~Αιολικός Μάρτιος σ'ένα Παράδεισο~

~Η πτώση της καμπάνας στη χώρα της ευτυχίας μου....
ακούστηκε σαν το τέλος κάθε ψυχοπαθή πόνου...
κατακτητή του ερειπωμένου μου βασιλείου...
και φύλακα αυτής της σκοτεινής κληρονομιάς....
~Λένε πως ο ήχος...
ακούστηκε ακόμα και στους ξένους τόπους...
λες και τον ταξίδευαν γηγενείς μου ψυχές που έκλαιγαν τη μοίρα του...
και μετανάστευσαν σε κλίμα εύφορο για να βλαστήσουν...
Μέχρι και σε βασίλεια κλεφτών της πλάνης...
με αδυναμία σε άνθη ομορφιάς εξέχουσας...
~Στο χαρμόσυνο τέλος αυτής της καμπάνας....
που σήμαινε την απελευθέρωση της καταστροφής...
Ροδο γύρισε το κεφάλι τρομαγμένο και κοίταξε τον ορίζοντα...
Είδε το κάποτε βασίλειό του....
να αποκολλάται από τη γη....
και να πλέει στον αέρα σαν νησί μιας παραμυθιακής φαντασίας...
~Και ξαφνικά σύννεφα απλώθηκαν στη νέα του οικία...
και το χρώμα άρχισε να ρέει από γύρω του δείχνοντας την πλάνη των κλεφτών...
Οι ειδυλιακές μορφές....
έγιναν μουντές σκιές...
και ο θρόνος του Ρόδου μια καρέκλα με πόδια ρημαγμένα...
Ο ήλιος είναι πια ένα κόκκινο φεγγάρι....
και τα πουλιά που τόσο απολάμβανε να ακούει...
Αρπυιες σαρκοβόρες που το κάρφωναν με το βλέμμα τους εχθρικά....
~Εκεί ήταν που το Ρόδο τρόμαξε...
και άρχισε να τρέχει προς τον ήχο της πεσμένης καμπάνας...
Το νησί όλο και κέρδιζε ύψος....
και το άνθος μας απελπίστηκε...
Έμπηξε τα χέρια στο χώμα κι άρχισε να σπρώχνει το έδαφος πίσω,να προφτάσει...
Άρχισε τις κραυγές...
τους λυγμούς...
~Δίπλα στα σύννεφα....
ο αέρας έφερε φωνές δίπλα μου...
Πήγα στην άκρη της χώρας μου...
και έριξα την όψη μου για λίγο πίσω απορημένη...
Ξάφνου τα μάτια μου αντίκρυσαν εκείνο...
μέσα από το μαύρο να σέρνεται να μην το καταπιεί...
Ρίγησε η καρδιά μου....
και χλώμιασε το πρόσωπό μου για μια δόλια στιγμή...
Όλο τον κόσμο γύρισα...
κι ο κόσμος τιποτένιος...
ποτέ του δεν το εντόπισε μέσα στην πολύχρωμη κρυψώνα του...
~Με είδε να το κοιτώ...
σήκωσε το χέρι του έντρομο μήπως και με πιάσει...
έσφιξε τη γροθιά και προσπάθησε να σπάσει πέτρες στην οργή του...
χαϊδεψε το χώμα δείχνοντας μου πως είναι ζεστό μόνο για μένα...
Σκέψεις...
Τέτοιο πρόσωπο κι όμως μπόρεσε να γίνει μορφή επίπονου εως δάκρυ πανικού...
~Απ΄το σκήπτρο μου τράβηξα ένα λευκό φτερό...
το έδωσα στον αέρα να το πάει στο Ρόδο...
Με γλυκόπικρο μελάνι του έγραψε....
Αντίο....

~Coin-operated boy~

~Βαλε με στον κοσμο σου...
οσο κι αν σε χτυπαει καποιες φορες...
Ακομη κι αν λες πως ηρθαν δαιμονες και τον εκαψαν ολοκληρο...
Ο δικος μου απλα καταστραφηκε...
τον κρατουσα πανω στα χερια μου...
και επεσε και με πλακωσε...
Ξερεις το βαρος ενος κοσμου;
Σ'ενα βημα και μια σκεψη τον ειδα να με χτυπαει θραυσμα στο θραυσμα...
Κι ετσι τωρα...
φοβαμαι να πλασω εναν καινουριο...
Αφου στον τελευταιο που ακομα με βασανιζει...
στηριξα ενα σωρο πραγματα...
σαν ελεφαντες,που δε σ'αρεσουν,σ'ενα μικρο ραφι στο δωματιο μου...
κι αυτη τη στιγμη μαζευω κομματια χαρτινης καρδουλας στην ανεμοθυελλα...
~Πες μου ομως...
ποσο το σκεφτεσαι τις στιγμες που εισαι μαζι μου;
Αστο βασικα...
μη μου πεις...
απαντα στον εαυτο σου...
Γιατι για μενα γνωριζω ηδη...
πως εκεινες...
ειναι σαν τις ωρες του πατιναζ...
ωρες ισορροπιας και μηδαμινης οδυνης...

