~Η πτώση της καμπάνας στη χώρα της ευτυχίας μου....
ακούστηκε σαν το τέλος κάθε ψυχοπαθή πόνου...
κατακτητή του ερειπωμένου μου βασιλείου...
και φύλακα αυτής της σκοτεινής κληρονομιάς....
~Λένε πως ο ήχος...
ακούστηκε ακόμα και στους ξένους τόπους...
λες και τον ταξίδευαν γηγενείς μου ψυχές που έκλαιγαν τη μοίρα του...
και μετανάστευσαν σε κλίμα εύφορο για να βλαστήσουν...
Μέχρι και σε βασίλεια κλεφτών της πλάνης...
με αδυναμία σε άνθη ομορφιάς εξέχουσας...
~Στο χαρμόσυνο τέλος αυτής της καμπάνας....
που σήμαινε την απελευθέρωση της καταστροφής...
Ροδο γύρισε το κεφάλι τρομαγμένο και κοίταξε τον ορίζοντα...
Είδε το κάποτε βασίλειό του....
να αποκολλάται από τη γη....
και να πλέει στον αέρα σαν νησί μιας παραμυθιακής φαντασίας...
~Και ξαφνικά σύννεφα απλώθηκαν στη νέα του οικία...
και το χρώμα άρχισε να ρέει από γύρω του δείχνοντας την πλάνη των κλεφτών...
Οι ειδυλιακές μορφές....
έγιναν μουντές σκιές...
και ο θρόνος του Ρόδου μια καρέκλα με πόδια ρημαγμένα...
Ο ήλιος είναι πια ένα κόκκινο φεγγάρι....
και τα πουλιά που τόσο απολάμβανε να ακούει...
Αρπυιες σαρκοβόρες που το κάρφωναν με το βλέμμα τους εχθρικά....
~Εκεί ήταν που το Ρόδο τρόμαξε...
και άρχισε να τρέχει προς τον ήχο της πεσμένης καμπάνας...
Το νησί όλο και κέρδιζε ύψος....
και το άνθος μας απελπίστηκε...
Έμπηξε τα χέρια στο χώμα κι άρχισε να σπρώχνει το έδαφος πίσω,να προφτάσει...
Άρχισε τις κραυγές...
τους λυγμούς...
~Δίπλα στα σύννεφα....
ο αέρας έφερε φωνές δίπλα μου...
Πήγα στην άκρη της χώρας μου...
και έριξα την όψη μου για λίγο πίσω απορημένη...
Ξάφνου τα μάτια μου αντίκρυσαν εκείνο...
μέσα από το μαύρο να σέρνεται να μην το καταπιεί...
Ρίγησε η καρδιά μου....
και χλώμιασε το πρόσωπό μου για μια δόλια στιγμή...
Όλο τον κόσμο γύρισα...
κι ο κόσμος τιποτένιος...
ποτέ του δεν το εντόπισε μέσα στην πολύχρωμη κρυψώνα του...
~Με είδε να το κοιτώ...
σήκωσε το χέρι του έντρομο μήπως και με πιάσει...
έσφιξε τη γροθιά και προσπάθησε να σπάσει πέτρες στην οργή του...
χαϊδεψε το χώμα δείχνοντας μου πως είναι ζεστό μόνο για μένα...
Σκέψεις...
Τέτοιο πρόσωπο κι όμως μπόρεσε να γίνει μορφή επίπονου εως δάκρυ πανικού...
~Απ΄το σκήπτρο μου τράβηξα ένα λευκό φτερό...
το έδωσα στον αέρα να το πάει στο Ρόδο...
Με γλυκόπικρο μελάνι του έγραψε....
Αντίο....
