~3rd gate~

~Στη συμφωνια μου με το διαβολο...
υπεγραψα με σταυρο βγαλμενο απο καθε σκοτεινο σημαδι στο μετωπο μου...
Ειναι το σημειο...
που χτυπας για να σκοτωσεις...
Απ'τη μνημη δε θα διαγραψω το χαμογελο του...
σαν πηρε εναν μανδυα που μου 'χε χαρισει καποτε...
και εσβησε καθε τελεια του φαντασμαγορικου μου κοσμου...
~Ολοκληρη με αμμο...
νε πεφτει καθως σερνομαι στο πυρωμενο εδαφος...
διχως ποδια να μπορουν να με κανουν να προχωρησω...
Επρεπε να φτασω μια γυαλα που παντοτε προστατευα...
για να τη σωσω απο το χαος του...
Μεσα στην οδυνη σερνομαι σαν ερπετο...
να μην καταλαβει και με πεταξει με τους αλλους φαυλους καθημερινους...
~Κι οσο πλησιαζα ο πονος μεγαλωνε...
κι οσο η γυαλα με καθρεφτιζε...
ραγιζε...
Το φυλαχτο μου στο λαιμο...
αρχισε να λιωνει και να μ'αποχωριζεται...
Το δικο σου εσπασε και χαθηκε στο κοκκινο...
Οποια η εκπληξις...
ποναει το δαχτυλο μου απο το δαχτυλιδι που μ'ακολουθει δυο χρονια...
Η θεληση μου ομως κατεστρεφε τις πλανες του μυαλου...
Το Ροδο στη γυαλα μου μιλουσε...
τα ματια μου ομως θολωσαν...
και δεν ξεχωριζα τις λεξεις...
Μεσα στις κραυγες μου περιμενα την ωρα να το φτασω...
~Το αγγιγμα μου πανω στην κρυσταλικη του ασπιδα...
σκετη λυτρωση για καθε μου αιματηρο βημα...
Και ξαφνου το υποτιθεμενο Ροδο μου...
εγινε διαβολος...
και με μια σπρωξια...
βρεθηκα στα νυχια της πυρας...

~Αισχυνον Κομπος~

~Ποιος ειναι αυτος...
ο αθλιος κομπος που στοιχειωνει τουτο τον κοσμο των τρελων?
Μ'εχει γραπωσει απ'το λαιμο...
κι εγω του τα 'χω παραδωσει ολα...
Τί το αξιας μπορει να εχω...
και να με κρατα τοσο επιμονα...
"ΑΝΟΗΤΗ ΑΓΑΠΗ Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟ?"
~Μια μαγισσα εγραψε σ'ενα δεντρο του δρομου μου...
"ολα τα μυστικα...
κρυβονται στα μαλλια που θα επιλεξεις να χτενισεις και να κοψεις..."
Ο,τι κι αν σημαινει ο λογος μιας μαγισσας...
κυκλοφορω με δαχτυλα λεπιδες....
Καθε μου αισθηση να χαρακωνει και να αμυνεται...
(γιατι να αμυνεται?)
Οσο διηγουμαι...
τοσο με απομονωνω...
~"Να φυγουν ολοι!"φωναξε το κοριτσακι...
"Να φυγουν ολοι...να σωθουν..." μικρης Καταστροφης λογυδριο...
"Δεν ξερω τι να κανω...
κι η λασπη στα ματια μου πετρωνει..."
~Πνιχτες λεξεις προσπαθουν να φτασουν τον κομπο...
Χαρισε μου τη ζωη,το εχω αναγκη...
Αν εισαι για καλο μου κι εσυ...
θα παρεις τον πορφυρο μου ουρανο...
Το μονο μου απομεινον αποκτημα...

(Πρωτο της σειρας...)