~30 μερες~

~Τα ονειρα μου ετρωγαν τα σωθικα για μηνες...
μου μιλουσε το υποσυνειδητο μου κι εγω ημουν κολλημενη στο πλασμα των ερωτων μου των λατρεμενων...
Σε λογια που μαχαιριες πιο βαθιες κι απο αβυσσο θα κατεληγαν...
Αυτου του πλοιου που απο τοτε που ανεβηκα πανω του...
ταξιδευω υπο τα χτυπηματα καταιγιδων και συνθλιβω τα παντα σαν εντομα που ερχονται να μου ρουφηξουν το αιμα...
Εσυ τα ειπες....
ξερεις...
οχι εγω...
~''Ερχομαι....
Θα αργησω,ομως ερχομαι...''
και η πορτα μου δεν ανοιξε ουτε μια φορα σε αντικρυσμα σου....
''Με πληγωνεις.....
Με πληγωνεις....''
Δακρυα σου να τρεχουν...
κι εγω πισω απο το ακουστικο να κλαιω για το χρονο που δε σου εδωσα 3 βραδυα πριν πατησω ενα τελευταιο σκαλοπατι...
Κι εν τελει...
εγω η σωριασμενη σε καρεκλες και πατωματα...
''Τιποτα δεν εχει αλλαξει...
θα στο δειξω...
Για παντα σου ειπα και για παντα παραμενει...''
γι'αυτο το στιλετο σου εχει κολλησει στο μετωπο μου και μ'εμποδιζει να σκεφτω....
Ενα μηνα υστερα....
ποναει το ιδιο....
Εσυ που εισαι;
Εισαι στα βηματα μου πανω;
Εγω που μ'εμπιστευεσαι και μ'αγαπας πιο πολυ απ'τον καθενα...
εγω ο ερωτας ο παντοτινος....
εγω εδω....
''Φοβαμαι...
μη μια μερα σε χασω....
φοβαμαι πολυ....''
κι εγω ειπα δε θα το αφηνα...
Κοιτα διπλα σου....
θεση κενη...
με εδιωξες και οσο κι αν παλεψα....
αν τρεχεις...
δε μπορω να μη χαθεις απο τα ματια μου...
~Ροδο μου εσυ κατακοκκινο....
φροντιζει η φυση να κανει τα δικα μου και να ρεουν...
Ροδο γυμνο σε ξενο σωμα...
οδηγω με αναμνησεις να σωθω απ'το κακο σου..
μην πεθανουν κι αυτες οπως σκοτωνονται οι ελπιδες μου απ'τη φαυλη σου εκδικηση...
~Δε με ψαχνεις...
Δεν υπαρχω...
Θες να φυγεις...
να βρεις αλλους ανθρωπους που χαμογελουν στα ψευτικα...
Δε σ'αρεσει πια το ειλικρινες προσωπο μου...
Απο αγαπη....
πηρες ενα μπλε λεωφορειο απο αγαπη κι εφυγες...
Απο ερωτα πεταξες τα χερια μου απο πανω σου...
Ολα απο αγαπη....
~Αν η αγαπη ειναι δημιος...
Τοτε φυλακιστε με για παντα....
γιατι αυτη θα με αρπαξει...
και την καρδια μου ηδη τη γλυτωσα απο μυριους υποψηφιους δολοφονους...

(Το τελευταιο της σειρας...)

~3rd gate~

~Στη συμφωνια μου με το διαβολο...
υπεγραψα με σταυρο βγαλμενο απο καθε σκοτεινο σημαδι στο μετωπο μου...
Ειναι το σημειο...
που χτυπας για να σκοτωσεις...
Απ'τη μνημη δε θα διαγραψω το χαμογελο του...
σαν πηρε εναν μανδυα που μου 'χε χαρισει καποτε...
και εσβησε καθε τελεια του φαντασμαγορικου μου κοσμου...
~Ολοκληρη με αμμο...
νε πεφτει καθως σερνομαι στο πυρωμενο εδαφος...
διχως ποδια να μπορουν να με κανουν να προχωρησω...
Επρεπε να φτασω μια γυαλα που παντοτε προστατευα...
για να τη σωσω απο το χαος του...
Μεσα στην οδυνη σερνομαι σαν ερπετο...
να μην καταλαβει και με πεταξει με τους αλλους φαυλους καθημερινους...
~Κι οσο πλησιαζα ο πονος μεγαλωνε...
κι οσο η γυαλα με καθρεφτιζε...
ραγιζε...
Το φυλαχτο μου στο λαιμο...
αρχισε να λιωνει και να μ'αποχωριζεται...
Το δικο σου εσπασε και χαθηκε στο κοκκινο...
Οποια η εκπληξις...
ποναει το δαχτυλο μου απο το δαχτυλιδι που μ'ακολουθει δυο χρονια...
Η θεληση μου ομως κατεστρεφε τις πλανες του μυαλου...
Το Ροδο στη γυαλα μου μιλουσε...
τα ματια μου ομως θολωσαν...
και δεν ξεχωριζα τις λεξεις...
Μεσα στις κραυγες μου περιμενα την ωρα να το φτασω...
~Το αγγιγμα μου πανω στην κρυσταλικη του ασπιδα...
σκετη λυτρωση για καθε μου αιματηρο βημα...
Και ξαφνου το υποτιθεμενο Ροδο μου...
εγινε διαβολος...
και με μια σπρωξια...
βρεθηκα στα νυχια της πυρας...

