~Αναστασία~

~Πόσοι φεύγουν από αχαριστία για ταξίδι...
Για να δουν τον κόσμο,λένε...
και να τον γνωρίσουν...
~Και στο τέλος...
γυρνούν δαρμένοι...
με χέρια...
και καρδιά αδειανή...
~Και μετά...
είναι ήδη αργά...
φύγανε όλοι για ταξίδι...

~Αποδιοπομπή~

~Κι αν αύριο κλαίω...
Τί θα πω στη μάνα μου;
Να πω πως τάχα έχασα μια φρούδα ελπίδα;
Για ποιόν;
Να βάλω μάσκα...
Προσωπείο όπως πάντα...
Αναρωτιέμαι...
Έγω είμαι εδώ;
~Στον καθρέφτη που αγάπησα να μιλώ με απέχθεια...
Ο περίγυρος δε βλέπει παρά μόνο ψυχραιμία...
Θέλω να φυλακίζομαι...
Το πεπρωμένο βοηθά...
Πλέκει την κατάντια μου...
κι αφήνεται...
~Αύριο,λοιπόν,θα κλαίω...
Αύριο,λοιπόν,να δούμε τί θα πω...
Θα ρίξω ευθύνες...
σ'αυτούς που με μαγέψαν...
Θα τσακίσω κόκκαλα και καρδιές...
με τη γλώσσα μου που πέτρωσε...
Θα φωνάζω...
Θα τραγουδώ...
~Θα το βουλώσω...
Γιατί όταν κλωτσήσεις την καμήλα που μαντεύει...
εκείνη πάντα θα θυμάται...
σε ποιανού το πρόσωπο να φτύσει...

~Ψυχρο Νυχτερινο Παραθυρο~

~Στο χαμό τόσων μηνών...
το μόνο που με εξέφραζε ήταν η απελπισία...
Τί να σου γράψω να επιστρέψεις...
Ποιούς στίχους να σου αφιερώσω να συγκινηθείς...
Όλα...
Όλα για να σε φέρω πίσω...
~Σήμερα έκλαψα τέσσερις φορές...
άλλες δυο χρειάζομαι για λίγο να σ'αγγίξω...
Τα λόγια τρίτων υστερικά μετράνε...
Έχασα τα πάντα...
Πέθανα,έγινα στάχτη...
~Η μόνη μου ανάγκη...
να ζω μες στη μέθη...
κι αναίσθητη στο σκληρό μου κρεβάτι...
Πώς τα 'κανα έτσι...
Πως τα 'φερε έτσι η μοίρα...
Σε άγονες φλέβες πετάχτηκα αφιλοκερδώς...
~Μη ρωτάτε πόσες φορές αυτοκτόνησα...
Μόνο μια...
Μια και φαρμακερή...
Για ένα λάγνο κι ανόητο ψευτοφίλημα...
~Στην αισχρά μου καταδίκη του χρόνου...
σε ανήλιαγες σπηλιές...
στα ύψη τους πέφτω...
κατακρημνίζομαι...
Μ'ένα Μ πάνω απ' τον αστράγαλό μου...
για πιο γερά πατήματα...
~Ποτέ ξανά το ίδιο λάθος...
Αλλά είναι ανόητες λέξεις...
Μες στο βάλτο να ψάχνεις δεύτερη ευκαιρια....
Τραγικά ανόητο...

~Τελευταιος Ψιθυρος~(ICL:some of her necrotic parts)(μολις τωρα 21/05/2009)

