~Σκότος στο βάθος ενός αέναου κομματιού της ψυχής~

~Έτσι είναι...

Την απάντησή σου στη δίνω στις γραμμές...

ενός τραίνου ίσως εύχομαι,έτσι που με καταντάς σ'αυτό το αέναο κομμάτι της ψυχής...

κι εσύ δίπλα με το μπλαβί σου δέρμα...

και τα κατακόκκινα από το κλάμα σου μάτια..

Ύστερα από τον Ωρίωμα...

ρήμα και αστερισμός το πρόσωπό σου...

~Ίσως θα ήταν καλό να ανατρέξεις...

να βρεις στις σπηλιές σκαλισμένο το μέλλον..

Στα σπίτια σου με τα εγκλωβιστικά δαιμόνια...

Αυτά που δε μου μοιάζουν...

~Τα πρωτεία τα έχεις στον πόλεμο...

μα και στη λιποταξία...

γι'αυτό η Αφροδίτη είναι η εξοργισμένη στο τέλος πάντα...

Η Αφροδίτη που γεννά τον Έρωτα...

και σαν μητέρα δε θέλει να την απογοητεύσει...

Μα είναι η μάνα το θέμα;

΄Η η πορεία του παιδιού;

Ποιούς απογοητεύει αληθινά ο Έρωτας;

~Τους ανθρώπους...

Οι άνθρωποι τον θρέφουν με την καρδιά τους...

με την πίστη τους...

Οι απόμακροι από τη ζωή είναι αυτοί που τον καταστρέφουν...

με θεωρίες...

θεωρίες που μένουν στην ιστορία...

Τί απέγιναν αυτοί;

Έμειναν στην ιστορία μόνοι...

Πού είναι το κέντρο αυτού του άδικου για τα μελλούμενα;

Στη θεωρία της προετοιμασίας για καταδίκη ονείρων και όμορφων ιστοριών...

Ο Έρωτας, όμως, είναι για τους ανθρώπους...

Και οι λέξεις σου δε μιλούν για πρόσωπα, αλλά για πλαστά προσωπεία...

~Στη συνέχειά σου εγώ προσθέτω...

Οι δαίμονες ως δαίμονες...

κάναν τη δουλειά του ονόματός τους...

και ως διαμοιραστές μοιράσαν...

Η μοίρα που λαμβάνεις απ'αυτούς...

ξεκινά στα παιδικά σου χέρια...

και σ'ακολουθεί δερματόστικτα ως και τις μέρες της ενηλικίωσης...

και της παρακμής...

Η μοίρα πιάνεται και μπλέκεται και με τα χέρια άλλων...

Και όλοι αφήνουν δαχτυλιές...

Κάποιες είναι κόκκινες...

Αυτό το χρώμα δίνει μηνύματα ανάλογα με τα μάτια που θα διαλέξεις να τα δεις...

Όμως, στην τελική, ναι...

Όλοι αγγίζουν και στιγματίζουν κομμάτια της δερματοστιξίας που φέρεις ως παιδί...

~Η καταδίκη και η οδύνη...

παρότι κι εγώ τα μπερδεύω...

δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή την ύστερη των δεκάτων-όγδοων χρόνων σου...

Εξακολουθείς να με συγχέεις...

Κι η σύγχυση φέρνει το μετέωρο...

Μερικές φορές, πρέπει να μάθεις, πως η πραγματικότητα και η επιφάνεια...

είναι η έξοδος προς την ευτυχία...

Απ'τις σπηλιές σου...

~Εκεί είναι η ζωή, κι όχι η κοινή περιφορά της ψυχής σου...

Φάντασμα εσύ τη μετατρέπεις...

Όχι εγώ...

που στη γη πατώ και τον Ήλιο στο άρμα του βλέπω με πρόσωπο λείο...

και συνοδηγό του τον Έρωτα που δεν απογοητεύει σε αυτόν τον κόσμο...

Σ'εκείνον μόνο δέχομαι να μιλώ...

μόνο αυτός με ακούει...

Μόνο αυτός ανταμείβει...

