~Μου κρατουσες τα μαλλια καθως εκλαιγα..
πανω απο μια πορσελανη που συμβολιζε το πως βλεπω τη ζωη μου...
Δοκιμασα τα παντα,να επιβιωσω απ'οτι εκανε το σωμα μου να σωριαστει...
ο κοκκινος καναπες φιλοξενησε το φοβισμενο αγγελούδι μεσα στην αγγαλια σου...
Ολα αλλαζαν στο πλανο...
Εκλεινα τα ματια μου κι ενιωθα τα παντα να χειροτερευουν...
να μην εχω τιποτα να με σωζει πια...
ουτε καν εσυ....
Υπεκυψα...
εγειρα λιγο κι εβγαλα τα σωθικα μου σε δακρυα απελπισιας για την κατασταση μου...
~Οπου κι αν κατευθυνθεις...
εγω ξωπισω σου θα πολεμω...
δε θα αφησω καμια μοιρα να με γδαρει μεχρι να παραδωθω...
δεν εχει τελος το ταξιδι των ονειρων...
γιατι εγω τα καβαλαω...
Θες ζωη;
Δικη σου ειναι...
εγω ομως θα φωναζω...
Και μια μερα....
θα μ'αγαπησεις παλι...
οσο δεν το κανες ποτε ξανα...
Θα κλαις πανω στο στηθος μου για τη στιγμη που καποτε αναρωτιοσουν αν σου αξιζει...
θα απαντω μετανοια για οσα χαθηκαν οσο ελειπες...
~Αμα μιλησω θα με σκοτωσεις;
Αγαπη μου,θα με σκοτωσεις;
Ξερεις τι λενε οι κατοικοι της κολασης;
Αν στον κοσμο αλλο απ'το τιποτα δεν εχει απομεινει...
ριξου ο ιδιος στη φωτια γιατι και την ψυχη σου την εχεις ηδη χασει για τον ερωτα...