~Αισχυνον Κομπος~

~Ποιος ειναι αυτος...
ο αθλιος κομπος που στοιχειωνει τουτο τον κοσμο των τρελων?
Μ'εχει γραπωσει απ'το λαιμο...
κι εγω του τα 'χω παραδωσει ολα...
Τί το αξιας μπορει να εχω...
και να με κρατα τοσο επιμονα...
"ΑΝΟΗΤΗ ΑΓΑΠΗ Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟ?"
~Μια μαγισσα εγραψε σ'ενα δεντρο του δρομου μου...
"ολα τα μυστικα...
κρυβονται στα μαλλια που θα επιλεξεις να χτενισεις και να κοψεις..."
Ο,τι κι αν σημαινει ο λογος μιας μαγισσας...
κυκλοφορω με δαχτυλα λεπιδες....
Καθε μου αισθηση να χαρακωνει και να αμυνεται...
(γιατι να αμυνεται?)
Οσο διηγουμαι...
τοσο με απομονωνω...
~"Να φυγουν ολοι!"φωναξε το κοριτσακι...
"Να φυγουν ολοι...να σωθουν..." μικρης Καταστροφης λογυδριο...
"Δεν ξερω τι να κανω...
κι η λασπη στα ματια μου πετρωνει..."
~Πνιχτες λεξεις προσπαθουν να φτασουν τον κομπο...
Χαρισε μου τη ζωη,το εχω αναγκη...
Αν εισαι για καλο μου κι εσυ...
θα παρεις τον πορφυρο μου ουρανο...
Το μονο μου απομεινον αποκτημα...

(Πρωτο της σειρας...)

~Τα αγαθα κοπής κτωνται~

~Το κουρδιστο βιολι...
που καποτε επλασα για οσα μου'χεις κανει...
ειναι στο ραφι του και κλαιει...
Ακους τη μουσικη του;
Κλαιει...
Μου λεει πως ντρεπομαι...
Ντρεπομαι που ξεχασα τη μελωδια του...
κι αφεθηκα πανω σε πλεουσες σανιδες...
βαθια στους υπονομους των φοβων...
~Ειχα πει ειναι αργα για ολα...
τελος...
Η ασφαλτος με ακουγε οταν την ποδοπατουσα σε καθε γυρισμο...
καταπινοντας οσα της εριχνα...
Τρομαζω...
Ειναι ολα τοσο μεγαλα...
κι ενω μου μιλουν πολυ γλυκα...
εγω εχω μια Εχιδνα να γεννα κτηνη στα σωθικα μου...
Υποφερω στα βασανα των σκεψεων...
και καθε μου κραυγη...
μια Εξιλεωση...
~Ποσο ευχομαι να μπορουσαν ολοι να δουν και να γνωρισουν...
διχως κινδυνους να παραφυλανε στις σκιες...
Δεν το θελω το βαρος της λεπιδας στα χερια μου...
Προοριζω ολο μου το ειναι να μεταμορφωθει σε Αγγελο...
Απεχθεια για το φονο...
Απεχθεια και πληγη...
~Το χερι μου ο φονιας...
Θα το κοψω να γλυτωσουν ολοι την οδυνη...
Μακρυα...
Σας τρεμω...μακρυα....
Μη μου ακουμπας την καρδια σου στο μετωπο...
μονο εκεινη θα μπορω να σκεφτω αν το κανεις...
Εχω γεμισει το δωματιο με θρυψαλα...
ειναι ακατορθωτο για μενα να περπατω και να ματωνω...
Κι ολα εχουν την αισθηση του για παντα...