Η Νιοβη ηταν καινουρια στη Αθηνα...Νεο αιμα και πολυ μονο...Μολις που ειχε νοικιασει ενα διαμερισματακι στο κεντρο για να ειναι κοντα στη σχολη της...μικρο και ζεστο...ισα που να χωραει την ψυχη της,εστω κι αλλη μια,αν δεν ηταν απο εκεινες που με την παρουσια τους τα πνιγουν ολα.
Αποφασισε να επιβιβαστει στον ηλεκτρικο και να γνωρισει τα νεα εδαφη που την ειχαν υποδεχτει....αδιαφορα.Καθισμενη,εχοντας το βλεμμα στο παραθυρο,αποσκοπωντας στο να γνωρισει σιωπηλα τον κοσμο,βυθιζοταν στις εναρκτηριες σκεψεις του νεοσυλλεκτου...Παραξενη πολη...Μακρυνη και ψυχρη...οι ανθρωποι πλανουνται σαν οι γυρω τους να ειναι ανυπαρξια...Δεν απορουσε που η μοναξια γεννα αυτοχειρες μερα με τη μερα....Δεν απορουσε που πληθαινουν...
Οι πορτες ανοιγουν...Αν και σχεδον ξημερωματα δε δισταζει και κατεβαινει σε σταθμο που ενεπνεε σκοταδι...Ανεβαινει τα σκαλια και καθε βημα της αντηχει βαθια στο νου της σα να διεσχιζε απατητο διαδρομο,ερειπωμενο...Δε φοβαται....Παντα της αρεσε να ανακαλυπτει...Κι η ασφαλεια απο την μικρη της προελευση την εκανε μικρο παιδακι που κολυμπα εν αγνοια του εκει που συχναζουν τα σκυλοψαρα...
Αγγιγμα αδυναμο και τρεμαμενο δαμαζει τη φαντασια της και την επαναφερει...''Δε φοβασαι;''λεει μια νεαρη φωνη,καπως αντρικη,καπως εφηβικη...''Οχι...Πως σε λενε;'' λεει η Νιοβη με σιγουρια που εκπλησσει τους γηγενεις μας...''Με...με φωναζουνε Γερασιμο...καιιι....'' απαντα ο νεαρος εκπληκτος με τη δυναμη της κι η φραση του κοβεται...''Ελα μαζι μου...ελα....θα ταξιδεψουμε αποψε...''.Ο Γερασιμος σωπασε...της επιασε το χερι και περπατησαν μαζι...
Ολη την υπολοιπη νυχτα τριγυριζαν στην βοη της γκριζας πολης...Η Νιοβη διηγουταν ιστοριες κι ο Γερασιμος πλημμυρισμενος στη εκσταση ακουγε την καθε της λεξη σαν να μην ειχε ακουσει ξανα ανθρωπο να χρησιμοποιει το λογο...Νωρις το πρωι η Νιοβη τον οδηγησε στο διαμερισμα της...Μολις κλειδωσε την πορτα χαιδεψε τα λιγο σκονισμενα του μαλλια και αφηνοντας μια ελαφρια δοση ανασας τον φιλησε απαλα και γλυκα...
Εμειναν μερες μαζι στο διαμερισμα της χωρις να βγαινουν ουτε για να παρουν τα απαραιτητα...Συχνα τα βραδυα ο Γερασιμος ετρεμε...ενιωθε να κρυωνει...τα ματια του κοιτουσαν αστραπιαια το χωρο οπου βρισκονταν...Φαινοταν σα να υπεφερε απο καποια σοβαρη,καποια θανατηφορα ασθενεια που του μειωνε τα περιθωρια υπαρξης στο σπιτι...Μα...μολις την κοιτουσε,σα να γιατρευοταν απο ολα...Λες και η Νιοβη ηταν κατι το θεοσταλτο που εμφανιστηκε για να τον ξυπνα απο τους εφιαλτες που διαδραματιζονταν με τα ματια του ανοικτα....
Η Νιοβη δε ρωτουσε ποτε τιποτα...Της εφτανε που ειχε μια συντροφια να τη γεμιζει...να την προκαλει να νιωσει ο,τι σε ολο της το ταξιδι μεσα σ'αυτο το βιο δεν καταφερε να βρει στα προσωπα των καλων,οπως αποκαλουνται,ανθρωπων...Αισθανοταν τον ερωτα να κατακλυζει καθε σπιθαμη των δωματιων και του ειναι της...Ειχε βρει την ψυχη που αντι να πνιγει,ζωντανευει...
Ενα πρωι ο Γερασιμος εξαφανιστηκε...Εκεινη περιμενε και περιμενε και περιμενε και περιμενε....Ο σωτηρας της δεν επεστρεφε....Τρομοκρατημενη βγηκε στο δρομο να τον αναζητησει...να τον φερει πισω....κοντα της....εκει που ανηκει η ουσια της και η δικη του...Γυρισε δρομους,στενα και λεωφορους...πουθενα...Λες και ο Γερασιμος ηταν μια μυθοπλασια...μια αναγκη που για να ναρκωθει γεννησε εναν ανδρα απ'τα πλευρα της να τη συντροφευει...
Ξαφνικα...στην τελευταια της επισκεψη στο σημειο εκκινησης και τερματισμου της εντρομης αναζητησης της,βλεπει μια φιγουρα να τρεχει καταπανω της και πριν προλαβει να καταλαβει τι ηθελε αυτη η φιγουρα και κατευθυνοταν τοσο αστραπιαια προς το μερος της,ενιωσε το πιο δυνατο σφιχταγκαλιασμα και τα πιο καυτα δακρυα που αγγιξαν ποτε ώμο..."Νιοβη μου...αγαπη μου....οι ουρανοι ανοιξαν και με πηραν στα καταστιχα,συγγνωμη!Πολεμησα Νιοβη μου,πολεμησα,με πιστευεις;Με πιστευεις αγαπη μου;'' Η Νιοβη εκπληκτη και μη καταλαβαινοντας λεξη απο το,επιεικως, παραληρημα του Γερασιμου τον φιλησε σα να την τραβουσαν μακρυα του και πασχιζε να τον χορτασει...''Γιατι με αφησες;''φωναξε δακρυσμενη μολις τα χειλη τους χωριστηκαν...''Εγινα θεατης μιας ολικης καταρευσης...Βρεθηκα να αιωρουμαι αναμεσα στο χαος και στα ερωτηματικα!Γιατι με αφησες;''Η αναπνοη της κοπηκε απο την ενταση των συναισθηματων που εκεινη τη στιγμη τα απελευθερωσε με ερωτοτροπη και εξαρτημενη λυσσα...
Ο Γερασιμος της χα'ι'δεψε το προσωπο και δακρυσμενος την κοιταξε στα ματια...''Δε μπορω να ερχομαι,γιατι δε μπορω να φευγω ερωτα μου...Δε μπορω να σε βλεπω γιατι μενω κι αυτο παει εναντια στο σωμα μου...'' Δεν καταλαβαινε....Δεν καταλαβαινε τιποτα απ'οσα της ελεγε...το μονο που καταφερε να πει ηταν ενα ''Τι εννοεις ψυχη μου;Μαζι ταξιδευουμε...''κι αμεσως της εκλεισε το στομα....δυο λεπτα σιωπης... κι υστερα εκεινος συνεχισε τους γριφους...''Εσυ την ελευθερια σου την εχεις....εγω επελεξα λαθος μονοπατι και με αποροφουσε σα δινη....Μεχρι που μια θεοτητα μου επιασε το χερι....εσπασε τα δεσμα μου και με πηρε μαζι της....Μια νεα εξαρτηση που αντι να με σβηνει απο το χαρτη,διευρυνει τα συνορα μου...Εισαι το τελος μιας αυτοκρατοριας που παρακμαζε...Σ'αγαπω....'' ψιθυρισε ''μονο αυτο εχει σημασια...Σ'αγαπω''...
Περασε το χερι του γυρω απο τη μεση της...Ακουμπησε ελαφρα το μαγουλο της με τα χλωμα του χειλη...Την εσφιξε ξανα...Η Νιοβη δε ρωτησε τιποτα...Δε χρειαζοταν....Απλως περπατουσαν....περπατουσαν....περπατουσαν για παντα μαζι...