~Τα αγαθα κοπής κτωνται~

~Το κουρδιστο βιολι...
που καποτε επλασα για οσα μου'χεις κανει...
ειναι στο ραφι του και κλαιει...
Ακους τη μουσικη του;
Κλαιει...
Μου λεει πως ντρεπομαι...
Ντρεπομαι που ξεχασα τη μελωδια του...
κι αφεθηκα πανω σε πλεουσες σανιδες...
βαθια στους υπονομους των φοβων...
~Ειχα πει ειναι αργα για ολα...
τελος...
Η ασφαλτος με ακουγε οταν την ποδοπατουσα σε καθε γυρισμο...
καταπινοντας οσα της εριχνα...
Τρομαζω...
Ειναι ολα τοσο μεγαλα...
κι ενω μου μιλουν πολυ γλυκα...
εγω εχω μια Εχιδνα να γεννα κτηνη στα σωθικα μου...
Υποφερω στα βασανα των σκεψεων...
και καθε μου κραυγη...
μια Εξιλεωση...
~Ποσο ευχομαι να μπορουσαν ολοι να δουν και να γνωρισουν...
διχως κινδυνους να παραφυλανε στις σκιες...
Δεν το θελω το βαρος της λεπιδας στα χερια μου...
Προοριζω ολο μου το ειναι να μεταμορφωθει σε Αγγελο...
Απεχθεια για το φονο...
Απεχθεια και πληγη...
~Το χερι μου ο φονιας...
Θα το κοψω να γλυτωσουν ολοι την οδυνη...
Μακρυα...
Σας τρεμω...μακρυα....
Μη μου ακουμπας την καρδια σου στο μετωπο...
μονο εκεινη θα μπορω να σκεφτω αν το κανεις...
Εχω γεμισει το δωματιο με θρυψαλα...
ειναι ακατορθωτο για μενα να περπατω και να ματωνω...
Κι ολα εχουν την αισθηση του για παντα...

~Πανω απο τη σκια του Προκρουστη των φτερων~

~Τ'ονομα του ηταν Δαιμων...
και καποτε με εκανε να αγαπησω καθε σπιθαμη της καταρας που κουβαλουσε...
Εβλεπα το προσωπο του με τα μικρα μου ματια πισω απο λιβαδια αγνοτητας...
κι ετρεχα κατα πανω του για να τον ριξω κατω...
Ειχε τη δυναμη να με πιανει με τα δυο του δαχτυλα...
και να με σηκωνει στον αερα...
δινοντας μου την αισθηση του να πετω οπως ο κοσμος που μου ειχε δειξει μεσα απ'τις ιστοριες του...
~Σαν νυχτωνε...
ενα ορθιο τερατακι σ'ενα τεραστιο κρεββατι τον περιμενε να τον αντιμετωπισει σαν ομοιο του...
Του εφερνε οπλα...
Ηξερε πως μια μερα...
το δωρο του θα ηταν μεγαλυτερο απ'οτι προοριζοταν...
Κι ετσι....
εμαθα να κρυβομαι πισω απο επιπλα οπλισμενη...
και να σκοτωνω ο,τι βλαβερο πηγαινε ν'αγγιξει τα ονειρα μου που τον ειχαν αγκαλιασει...
~Μα ενα πρωι...
η πορτα δεν ανοιξε ξανα...
εμενε κλειδωμενη....
κι οσο κι αν τη χτυπουσα εκεινη αντιστεκοταν...
Μεσα στα τραγουδια μου και περιπετειες παραλληλες με τη δικη μου εκρυψα την παιδικη ψυχη μου...
Γιατι αν ο Δαιμων εμφανιζοταν...
επρεπε να καταφερει να τη δει...
για την ολοκληρωση ολων μου των μοχθων να τον φερω στα ματια μου ξανα...
~Κυλουσαν οι μερες...
κι ο κοσμος κατω απ'το μπαλκονι...
Κυλουσαν τα δακρυα στο καγκελο και παγωναν αφηνοντας πισω μια κακη κληρονομια...
το στενο δωματιο των τραγικων μου βιωματων προσκολληθηκε πανω μου...
και μ'ακολουθουσε τα βραδυα που ξοδευα κατω απο το παντοδυναμο παπλωμα...
Αυτος...
αυτος που τον λατρεψα και χαθηκε στα ασματα της νυχτας...
Δαιμων με προσωπο που χαραζα μερα με τη μερα να το σβησω με οργη...
~Σ'ενα δρομο αναμνησεων και μελαγχολιας...
τα συννεφα με περικυκλωσαν αφηνοντας το βλεμμα του ηλιου στην καρδια μου...
Ειδα μια ανδρικη φιγουρα να μου κλεινει το δρομο...
με ραμματα σκισμενα στα χειλη του...
Αγγιξε η αληθεια του τ'αυτια μου...
κι ηταν το πληρωμα του χρονου και της αναβασης μου απο τα βαθη του Καιαδα...
Αυτος...
ο εξορκιστης του ιδιου του του εαυτου...
Τ'ονομα του ηταν Δαιμων...
τωρα πια ειναι Επιτελους...



.........καταφερα να σε βρω Επιτελους...