~Και τότε αφήνω τα ρούχα μου να κυλήσουν χαϊδεύοντας το σώμα μου γυμνό, την υπενθύμισή σου...

Χρησιμοποιώ το χώμα ως καμβά...

Το χώμα που πλάθει μεν...

όμως το κάνει με αγνότητα, εξιλέωση...

Την επιβεβαίωση του προορισμού μου...

Γιατί πάντα ήθελα να πλάθω...

μα οι ζωές και οι αποφάσεις των άλλων...

μου έδιναν τη λάσπη που ρουφά το αίμα...

Τώρα το χώμα μ'αγκαλιάζει...

και με την τρυφερότητα που το διακατέχει δε με θάβει...

Δε με πίνει...

Δε με καταναλώνει, μα προσφέρει...

Προσφέρει όσα αναζητώ...

Υπάρχουν νερά που σου δείχνουν πού περπατώ, τί κοιτώ, και πώς είμαι...

 Κοίταξέ τα στον πυρήνα...

~Το Άλφα στο όνομά μου...

δεν ήταν ποτέ στερητικό...

Ήταν η αρχή της λέξης Αναγέννηση...

Αν σε κάθε σώμα κατοικεί μια θεότητα...

αυτή ζει και πεθαίνει στο δικό μου...

Κι όταν αντικρίζει αδελφές...(ή και ψυχές)

τους φωνάζει...

κι ο αντίλαλος τις φτάνει...

Μα όπως ανάλογα τα μάτια, 

το κόκκινο είναι έρωτας και πάθος...

ή αίμα και οδύνη...

το ίδιο ισχύει και για τα αυτιά που θα λάβουν τις φωνές...

~Κώδικας γραφής που μια ιστορία Τέχνης θα μπορούσε να αναγνωρίσει...

ή μια επικοινωνία θεϊκή...

Όπως και να' χει...

ο πόθος είναι κάτι που στις λέξεις είναι απλά πι, όμικρον, θήτα, όμικρον, σίγμα, τίποτα...

Μα αν τον φέρεις στη ζωή...

και τον αφήσεις να τη ζήσει,είναι το νόημά της όλο...

~Καίος~

~Μίλησε μου...

έτσι για διαφορά μίλησε μου...

άνοιξε το στόμα σου και αντί για οχετό που φαντάζομαι...

πες μου κουβέντες που θα γεμίσουν την καρδιά μου...

κι όχι σαν τις άλλες που τις λες μα ανοίγουν τρύπες στον κάδο που με έχεις πετάξει να σαπίσω...

Κανένα κουτί δεν πάυει να είναι εγκλωβισμός...

όσες τρύπες κι αν έχει...

όσα κενά στις πλευρές του κι αν του ανοίξεις..

Μόνο κενά ανοίγεις...

Το κουτί δε θα πάψει να είναι κουτί ποτέ έτσι όπως βαδίζεις...

Όσο και να το σέρνεις,δε θα τρυπήσει αρκετά ώστε να ελευθερωθώ..

~Στο μνημείο του έρωτά μας οι Καρυάτιδες πέφτουν στο χώμα μία μία...

σαν κλωστές και νήματα που καταρρέουν στο ψαλίδι...

Και ξέρεις πόση δύναμη έχει το ψαλίδι....

Έχεις νιώσει το πάγωμά του στο λαιμό σου...

κι εγώ την κόψη του...

στο στομάχι, σαν στα μάτια με κοιτούσες και έλεγες ψέμματα πως η θλίψη σου δεν είναι πιο ισχυρή απο την κόψη....

Και μ'έκοψες πρώτη...

μ'έκοψες και έσπειρες μέσα μου αυτή σου τη θλίψη...

Κι ανακάλυψα,έμαθα πως η θλίψη είναι η γιορτή των ερεβώδων ψυχών..

μα εσύ δεν ήσουν ερεβώδης...

ερεβώδης έγινες και θέλησες να με μολύνεις κι εμένα με έρεβος...

Με έκοψες από την αρχή πρώτη....

με κόβεις,με κόβεις για όσο αίμα έχω να δώσω...

Είναι αχανές το χρώμα του ...

και Στείρο τ'όνομά του...