~Στο Φυλακα Αγγελο μου~

Σε παρακαλώ….
Όχι κι εσύ….
Μη με εγκαταλειπεις….
Το φοβάμαι το σκοτάδι…..
Είναι πλημμυρισμένο από δαίμονες…..
Με καταδιώκουν συνεχώς….
Και όσο είσαι διπλα μου….
Δεν ανησυχώ για τίποτα….
Μου έχεις σώσει τη ζωή...

Είσαι η πηγή της….

Και αν χαθείς ο θάνατος μου…

Μονο που αν πεθάνω…
Η ψυχή μου θα μείνει κολλημενη μέσα στο σώμα μου…
θα μείνει ολόκληρη…
Και θα σαπίσει ολόκληρη….
’Aγγελε μου….
Μην μ' αφήσεις εδώ να με φάει το σαράκι……
Σώσε με…..
δώσε μου γι' άλλη μια φορα δύναμη να σηκωθώ πάλι…
τόσο μοναδικά το κανεις….
Με έκανες να σε λατρεύω….
θα μ' αφήσεις να πνιγώ….
θα μ' αφήσεις…??
Όχι…
Δεν θα το κανεις….
Είσαι λύχνος…
Και αν αφέθηκα στα χερια σου…
Είναι γιατί ξέρω πως η εγκατάλειψη….

Είναι γι αυτούς που με στοιχειώνουν…

Τη ζωή μου σου χρωστάω….
Για άλλη μια φορα…
Γιατί τώρα πια….

Δεν στέκομαι πλέον μονη….

~Στα παλια μου Τα παπουτσια~

~Έχεις πολύ δρόμο ακόμα να υποφέρεις ψυχή μου...
Τις φωνές δεν άκουσες και μεθούσες κι εσύ....
Τώρα έχεις πόνο μπροστά σου...
Τα προσωπεία πέφτουν τις νύχτες...
Σου το χα πει τυφλό παιδάκι...
Μην πιστεύεις στα τραγούδια μασκοφόρων...
Έκλαιγα και ψιθύριζα για τις απάτες...
Αλλα δε σώζεις τα θύματα αν δε θέλουν να σωθούν....
~’Ασπλαχνες αλήθειες έχεις ν' αντικρούσεις....
Τα σωθικά σου θα τα δεις να τρέχουν τρομαγμένα...
Καρδια νόμιζα πως δεν είχες...
Την άφησες να φύγει και τώρα κοίτα...
Σ'εκδικείται....
~Κι έλεγα κάποιος αδίκειται....
Κοίταζα τον καθρέφτη....
Αυτός είχε το βλέμμα του κι αλλου...
Χωράνε πολλούς οι καθρέφτες βλέπεις...
Γελούσα υστερικά στο πρόσωπο του κόσμου....
Πρόσεχε...
Ίσως αντικατοπτρίζει εσένα και τις πράξεις σου....
~Μονοπάτι ανήλεο σ'ακολουθεί και κοροϊδεύει....
Να σταματούσες εύχεσαι....
Μα κάποιος σε σκλάβωσε σε βρώμικα παπούτσια...
Εγώ έπρεπε να χα τρέξει μόλις ξεφορτώθηκα τον τύραννο....
Αλλα τι ξέρουν οι γηραιότεροι ανάπηροι...
~Έτσι είδα το βήμα σου....
Και κρύφτηκα στις σκέψεις....
Γνώριζα μικρούλη μου...
μα εμενα θα πιστεύεις?
Εγώ μια υπερβολή και μια συνήθεια....
Ένας ωμος να αγγίζεις και να κλαις...
Μια πραγματικότητα που δε θέλεις να πιστεύει ο κόσμος σου....
~Ο χρόνος πέρασε....
μ' άφησε πίσω να κοιτώ τους θρήνους...
στοιβάχτηκα σε εδάφη κλεμμένα...
κι έμαθα να μεταφράζω ξένους αιθέρες...
Στο βάλτο...
ως τα γόνατα ν'αναζητώ χρυσόμυγες...
Εκεί στα μακρυά...
να κυνηγώ τα λάθη,να τα σβήσω...
τον ουρανό να ξαναγγίξω με τα δάχτυλα...
Καβαλα σ' ένα σύννεφο πάλι...
για μια ανάγκη να οργώσω τα πνιγμένα μου χωράφια...
~Μου το 'χε μηνύσει η ζωή μου...
πιάσου απ' τής κλωστές για να σωθείς...
’Ακου,μιλα,σεβάσου,ζήσε,κλάψε,θάψε,σκάσε,νιώσε,αγαπά...
θα ρθούν μέρες που με χαμόγελο και πληγές θ'ανεβείς στο βουνό και θα φωνάξεις...
στα παλιά μου Τα παπούτσια....