~Desiderium Lacrimosus~

~Ειναι η ζωη μου...
δε θα το ξεχνω για να μην το ξεχνατε...
Γι'αυτο και το γραφω οπου βρω...
να το βλεπουν ολοι...
να μην μπλεκουν τα δαχτυλα τους στα μαλλια μου και μολις σκονταψουν να με ριξουν κατω...
~Η ειρωνια ειναι πως...
πανω απο το ψηλο μου καστρο οταν κοιτουσα τον κοσμο να περνα...
και οσο προχωρουσε με προκαλουσε να πηδηξω στην αγκαλια του...
καταληγοντας σε χερια ομαλα....
οταν την πηρα την αποφαση...
και ακουσα μια γλυκεια φωνη να με ωθει δειλα δειλα...
για να απαλλαγει απο το επιμονο ματι μου πανω της...
βουτηξα στης θαλασσης το κενο...
και καπου στα μεσα της πτωσης μου...
ειδα πως η φωνη....
ειχε ηδη φυγει....
Δεν ειχε μεινει ουτε για να με δει να πεφτω...
~Κι οσο πλησιαζα το εδαφος....
ολα θολωναν....
σα νερο που μολις το αγγιξαν χιλιαδες φυλλα και ταραχτηκε...
κρυβοντας μου το βυθο...
Αβεβαιοτητα....
Ο αερας ψεκαζε τους πνευμονες μου ψευδαισθησεις...
καθως επεφτα αναμεσα στη φωτια που το σωμα μου ειχε μαζεψει καπου στον δρομο του προς τα κατω...
που ο κοσμος στοματα ανοιχτα...
και με περιμεναν με δοντια ειδικευμενα στην κοψη...
~Γυρω μου ξαφνικα να πεφτουν βαρια αντικειμενα με συρταρια που ανοιγαν...
ξεκλειδωναν οσα στο παρελθον ειπωθηκαν απο τα χειλη μου...
οσα χαραξα με κλαμα και γελωτα...
Υποσχεσεις που ημουν διατεθειμενη να κρατησω...
Μονο που επισκιαζονταν απο αλλες υποσχεσεις....
ξενες μα οικιες...
Κατι μεσα μου μου εξηγουσε πως....
ο,τι ειπα,ψελλισα,φωναξα,ψιθυρισα...
μπορει να ελευθερωθει αν τα λογια καταφερουν να βρεθουν...
και ενωσουν τις ψυχες τους...
~Ενα ονομα....
που δεν καταφερα μεχρι τωρα να αναγνωρισω...
με συνοδευε διασκελισμενο...
μα ετοιμο να με πλακωσει αν σταματουσα να ακολουθω τη βαρυτητα...
~Πεφτω....
για ποσο θα συνεχισω να πεφτω...
Κομματια πλασματος τριγυρω...
μπαινω στον πειρασμο να τα αγγιξω...
ομως την τελευταια φορα...
ποια ηταν αραγε η τελευταια φορα...
εμεινα διχως οξυγονο...
Πεφτω και διχως εμενα πεφτουν τα φτερα μου...
Πως βρεθηκαν τα φτερα μου εδω;
Τι κανουν χωρις εμενα;
Οι φωνες εχουν χερια και προτου απομακρυνθουν φαινεται...
μου πετανε συνειδητοποιησεις...
Ειναι τοσο μακρυα...
Τιποτα δε φτανω πια...
~Βρεθηκα να ουρλιαζω απο φοβο...
εγκλειστη σ'ενα δωματιο μεγαλο οσο καποιοι εφιαλτες...
που καβαλησαν φελλους και βγηκαν στην επιφανεια...
Τα πλακακια ρεουν πανω στα ποδια μου...
Τρεχω απο τοιχο σε τοιχο και τον χτυπαω με οτι βρω μπροστα μου...
Τα επιπλα μου σηκωνονται και με περικυκλωνουν...
απο εκδικηση...
Στη γωνια μου...
με το προσωπο μου μεσα της και τα ματια σφιγμενα...
να γινω αορατη...
Κοκκινησαν τα πλακακια...
το κεφαλι μου υποφερει απ'τα τριξιματα στους σκουριασμενους μεντεσεδες που ερχονται ολο και πιο κοντα...
~Το πατωμα ανοιξε...
η καταποση μου ηταν ευκολη...
και τωρα γλυστραω σε πορφυρη δινη...
Μα ειναι τοσο γλοιωδης και επιπονη...
στενη...
δε μπορω να κουνηθω καλα καλα....
Ασφυκτιω....
κι οταν ασφυκτιω εκρηγνημαι...
Ο κοσμος ακουγεται γιατι ειναι ηχηρος...
Μπηγω τα νυχια μου και σκιζω ο,τι με περικυκλωνει για τη λυτρωση...
~Κατι δυνατο με επιασε απο την κορυφη μου και με τραβηξε εξω σχεδον λιποθυμη...
Με εδειξε στον κοσμο...
κι υστερα με πεταξε κατω...
Αυτη ηταν η τελευταια εικονα...
Κι οταν ξυπνησα...
η κυνηγετικη περιοδος ειχε τελειωσει...
κι ημουν μονη καταραμενη φωνη...
Δεν υπηρχε κανεις....