γόνοι μηδενικοί από την πλήρη απομύζησή του...

με γεύση μεταλική να θυμίζει τη λεπίδα-φορέα της αρρώστιας...

και ξεχύνεται μέσα από αιματοπτυσία κι όχι απο της φύσης την ευχή και την κατάρα του ανθρώπου να αιμοραγεί από ατυχήματα...

Γιατί δεν ατυχήσαμε....

Άρπαξες ένα μπουκάλι γεμάτο κώνιο...

κι αφού το άδειaσες στο στομάχι μου...

το έσπασες πάνω μου...

Έβγαλες ύστερα το μαχαίρι που τελετουργικά έιχε μεταμορφωθεί από κάτι κάποτε πανέμορφο και σπάνιο, έρωτα θαρρώ το ονόμαζαμε....

κι η ιστορία εκτυλίχθηκε όπως μόνο εσύ έγραψες και γνωρίζεις...

Έμεινα με μισόκλειστα μάτια να σε κοιτώ σιωπηρά να με βιάζεις με την κάθε σου κίνηση, να μου ανοίγει ουλές στον ψυχισμό μου....

Έμεινα με μισόκλειστα μάτια να σε κοιτώ να απομακρύνεσαι φωνάζοντας υστερικά να γυρίσω πίσω....

Έμεινα να σε κοιτώ να μιλάς στον καθρέφτη και να τον καταριέσαι για το κατακόκκινο κεφάλι μου που δεν τόλμησες να αγγίξεις παρά μόνο με μπουκάλι...

Δεν τόλμησες να χαιδέψεις....

να νιώσεις....

δεν τόλμησες να ακουμπήσεις ούτε ένα λεπτό την καρδιά σου στο τραπέζι να τη ρωτήσεις τί θελει...

ποιον θέλει...

για ποιον υποφέρει δικαίως και για ποιον αδίκως....

Όχι...

χτυπιόσουν στους τοίχους....

καρφωνόσουν στα καρφιά ορμώμενη από μελωδίες παράκρουσης που δεν απέρριπτες...

ενώ άκουγες τους κακοποιητές σου να τραγουδουν χαρωπά μέσα στη ζωή σου...

τραγούδια πένθιμα για εκείνη...

έσκαβες έσκαβες....

να την πετάξεις κι εκείνη κι εσένα κι εμένα...

πήρες ένα κακό πουλί με ράμφος αιχμηρό και μολυσμένο...

και το έκανες σωτήρα...

το αγάπησες με έναν τρόπο βγαλμένο από τρομολαγνεία και σαδισμό...

Κατάπιες τα αφοδεύματά του...

σκληρά και παθητικά τα κατάπιες...

συνεχίζεις...

εγώ αιμοραγώ...

Πλένεσαι στο αίμα μου...

εγώ αιμοραγώ...

είμαι στο κουτί μου...

αιμοραγώ...

με σέρνεις...

Δεν ξέρεις που με πας...

απλώς φωνάζεις και κρύβεσαι όταν ακούγεται ο αντίλαλος σου...

Παίρνεις φωτογραφίες που αναβλύζουν καρκίνο...
κόλαση και καζάνια....

τις χαζεύεις...

σου γελάνε παρανοϊκά...

γελάς πίσω...

λες μέσα σου, έτσι με έκαναν..

έτσι με όρισαν...

έτσι μένω,παραμένω...

Ο κόσμος ναρκώνεται...

εσύ παραλύεις...

εγώ πεθαίνω..

έγω φωνάζω,κλαίω για μας,μιλώ την αλήθεια, παρά την κατάστασή μου παλεύω με το αίμα,το πνεύμα,τα δαιμόνια...
~Σηκώνεσαι...

τα καταφέρνεις...

μειδίαμα στο πρόσωπό μου που σ'έφτασαν οι κραυγές μου...

Παίρνεις το μαχαίρι...

κόβεις τ'αυτιά σου...

παίρνεις μαχαίρι...

ξεσκίζεις τον εαυτό σου και ό,τι αγάπησες...

Το παραδίδεις στου Χάρου τα δόντια...