~Πλανταξα(οπως λεμε θαλασσα)~

~Ξέρετε κάτι κύριε δικαστά?
εγώ δεν ήθελα να διαπράξω κάτι τόσο βάναυσο...
αλλα οι άνθρωποι απ ότι φαίνεται δεν λειτουργούν με το είναι....
ε τι να κάνω?
είμαι πολύ μικρή για να παλεύω...
αφού με πιάσαν απ το σβέρκο...
το γνώριζαν...
θα σκάσω....
κι έσκασα!
βούλωσα τα στόματα και τ' αυτιά τους...
~χαχ,όχι δε θα μιλήσω για ψυχές και μαρτυρια και σκόνη....
αυτή τη φορα θα πηδήξω στο άθλιο κενό...
με την ελπίδα να χαράξω την πορεία των ανωμαλων μου δρόμων...
έτσι είναι η ζωή και έτσι τη σκορπίζω...
οι λέξεις και το νόημα τους είναι ατόφια...
στην αλληγορία δεν πλανιέμαι τώρα πια γιατί σιχάθηκα...
~Αυτοί νόμιζαν πως με έχουν...
τους πίστευα και τους διαψεύδω....
Αυτό είμαι...
θα υπάρχω δίχως δρομολόγια να με περιορίζουν...
ΌΧΙ ΔΡΟΜΟΛΌΓΙΑ!
τέρμα πια!
Λυπαμαι την ατυχία που με δέρνει!!!
να ψοφήσει η σκύλα...
δε θα ψοφήσει εμενα!!
~Αμέσως το εγώ μου αναστηλώνω υπερήφανα...
στα μούτρα τους!
Είχαν την ιδέα πως οι σκύλοι δεν πουλάνε την ψυχή τους....
οι καλύτεροι θαρρούσαν...
μα όχι,είναι ψέμα...
την μάνα και τα μέλη τους για την δικαίωση!
Η αγορανομία είναι μια ανάπηρη πόρνη...
δε δίνει σημασία στο αν-"εκτιμητο"!
δεν υπάρχει κι όσο κι αν ψάξεις εσύ θα χάνεσαι!
~’Αντε...
αναλώσου...
γονάτισε και ούρλιαξε ΓΙΑΤΊ!
κι αν περιμένεις απάντηση...
είσαι απλά ηλίθιος!
A!πάρε και άδεια κουτάκια από αναψυκτικά...
να δεις ποιος σε σκέφτηκε σήμερα...
άραγε τι να περνάει από το νου του?
ειρωνέψου και λίγο μέσα στην απελπισία σου....
θα γελάσεις πολύ μόλις όλα τ' αντικρύσεις....
~E,αυτά μου έλεγαν κι εγώ δυσβασταξα!
Μου επέβαλαν τυφλότητα...
εμενα δε μ' αρέσει η κακια...
ονειρεύομαι να αγαπώ σωστά...
Ο νομος της σχετικότητας να διδάσκεται στο χρυσόψαρο!
Και τώρα πείτε μου....
Αθώα η Ενοχη?

~Παρε τις λεξεις~

~όσα χαμογελα χρειαστείς,να το ξέρεις....
όταν δεις πως ένα χαμόγελο κάνει τη διαφορα....
θα τα έχεις καλά και με το σύμπαν
αυτό δε θα ξαναγίνει ποτε....
αν και θ' άξιζε να ξαναγίνει αλλα οι θεοί αποφασίζουν....
θαύμα ενός χτυπήματος....
μαλακια,έτσι λενε...
μάθε να τις δέχεσαι
θα έρθουν πολλές.....
~δες το ως σημάδι από το θεό.....
αυτός ο άνθρωπος είναι να καταστρέφει την ομορφιά και τίποτα άλλο
συγγνώμη...
για μένα το λέει το σύμπαν.....
μπορεί να κάνω και λάθος.....
εγώ έτσι έχω μάθει να ερμηνεύω τα σημαδια...
~θα γλυτώσεις...
με ένα μεγαλοφυές και μεγαλόπνοο ποίημα!
το οποιο θα σου πάρει όλη τη μελαγχολία
αλλα μονο αν βρεθείς σε κατάσταση μέθης είπες
απαραίτητο το κακό για να γίνει το καλο
θα κάψεις το συκώτι μα θα σώσεις την ψυχή σου...
για ψάξε κάπου βαθιά μέσα σου...
είναι μια φράση η μια λέξη που μιλάει για όλα τους
κάτι έχεις να πεις στον εαυτό σου...
~η αυτογνωσία είναι μαγκια....
απλώς δεν ξέρεις να τη χρησιμοποιείς
τη μαγκια σου στο μυαλό σου ξέρεις να τη χρησιμοποιείς....
στην ψυχή σου δεν ξέρεις κι αυτό τα καταστρέφει όλα....
γι αυτό πονάς
ιδού το πρόβλημα...
που είναι η λύση που το ακολουθεί.
η λύση του είναι σαφής!
ωραία.....
δεν αντιλέγω.......
δεν τη βλέπω γραμμένη....
δεν εφαρμόζεται και απλώς αναγνωρίζεται...
~Ασυνεννοησία χαρακτήρων...
θες να το περάσεις προς τα έξω και είναι ουτοπικό...
μα βεβαια είναι!
δεν βλέπεις τις λέξεις που πήρα...
σου μιλάω για την έξοδο...
κι εσύ κόλλησες τα χερια σου στον πρόλογο...
Χαμογελα....
δε θα τελειώσεις ποτε....



Αφιερωμενο στην αδελφη μου Χαριτινη....Λογια που διοχετευσα ενα πικρο βραδυ στην ψυχη της....

~Τα λαθη της Πετουν~

~'Aνθη φαντάσματα κόκκινα και αιχμηρά...
δηλητηριώδη απαλύνουν και κατακρεουργούν...
ωθούν να ζεις και να βιώνεις με το νου και το πνεύμα...
ομορφιά στην ασχήμια στη φωτιά και στο ατσάλι...
τα αγγίζεις και σκορπίζεσαι στον άνεμο,στη βροχή,στο σκοταδι,στην ανασα...
τρέμεις ανεξήγητα....
βράζεις,δεν πολεμάς,φύσας πληγές να μην πονούν....
"παυσιπονας",νομίζεις πως χαίρεσαι....
ευδαιμονία το καλείς αλαζονικά....
δε γνωρίζεις.....
αλλα ξέρεις....
~Επειδή σκοτίζεσαι πολύ τρελαίνεσαι....
τρέχεις ιδρώνεις ξαγρυπνάς για να ξεφυγεις...
Εφιαλτική ονείρωξη,γλυκόπικρη μα άγνωστη...
Γιορτάζεις το κακό που πλησιάζει στο ημερολόγιο αναίσθητα...
’Αλλες στιγμές είναι που λες θέλω να σπιλώσω μνήμες...
Η θα νικήσω τη χαρά μου και ίσως να πεθάνω και λίγο...
Τώρα καταριέσαι...
~θες να σκοτώσεις την ελπιδα...
να την πληγώσεις και να τη σύρεις μέχρι να χαθεί....
Μπορεί να σε λυτρώσει είτε να σε πετάξει,πνίγεσαι....
δοκίμασες τα πάντα κι εκείνη πάντα ορθοποδούσε,στεκόταν,χαιρετούσε και κορόιδευε...
Της έριξες ανάθεμα...
αγιασμό....
Ζει ζει ζει ζει!!!!
Απελπίστηκες......
~Ένα βραδυ εκεί που περπατούσες ωρυόσουν στο κεφάλι σου πως θέλεις θάνατο...
κι η ελπίδα σ' έστρεψε στον κανιβαλισμό....
να την τρως αργά αργά και να χορταίνεις.....
αυτή θα χάνεται κι εσύ θα μεγαλώνεις....
Σα να μην ήθελες να μείνει γιατί τη μισουσες.....
τέλος ζητούσες,σωστά?
εδώ το έπλασες και πρέπει να το πάρεις....
τέτοια διψα για θάνατο,γυρίζεις πίσω...
απορείς...........
~κάποτε σου το χα πει σιγανά στο αυτί.....
.ποιος είπε ότι ο θάνατος φέρνει τη λύτρωση?

~Στη Μαριαννα~

Αναρωτιέσαι που τα σκέφτομαι…

Οι αφορμές μου δίνονται από το σκοτάδι…

Και τώρα…

Μέσα από αυτό σου γράφω…

Μέσα από τη μόνιμη πλέον κατοικία μου…

Είχα το φως…

Και το έκρυβα καλά…

Μα μου το έκλεψαν

Με τύφλωσαν….

Και εγώ παααλι…

Αιμορραγώ…

Η ψυχή μου…

Βιάστηκε ξανά…

Από τις φωνές και τα ουρλιαχτά που με καταδιώκουν….

Έρχονται….

Έρχονται πάλι για μένα….

Και αυτή τη φορα….

Οι άγγελοι δεν θα έρθουν…
Μονη θα νικήσω σ' αυτή τη μάχη….

Κι ας έχω χάσει έδαφος πολύ…

Μονη…..

Με τις μικρές μου ανθρώπινες δυνάμεις….

Μέσα από το χάος θα περάσω….

Και τη γλυκιά αυτή…

Ιριδίζουσα και βελούδινη μαύρη βροχή….

Κι ας λερωθώ….

Αφού η ψυχή μου…

Είναι ήδη μαυρισμένη….

Τι να φοβηθεί το μαύρο??.....

Τι να φοβηθεί το κενό???

Τίποτα δεν το συμπληρώνει….

Τι με νοιάζει που θα βραχώ??

~Σοδομικη Γραφη~

Η γη της επαγγελιας καιγεται....
ηρθανε κλεφτες,πειρατες με δαυλους και τα πυρπολησαν ολα...
Τρεξε τρεξε να τους ειδοποιησεις ολους...
Ηρθαν και ορνεα και πλασματα τερατικα της θαλασσας που εβγαλαν ποδια για να λεηλατησουν...
ΟΙ θεοι θυμωσαν με τις ακαρδες θυσιες σας...
ακαρπες επρεπε να λεγονται....
αναξιες.....
ατελεστατες οι τελετες και οι προχειροφτιαγμενοι σας ναοι...
Οι φωνες κατατρωνε τον τοπο...
ηχοι μαρτυρικοι,τρεξε σου λεω...
τουτοι θα σφαξουν τα γυναικοπαιδα,να χαθουν ολοι....
γενοκτονια,φρικη...
αρπαξε τα μωρα που κλαινε απο τρομο....
κρυψου στις σπηλιες των βουνων που ζουνε οντα καλα της νυχτας....
Σπιτια καταρρεουν....
τοιχοι πλακωνουν....
Ξιφη τεμαχιζουν....
σωματα αψυχα πεφτουν...
προσωπα απελπισιας σε κοιτουν ακινητα....
Δεντρα ουρλιαζουν...
νεραιδες βιαζονται....
νυμφες χορευουν να μαγεψουν και μαγευονται...
κι αλλες πισω απο θαμνους και καρα σκυβουν μα φλεγονται...
οποια ατυχη διαβει το περασμα των αιμοβορων δενεται και σερνεται μεχρι να εξαυλωθει...
Τρεξε...
τρεξε....
στον πολεμο δεν υπαρχει ελεος,υπαρχει ανθρωπια....
πραγματικη ανθρωπια που θανατωνει....
Πες σε ολους τα μαντατα....
η γη της επαγγελιας καιγεται....
ο θανων νοειτο...
Κλεισε τους αργους στις φυλακες....
οι φαυλοι φοβουνται τη σκλαβια και δεν την πλησιαζουν....
Κοντα στις λιμνες ειναι ενας ανθρωπος που αγαπησες πολυ....
μεταδωσε το μηνυμα...
αφου εσυ εισαι καταδικασμενη να τρεχεις υποφεροντας απο τις πληγες.....
τουλαχιστον σωσε την ψυχη που εξ'αιτιας της εγινες αθανατη...