να το μασήσουν κι άλλο μήπως σου δώσουν την σωστή απάντηση για εμάς...

κάτι που ήδη γνωρίζεις...

αλλά δεν πράττεις...

γιατί στον κόσμο που επιλέγεις οι μόνες πράξεις είναι οι απάνθρωπες και οι σοδομικές...

λέγοντας...

επαναλαμβάνοντας...

πως σε κλείσανε...

σε κλείσανε οι φόβοι και οι άνθρωποι...

Κι εγώ δίπλα σου βλέπω το κλειδί γι'αυτό το γαμωκούτι που πήγες και μ'εκλεισες...και κλείστηκες...και μας εγκλώβισες...

να κρέμεται στο λαιμό σου....

και μυρίζω την αγάπη μας να ζέχνει απο το αμάρτημά σου που συγκεντρώνει τα δάκρυα όλης της πλάσης...

και πιάνοντας το κεφάλι μου...

προσπαθώ να επαναφέρω στα μάτια μου,για να μην ξεχάσω και πανικοβληθώ και παραιτηθώ από την αλήθεια που γνώριζα...

την εικόνα ενός δημιουργήματος...

που ήταν γεννημένο να είναι στο φως...

γιατί μέσα σε κουτιά....

μπαούλα και εξαφάνιση...

γίνεται στιλέτο...

και δίνει στους ιδιοκτήτες του την επιλογή να το πιάσουν...

και να κόψουν μέσα στην απελπισία τις φλέβες τους για να σκοτώσουν τις ερωτευμένες τους ψυχές...

~Καταδικάζει...

στο πυρ το ενδότερον το τρισκατάρατο..

~Στην κατάντια σου να σέρνεσαι...

πίσω από οθόνες νεκρές και ψυχρές...

εκεί με πήρες και μ'εκλεισες...

εσύ και το αιματηρό στιλέτο των επιλογών σου..