~Καταντια...
Εναντια...
Βραδυα...
Σκοταδια...
Χαδια...
Σημαδια...
Ανεξιτηλα αεναα...
~Δυστυχια...
Ευτυχια...
Αλληλουχια...
Επιτυχια...
Ευλογια...
Ευδαιμονια...
Δε ζητας αλλο κομματι απο τον σωτηρα...
~Θαυμα...
Πραγμα...
Ταγμα...
Μαγμα...
Κραμα...
Κλαμα...
Το νεκταρ καθε θεοτητας ονειρικης...
~Ολοκληρωση...
Ονειρωξη...
Εκπληρωση...
Συμπληρωση...
Καθηλωση...
Ουσια,την πατησαν τα ερεβη κι εσβησε...
~Ομως...
Νομος...
Φθονος...
Πονος...
Θρονος...
Μονος....
Εμεινες και παλι μονος....

Κατι φρικτο και τρισαθλιο...οχι μονο ως ποιημα...αλλα και ως προς την ουσια του...
κατι πολυ βαθυ και αληθινο αρα πικρο...αυτοβιογραφια και συνηδητοποιηση απο αυτες που μολις εμφανιστει,ξυπνας και βλεπεις ξεκαθαρα οτι τα γκρεμισες ολα....και εισαι η μονη προθυμη να χτισει...γιατι ο αρχιτεκτονας του παλατιου εκδιωχθηκε ενα βραδυ που μεθυσες και τον χαστουκισες...
Ξεραστε με την ανεση σας...και μετα μαζευτε τα...

~Μωρο στη φωτια~

~Αν η επικληση γινει συναισθημα...
ο ψιθυρος που ακουσες...
ηταν η φωνη μου κρυμμενη στις σιωπες της νυχτας....
Ειμαι εγω που σ αναζητω ακομα...
Σαν με σκεφτεσαι κι αναρωτιεσαι πώς η ιδεα μου στο νου σου ταξιδευει...
η αναμνηση μου το ξυπνα...
Προσπαθει να επιβιωσει στη διαγραφη...
να κερδισει εδαφος...
στην κλειδωμενη σου καρδια που με γεμιζει γριφους...
κοντρα στο θανατο μου...
και εναντια στα εμποδια που βαλαμε με επιπονη δειλια...
~Αγγιξα τους φοβους μου διπλά...
Τη στερνη κεινη φορα που ετρεξα...
αφηνοντας εκκρεμοτητες και αναφιλητα στο διαβα μου...
το οπλο της τρελας μου εκπυρσοκροτησε στον κροταφο μου...
κι εξι σταγονες ολοκληρωσης θρυψαλα γιναν και χωριστηκαν στην μνημη...
Στο βαθυ το σκοταδι μην ψαχνεις για τα κομματια σου στο πατωμα....
μου το πανε μα με ξεγελασε η πικρα...
~Αχ,ποσο καταριεμαι το ατελες μοιρογνωμονιο μου...
κι ειχα μαθει να μη σκονταφτω πια στα στερφα δεντρα...
Το κανα και ριζωσα στο νησι των λωτοφαγων....
Ξεχασα τ'ονομα και το σκοπο μου...
το φωτοστεφανο που λυτρωνε την υπαρξη μου...
ο,τι νυχτα περνουσε μακρυα σου και σωπαινα επιτελους...
Απλως καθομουν σ'ενα παραθαλασσιο Γολγοθα...
θαυμαζοντας το Λεβιαθαν να κατατρωει τις ωρες...
Ολα εσβηναν εσβηναν εσβηναν...
Ο ευλογητος παραδοθηκε σε παθη που μαθηματα θ'αποβαιναν....
Μουδιασμα που κρυβε το ανυποφορο....
Χωρις εσενα....
~Πνιγμενη στο ξυδι και στο αλατι...
που καποτε βαθια στον καρπο σου θα στιγματισεις...
ξυπνω απο τον εφιαλτη γραφοντας σου...
η αγαπη σου δεν ειναι σαν καμια αλλη...
στιχος απλο'ι'κος και πολυ μικρος για να σ' εκφρασει...
Δεν ξερω το αντιδοτο της λησμονιας,λυπαμαι...
Δες με,λοιπον,παλευω να σε αλλαξω πισω...
με ενα ελπιζω να κρεμεται καπου στο σωμα μου...
~Μα εσυ μαλλον απομακρυνθηκες...
και το αγκιστρι δε σε φτανει εκει που εισαι...
Ειναι αποκαρδιωτικο....
γιατι ενας αθλιος και απανθρωπος ψευτης...
μου ειπε πως τα θαυματα δεν τελειωνουν ποτε...
αφου καποιος ξεκινησε να τα δημιουργει...

~Ισως κατι ολοσωστα λαθος~

~Άγγιξε με στο στήθος...
έχω ένα κόμπο που έφτιαξες με τα ίδια σου τα χέρια...
Με βασανίζει πολύ...
τόσο που δε μπορώ να ανασάνω όπως πρέπει...
Ώρες ώρες με κάνεις ν'αρρωσταίνω...
Άλλες φορές απλώς υπερβάλλω λες...
~Τα θέλω όλα δικά μου,ε;
Δεν ξέρω...
αν με ονόμασαν καθρέφτη μπορεί...
Αλλά μ'αγαπάς κι ας είμαι υποβιβασμένη στην καρδιά σου...
Ναι κι εγώ...
Φυσικά...
~Συγγνώμη για την ειρωνεία μου...
με κατέκλυσε ένα συναίσθημα παράλογης αδικίας...
Νομίζω πως έγινα στόχος της αβέβαιης μοίρας...
και της βλακείας μου...
~Βασικά πληγώθηκα...
κι εκεί που χτύπησα ή με χτύπησες πονάω...
αλλά μην ασχολείσαι...
μη σε νοιάζει...
δεν τα προλαβαίνεις όλα...
Έλα,γύρνα την πλάτη...
ρίξε μου δυο ματιές...
και ονειρέψου...
~Τουλάχιστον κάποτε δε μάτωνα κανένα...
μόνο το εγώ μου στα χρόνια της ζωής μου...
Μια φορά το'κανα...
και τώρα ξανακύλησα πίσω...
Όχι εσύ δεν το ξέρεις...
δεν το γνώρισες ποτέ...
γι'αυτο το υποτιμάς...
Μα δε φταις...
εγώ φταίω που περπατώ με τα μάτια μου κλειστά...
κι όσο κι αν οδύρωνται όλοι γύρω μου...
εγώ τ' άνοιξα τώρα δα,για μια στιγμή...