~Caraangren~

~Κάτω από τις μηχανές των ατμών ταξίδεψα...
συρόμενη να μην αφήσω ίχνη...
και να αποδράσω από το μάρτυρ-ντομ...
Με χέρια σφραγισμένα με μώλωπες από την αιχμαλωσία...
Κάνοντας τη λάσπη δέρμα μου....
τις πέτρες πέλματα...
καλυμμένα σε πράσινο σκέπασμα από την υγρασία....
και για να μην ακούγονται τα βήματα μου...
στην έξοδο ενός καλά πλασμένου ...
και ομηρικά δομημένου τούνελ...
περιπετειώδης τραγωδία γαρ, δική μου και μόνο...
από τα δαιμόνια του μυαλού μου...
που έχουν επισήμως βαδίσει στην ενηλικίωση τους...
και δεν είναι πια μικρά να μου κρύβονται στους χάρτινους βράχους τους....
τόσο αληθοφανείς όμως...
Τυφλώνομαι από αυτό το σαν μοιρογνωμόνιο παράθυρο των συναισθημάτων...
που το τυλίγουν εξελίξεις...
~Πράξη δεύτερη...
Στο ξέφωτο...
με μισόκλειστα μάτια και κρατώντας στο χέρι μου...
ψωμί με ολοκληρωμένη ζύμωση...
και σάρκα από τέρατα...
πρώτης ποιότητος σάρκα....
που έπρεπε να γίνει αυτό που είναι...
κι έτσι την καταπίνω και με θρέφει...
κοιτώ τον ήλιο...
που τόσο μου έλειψε...
Με ύφος σκληραγωγημένο, αλλά έχοντας την ομορφιά και την ευαισθησία μου...
Βλέπω τους αθάνατους να απλώνονται στις ακτίνες του...
να με αγγίζουν....
Το βλέμμα μου σίγουρο στο έδαφος το χλοερό και μες στη λάμψη....
και ξανά ψηλά....
~Σκέφτομαι πάλι....
κάνω τους συνειρμούς  της φυλακής μου....
τότε που σου μιλούσα στο μπουντρούμι...
συνεχίζω ακράδαντα...
~Δεν ήταν οι θεοί που ζηλέψαν την αγάπη μας....
Θα ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία στο αμάρτημά μας....
Σίγουρα στο στο δικό σου αμάρτημα....
Έχω στιγματίσει τα χέρια μου στην αντιστοίχισή μου....
για να το κάνω κοινό....
Στου σκότους το κελί εγώ μπήκα...
σπρώχνοντας μαχητικά την πόρτα...
κρεμάστηκα και έβγαλα άχνες και ουρλιαχτά....
Ανεξάρτητα αν ακούστηκαν...
ήμουν εκεί....
Κι εσύ....
πίσω από την πόρτα...
έχοντας πάνω σου τα αποτυπώματά μου....
~Πράξη τρίτη....
Η ψυχοσύνθεσή μου...
ένα ολάνθιστο μαγευτικό δάσος...
και το περπατώ επιζήσασα...
με ένα κομμάτι βάλτο που απομυζούσε...
και τώρα απλώς ξερνά τα σαπισμένα του φρούτα και πτώματα όσων μιαρών έφτιαξα...
Την κατανομή μου την πάσχισα....
διαμοιράστηκα από τον καλό και τον κακό δαίμονα....
και καθένας πήρε το μερτικό του...
Σαν συμφωνία, μόνο ένα μέρος έχει τον τρόμο και τον οδυρμό...
και τώρα πια έχει στην ουσία δάκρυ και συνήθεια...
~Πράξη τέταρτη...
Σε κοίταξα στα μάτια...
είδα το άδικο να σε τρώει...
μαζί με τα μαρτύριά σου....
Δεν πέρασες το κατώφλι...
παρά φύσηξες στις ρωγμές μπροστά σου εφιάλτες...
Λυσσάνε τώρα και σαν φαντάσματα...
σε κυνηγούν γύρω από το κεφάλι σου...
Στρέφω την όψη μου αλλού σου λέω...
Δεν μου ανήκει η θέση του σφαγέα των δικών σου λαθών...
~Δεν ζήλεψαν οι θεοί την αγάπη μας....
Το καταλαβαίνεις;
Εσύ επέλεξες να πέσεις στο κενό...
~Πράξη....
μόνο η πράξη μετρά...
Κοιτώ το κενό και ακούω τις φωνές σου...
Το χέρι μου κρέμεται...
Το κορμί μου ίσιο....
Δεν περιμένω...
Τίποτα...
Τη φωνή μου δεν μπορείς να την ακούσεις...
Στο κενό δεν υπάρχουν ήχοι...
Στο μπουντρούμι που μιλάει....
οι σωστές λέξεις είναι μόνο μέσα σου....

~Σάπιες Mέγαιρες~

~Μέγαιρα γνωρίζεις;
Την έννοια λέω...
Αυτη η πασίγνωστη...
γίνονται μνείες...
ξέρεις....
~Στο μπλε δωμάτιο το αδράχτι των στιγμών...
μελωδίες δίχως φίλους...
με πάνε πίσω σε σκοτεινές εποχές...
άσχημες ώρες...
Η επιλεγμένη σιωπηρή μοναξιά στο πλήθος...
Γεμάτη μούσες να επιπλέουν στον πολυτελή μας βάλτο...
~Κι η πλάση ναρκωτικό στην κατάθλιψη...
Αφημένη σ'ενα παράθυρο να επικαλούμαι και να διώχνω την ελπίδα δίχως αξία...
Στους κύκλους να κλείνομαι...
να μη μπορώ να σπάσω...
~Μα τί καταραμένη που είσαι...
να κυνηγάς το γονιό σου σε ξύλινες μαριονέτες...
και θαρρούσες ήταν ζωγραφία σου αυτή η φωνή...
~Ταξίδευα μόνη...
πάντα σε επαρχίες ξένες...
με άτομα δίχως αυτιά...
Σάπιες χείμαιρες είστε τόσο νεκρές...
Τόσο νεκρές και μακρινές...

~Αιολικός Μάρτιος σ'ένα Παράδεισο~

~Η πτώση της καμπάνας στη χώρα της ευτυχίας μου....
ακούστηκε σαν το τέλος κάθε ψυχοπαθή πόνου...
κατακτητή του ερειπωμένου μου βασιλείου...
και φύλακα αυτής της σκοτεινής κληρονομιάς....
~Λένε πως ο ήχος...
ακούστηκε ακόμα και στους ξένους τόπους...
λες και τον ταξίδευαν γηγενείς μου ψυχές που έκλαιγαν τη μοίρα του...
και μετανάστευσαν σε κλίμα εύφορο για να βλαστήσουν...
Μέχρι και σε βασίλεια κλεφτών της πλάνης...
με αδυναμία σε άνθη ομορφιάς εξέχουσας...
~Στο χαρμόσυνο τέλος αυτής της καμπάνας....
που σήμαινε την απελευθέρωση της καταστροφής...
Ροδο γύρισε το κεφάλι τρομαγμένο και κοίταξε τον ορίζοντα...
Είδε το κάποτε βασίλειό του....
να αποκολλάται από τη γη....
και να πλέει στον αέρα σαν νησί μιας παραμυθιακής φαντασίας...
~Και ξαφνικά σύννεφα απλώθηκαν στη νέα του οικία...
και το χρώμα άρχισε να ρέει από γύρω του δείχνοντας την πλάνη των κλεφτών...
Οι ειδυλιακές μορφές....
έγιναν μουντές σκιές...
και ο θρόνος του Ρόδου μια καρέκλα με πόδια ρημαγμένα...
Ο ήλιος είναι πια ένα κόκκινο φεγγάρι....
και τα πουλιά που τόσο απολάμβανε να ακούει...
Αρπυιες σαρκοβόρες που το κάρφωναν με το βλέμμα τους εχθρικά....
~Εκεί ήταν που το Ρόδο τρόμαξε...
και άρχισε να τρέχει προς τον ήχο της πεσμένης καμπάνας...
Το νησί όλο και κέρδιζε ύψος....
και το άνθος μας απελπίστηκε...
Έμπηξε τα χέρια στο χώμα κι άρχισε να σπρώχνει το έδαφος πίσω,να προφτάσει...
Άρχισε τις κραυγές...
τους λυγμούς...
~Δίπλα στα σύννεφα....
ο αέρας έφερε φωνές δίπλα μου...
Πήγα στην άκρη της χώρας μου...
και έριξα την όψη μου για λίγο πίσω απορημένη...
Ξάφνου τα μάτια μου αντίκρυσαν εκείνο...
μέσα από το μαύρο να σέρνεται να μην το καταπιεί...
Ρίγησε η καρδιά μου....
και χλώμιασε το πρόσωπό μου για μια δόλια στιγμή...
Όλο τον κόσμο γύρισα...
κι ο κόσμος τιποτένιος...
ποτέ του δεν το εντόπισε μέσα στην πολύχρωμη κρυψώνα του...
~Με είδε να το κοιτώ...
σήκωσε το χέρι του έντρομο μήπως και με πιάσει...
έσφιξε τη γροθιά και προσπάθησε να σπάσει πέτρες στην οργή του...
χαϊδεψε το χώμα δείχνοντας μου πως είναι ζεστό μόνο για μένα...
Σκέψεις...
Τέτοιο πρόσωπο κι όμως μπόρεσε να γίνει μορφή επίπονου εως δάκρυ πανικού...
~Απ΄το σκήπτρο μου τράβηξα ένα λευκό φτερό...
το έδωσα στον αέρα να το πάει στο Ρόδο...
Με γλυκόπικρο μελάνι του έγραψε....
Αντίο....