~Mad Vermin Eating Souls~

Dawn is away from here,daylights far
I stand In the darkened streets
Voices deafening my ears
I wait my destiny to tear me apart
To pay my sins
I give my heart
And i sacrifice my soul

Disortion the only key
for my survival
Unfairness my tool
to hurt them all
My killjoy on everyone
made me a mad vermin eating souls

My hate for people
Guided me to murder
My Dark Soul
Lost in the night
I took out on humanity
I ate their kidneys
Tasted their blood
A CLOWN FOR EVERYONE
But inside
A mad vermin eating souls

~~~~~~~~......~~~~~~~


Kingly i walked
between madness and logic
I swam the red river
Created from their blood
Made from their dissapointment

~~~~~~~.....~~~~~~~


I regret for what i've done
My faults were catastrophic
But,nostalgia for a better world
Made me a beast
A mad vermin eating souls.....

~Ο Θανατος~

~ H νύχτα περιέκλεισε το μελαγχολικό μου παλάτι….
Κι εγώ κάθομαι και περιμένω….
Το ξύπνημα των δαιμόνων….
~ Για λίγο ξεκούραζα τα μάτια μου….
Κι εκείνοι εμφανίστηκαν…
Όχι μόνοι…
Ποτέ μόνοι….
Πάντα έχουν συντροφιά….
~ Τη μια τη Θλίψη….
Την άλλη τον Πόνο…
Τώρα το Θάνατο….
~ Ένιωσα το παγερό νεκρωτικό του άγγιγμα…..
Πάνω στο προσκεφάλι μου….
~ Ξύπνησα….
Μα έκανα πως κοιμόμουν….
Θα μ’έπαιρνε μαζί του….
Να τον ακολούθησω δεν ήθελα….
Στο βασίλειο της νέκρας….
Εκεί κυριαρχεί το σάπιο…
Και η μαυρίλα το μόνο χρώμα τ’ ουρανού….
Στοιχειά…
Δαίμονες…
Και βαμπιρικές μορφές….
Μόνιμοι κάτοικοι του κόσμου αυτού….
~ Ίδιος με την επίγεια κόλαση…
Ίδιος με το μέρος που κατοικώ εγώ….
Μα δεν ξέρω γιατί αντιστέκομαι…
~ Με χαϊδεύει…
Μα εγώ δεν αντιδρώ….
Αγωνίζομαι να παραμείνω στο δικό μου σκοτάδι…
~ Εξοργίζεται…
Με τραβά….
Κι εγώ μαζεύομαι πιο μέσα…
Αν πέσω…
Θα χαθώ….
~ Και ξάφνου σταματά….
Μια ανακούφιση με κατακλύζει…
Μια απρόσμενη ηρεμία με κυριεύει….
~ Εκείνος σκύβει...
Με φιλάει….
Και ρίχνει τη βρωμερή του ανάσα στο πρόσωπό μου….
~ Σαν από θαύμα….
Τα μάτια μου ανοίγουν…
Σηκώνομαι και ακολουθώ…
~ Σε μονοπάτι φτιαγμένο….
Από κόκαλα μαρτύρων περπατάμε…..
Στο πέρασμα του Θανάτου…
Τα θαύματα της φύσης….
Κείτονται…..
Τους πήραν την πνοή….
Και έχασαν την ομορφιά τους….
~ Φτάνοντας στις πύλες….
Βλέπω τους αγγέλους του…
Έτοιμους να μεταφέρουν…
Τα νεκρικά του μηνύματα….
~ Ο κόσμος φαινόταν…
Σαν ανάκτορο…
Γεμάτο αλύτρωτες ψυχές….
Όπως το είπα….
Ίδιος με τον δικό μου….
Και παραδίνομαι στα χέρια του….
~ Ο Θάνατος…..
Με οδηγεί στην μεγαλόπρεπη κατοικία του…
~ Κατευθύνεται στο δωμάτιο των ηδονών του….
Τοίχοι….
Διακοσμημένοι…
Με τα πορτραίτα των νεκρών του ερωμένων…..
Ήξερα πως κάποια μέρα….
Θα έφτανα κι εγώ εκεί….
~ Για μια νύχτα η καθεμιά….
Για μια αιωνιότητα το κάθε κάδρο….
~ Σα μεθυσμένη….
Τον συνοδεύω στο κρεβάτι….
Του δίνω το εγώ μου…
Χωρίς αναστολές…..
~ Εκείνος το δέχεται…..
Με βασανίζει…
Με πονά…
Διαλύει…
Και κομματιάζει το σώμα μου….
Φωνάζω….
Μα συνεχίζει…..
~ Και σαν πορτραίτο πια….
Εγκλωβισμένη στην πικρή αιωνιότητα….
Παρακολουθώ ξανά….
Τα λάγνα σφάλματά του….

~Επιστροφη στο οικειο μου κενο~

~Και στέκομαι πάλι εδώ……

Βυθισμένη στην τραγικότητα της μικρής μου ζωής…

~Οι άγγελοι χάθηκαν….

Στο πέρασμα της θανατηφόρας μου θλίψης…

Τους ξεγέλασε και τους πήρε μαζί……

~Έφυγαν….

Νομίζοντας…

Πως τα χέρια που με άφησαν…

Ήταν ασφαλή και καθαρά….

~Αλλά…

Σαν την πλάτη τους γύρισαν….