~Coin-operated boy~

~Βαλε με στον κοσμο σου...
οσο κι αν σε χτυπαει καποιες φορες...
Ακομη κι αν λες πως ηρθαν δαιμονες και τον εκαψαν ολοκληρο...
Ο δικος μου απλα καταστραφηκε...
τον κρατουσα πανω στα χερια μου...
και επεσε και με πλακωσε...
Ξερεις το βαρος ενος κοσμου;
Σ'ενα βημα και μια σκεψη τον ειδα να με χτυπαει θραυσμα στο θραυσμα...
Κι ετσι τωρα...
φοβαμαι να πλασω εναν καινουριο...
Αφου στον τελευταιο που ακομα με βασανιζει...
στηριξα ενα σωρο πραγματα...
σαν ελεφαντες,που δε σ'αρεσουν,σ'ενα μικρο ραφι στο δωματιο μου...
κι αυτη τη στιγμη μαζευω κομματια χαρτινης καρδουλας στην ανεμοθυελλα...
~Πες μου ομως...
ποσο το σκεφτεσαι τις στιγμες που εισαι μαζι μου;
Αστο βασικα...
μη μου πεις...
απαντα στον εαυτο σου...
Γιατι για μενα γνωριζω ηδη...
πως εκεινες...
ειναι σαν τις ωρες του πατιναζ...
ωρες ισορροπιας και μηδαμινης οδυνης...

~30 μερες~

~Τα ονειρα μου ετρωγαν τα σωθικα για μηνες...
μου μιλουσε το υποσυνειδητο μου κι εγω ημουν κολλημενη στο πλασμα των ερωτων μου των λατρεμενων...
Σε λογια που μαχαιριες πιο βαθιες κι απο αβυσσο θα κατεληγαν...
Αυτου του πλοιου που απο τοτε που ανεβηκα πανω του...
ταξιδευω υπο τα χτυπηματα καταιγιδων και συνθλιβω τα παντα σαν εντομα που ερχονται να μου ρουφηξουν το αιμα...
Εσυ τα ειπες....
ξερεις...
οχι εγω...
~''Ερχομαι....
Θα αργησω,ομως ερχομαι...''
και η πορτα μου δεν ανοιξε ουτε μια φορα σε αντικρυσμα σου....
''Με πληγωνεις.....
Με πληγωνεις....''
Δακρυα σου να τρεχουν...
κι εγω πισω απο το ακουστικο να κλαιω για το χρονο που δε σου εδωσα 3 βραδυα πριν πατησω ενα τελευταιο σκαλοπατι...
Κι εν τελει...
εγω η σωριασμενη σε καρεκλες και πατωματα...
''Τιποτα δεν εχει αλλαξει...
θα στο δειξω...
Για παντα σου ειπα και για παντα παραμενει...''
γι'αυτο το στιλετο σου εχει κολλησει στο μετωπο μου και μ'εμποδιζει να σκεφτω....
Ενα μηνα υστερα....
ποναει το ιδιο....
Εσυ που εισαι;
Εισαι στα βηματα μου πανω;
Εγω που μ'εμπιστευεσαι και μ'αγαπας πιο πολυ απ'τον καθενα...
εγω ο ερωτας ο παντοτινος....
εγω εδω....
''Φοβαμαι...
μη μια μερα σε χασω....
φοβαμαι πολυ....''
κι εγω ειπα δε θα το αφηνα...
Κοιτα διπλα σου....
θεση κενη...
με εδιωξες και οσο κι αν παλεψα....
αν τρεχεις...
δε μπορω να μη χαθεις απο τα ματια μου...
~Ροδο μου εσυ κατακοκκινο....
φροντιζει η φυση να κανει τα δικα μου και να ρεουν...
Ροδο γυμνο σε ξενο σωμα...
οδηγω με αναμνησεις να σωθω απ'το κακο σου..
μην πεθανουν κι αυτες οπως σκοτωνονται οι ελπιδες μου απ'τη φαυλη σου εκδικηση...
~Δε με ψαχνεις...
Δεν υπαρχω...
Θες να φυγεις...
να βρεις αλλους ανθρωπους που χαμογελουν στα ψευτικα...
Δε σ'αρεσει πια το ειλικρινες προσωπο μου...
Απο αγαπη....
πηρες ενα μπλε λεωφορειο απο αγαπη κι εφυγες...
Απο ερωτα πεταξες τα χερια μου απο πανω σου...
Ολα απο αγαπη....
~Αν η αγαπη ειναι δημιος...
Τοτε φυλακιστε με για παντα....
γιατι αυτη θα με αρπαξει...
και την καρδια μου ηδη τη γλυτωσα απο μυριους υποψηφιους δολοφονους...

(Το τελευταιο της σειρας...)