Εκείνα άνοιξαν….

Και βρέθηκα να πέφτω στο ίδιο κενό….

~Όσο και αν ουρλιάξω….

Όσο και να βαλαντώσω στο κλάμα….

Οι άγγελοι δεν θα με ακούσουν…

Γιατί η Νοσταλγία…

Με έχει απομονώσει από αυτούς….

~Και τώρα πέφτω μόνη…

Και οι άγγελοι….

Δεν είναι πια εκεί για να με πιάσουν….





(Άγγελοί μου, αυτό δεν τα έγραψα γιατί δεν είστε δίπλα μου και δεν μου στέκεστε… Απλώς φαίνεται το πόσο η κακή αρνητική μου πλευρά με επηρεάζει, με στιγματίζει και με κάνει να σας νοσταλγώ….Σας αγαπώ όσο λίγα πράγματα στον κόσμο…

~Ξημερωμα στο κεντρο~(ICL:some of her necrotic-poetic parts)

6/9/2008


Θησειο 2:05 π.μ.

''Έλα Δαναη...παρε να διαβασεις αυτο..''και το πηρε και το διαβασε λιγο,αλλα ηρθε ο Γιωργος και σταματησε...''Δαναη οταν το ολοκληρωσω θα στο δωσω να το δεις...''Μην ανησυχεις Δαναη θα στο δωσω...θα φροντισω να διαβασεις το ποιημα μου και θα μου πεις τη γνωμη σου...Μ' αρεσει να τα διαβαζεις...
Έφυγε μετα απο λιγο η Αναστασια και περπατησε στους δρομους του Θησειου με τις βρωμιαρες κατσαριδες,τις εμετικες,που σιχαινοταν...Τα φωτα χαμηλωναν...Η μουσικη της διασπουσε τη σιωπη...κι η ανασα της,που επεφτε βαρια απ' τα τσιγαρα που εσβηνε τρια χρονια...στους πνευμονες της φυσικα...τα ''τρυφερουδια'' οπως ελεγε η μανα της, η σοφη που ηξερε...
Δυο σκαλια μαρμαρινα την κερδισαν κι ετσι εκατσε σ' αυτα...''Το Καρναβαλι Της Σκουριας'' στ' αυτια της, της θυμιζε τη Jennifer Schecter απ' την αγαπημενη της σειρα...μα φοβοταν περισσοτερο...Εβγαλε την καρδια της απο την τσαντα κι αρχισε να γραφει τη συνεχεια...Σελιδες να γεμιζουν σταγονες θλιψης αποκρυφης...Μυστικα που μονο εκεινη ξερει καταγραφονται ασυντονιστα...Βυθιστηκε...Χαθηκε στον φανταστικο κοσμο της πραγματικοτητας..."Κρατς!" Ενας αστεγος λιγδιαρης που μοσχοβολαει υπονομο ελιωσε μια κατσαριδα...Την προειδοποιησε η ατυχη μα εκεινη κουφη...
Ενα αγγιγμα στο σβερκο και χνωτα αλκοολισμου στο προσωπο της...Γελουσε αυτος...εκεινης η καρδια χτυπουσε για να σπασει...Το στυλο πεφτει στο δρομο τελειωμενο...Η Αναστασια πεφτει απ' τη μαχαιρια στο στομαχι...Αυτος χανεται με τα υλικως πολυτιμα υπαρχοντα της...
''Δαναη θα το δεις το ποιημα...μα οχι απο το μελανι μου... Το στυλο τελειωσε κι εγω μαζι του...Υποσχεθηκα...Δαναη σου υποσχεθηκα..." Τα δακρυα σπαρακτικα και το σαλιο τρεχουν...Υποσχεσεις ιερες...ομως ατηρητες...συνεπαγονται την κολαση...Εκεινη ομως αναζητουσε την Εδεμ...
Αιμα αιωνιο που ρεει κι οπου πλυνει στιγματιζει...Το δαχτυλο της πλημμυριζει και ακουμπα το χαρτι...
"~Αν στο δασος βρεθεις...
κι ακουσεις τη διχονοια...
αυτη τη μαγισσα...
που μ' απειλει κι εμενα κι εκεινη...
αφεσου στα χερια των λυκων...
Αυτοι κατασπαραζουν σωθικα...
κι ο σπαραγμος των ψυχων σβηνει...
Αυτοι σεληνιασμενοι τον πνιγουν...
~Μακαρι τη βορα να λατρευα κι εγω...
και τον εαυτο μου να ξεσκιζα...
και να ξαναγεννουσα...
Αν ημουν sucubus στον υπνο μου θα εισεβαλλα...
Καρπο θα φυτευα...
Εμενα...
Και μολις γεννιομουν...
θ' αυτοκτονουσα τη μανα μου...''
Τ' αποτυπωματα επισφραγισαν το δημιουργημα της...Εκλεισε τα ματια παραδομενη στο Θεριστη...
Ναι...ναι πεθανε...Κι η Δαναη δεν το ειδε το ποιημα ποτε...

~Betrayed~

Nov 16, 2007 9:58 PM

~I close the door...
In the chamber of loss...
I hate you again...
One is for all...
I close the windows...
To be with my darkness...
I've chosen to give...
The sense of my nightmares...

-Water invades into my lungs..
And slowly an unfair end becomes..
My suicide will burn...
Painfully my soul...
I say goodbye in sadness...
To this black Death's world...

~A psychopath instead of myself...
A sparrow which tries..
to reach its own death..
Alone and nervous...
I stand upon your path...
To follow and see...
Where's the end of your wrath...

--------.....------------

~So,kill me and take it...
Steal my heart...
Betray me and live me..
Under demonical moonlight...
Bleeding and screaming....
For my white pure wings....
You've taken my life...
You've taken my dreams...