~Πανω απο τη σκια του Προκρουστη των φτερων~

~Τ'ονομα του ηταν Δαιμων...
και καποτε με εκανε να αγαπησω καθε σπιθαμη της καταρας που κουβαλουσε...
Εβλεπα το προσωπο του με τα μικρα μου ματια πισω απο λιβαδια αγνοτητας...
κι ετρεχα κατα πανω του για να τον ριξω κατω...
Ειχε τη δυναμη να με πιανει με τα δυο του δαχτυλα...
και να με σηκωνει στον αερα...
δινοντας μου την αισθηση του να πετω οπως ο κοσμος που μου ειχε δειξει μεσα απ'τις ιστοριες του...
~Σαν νυχτωνε...
ενα ορθιο τερατακι σ'ενα τεραστιο κρεββατι τον περιμενε να τον αντιμετωπισει σαν ομοιο του...
Του εφερνε οπλα...
Ηξερε πως μια μερα...
το δωρο του θα ηταν μεγαλυτερο απ'οτι προοριζοταν...
Κι ετσι....
εμαθα να κρυβομαι πισω απο επιπλα οπλισμενη...
και να σκοτωνω ο,τι βλαβερο πηγαινε ν'αγγιξει τα ονειρα μου που τον ειχαν αγκαλιασει...
~Μα ενα πρωι...
η πορτα δεν ανοιξε ξανα...
εμενε κλειδωμενη....
κι οσο κι αν τη χτυπουσα εκεινη αντιστεκοταν...
Μεσα στα τραγουδια μου και περιπετειες παραλληλες με τη δικη μου εκρυψα την παιδικη ψυχη μου...
Γιατι αν ο Δαιμων εμφανιζοταν...
επρεπε να καταφερει να τη δει...
για την ολοκληρωση ολων μου των μοχθων να τον φερω στα ματια μου ξανα...
~Κυλουσαν οι μερες...
κι ο κοσμος κατω απ'το μπαλκονι...
Κυλουσαν τα δακρυα στο καγκελο και παγωναν αφηνοντας πισω μια κακη κληρονομια...
το στενο δωματιο των τραγικων μου βιωματων προσκολληθηκε πανω μου...
και μ'ακολουθουσε τα βραδυα που ξοδευα κατω απο το παντοδυναμο παπλωμα...
Αυτος...
αυτος που τον λατρεψα και χαθηκε στα ασματα της νυχτας...
Δαιμων με προσωπο που χαραζα μερα με τη μερα να το σβησω με οργη...
~Σ'ενα δρομο αναμνησεων και μελαγχολιας...
τα συννεφα με περικυκλωσαν αφηνοντας το βλεμμα του ηλιου στην καρδια μου...
Ειδα μια ανδρικη φιγουρα να μου κλεινει το δρομο...
με ραμματα σκισμενα στα χειλη του...
Αγγιξε η αληθεια του τ'αυτια μου...
κι ηταν το πληρωμα του χρονου και της αναβασης μου απο τα βαθη του Καιαδα...
Αυτος...
ο εξορκιστης του ιδιου του του εαυτου...
Τ'ονομα του ηταν Δαιμων...
τωρα πια ειναι Επιτελους...



.........καταφερα να σε βρω Επιτελους...

~Desiderium Lacrimosus~

~Ειναι η ζωη μου...
δε θα το ξεχνω για να μην το ξεχνατε...
Γι'αυτο και το γραφω οπου βρω...
να το βλεπουν ολοι...
να μην μπλεκουν τα δαχτυλα τους στα μαλλια μου και μολις σκονταψουν να με ριξουν κατω...
~Η ειρωνια ειναι πως...
πανω απο το ψηλο μου καστρο οταν κοιτουσα τον κοσμο να περνα...
και οσο προχωρουσε με προκαλουσε να πηδηξω στην αγκαλια του...
καταληγοντας σε χερια ομαλα....
οταν την πηρα την αποφαση...
και ακουσα μια γλυκεια φωνη να με ωθει δειλα δειλα...
για να απαλλαγει απο το επιμονο ματι μου πανω της...
βουτηξα στης θαλασσης το κενο...
και καπου στα μεσα της πτωσης μου...
ειδα πως η φωνη....
ειχε ηδη φυγει....
Δεν ειχε μεινει ουτε για να με δει να πεφτω...
~Κι οσο πλησιαζα το εδαφος....
ολα θολωναν....
σα νερο που μολις το αγγιξαν χιλιαδες φυλλα και ταραχτηκε...
κρυβοντας μου το βυθο...
Αβεβαιοτητα....
Ο αερας ψεκαζε τους πνευμονες μου ψευδαισθησεις...
καθως επεφτα αναμεσα στη φωτια που το σωμα μου ειχε μαζεψει καπου στον δρομο του προς τα κατω...
που ο κοσμος στοματα ανοιχτα...
και με περιμεναν με δοντια ειδικευμενα στην κοψη...
~Γυρω μου ξαφνικα να πεφτουν βαρια αντικειμενα με συρταρια που ανοιγαν...
ξεκλειδωναν οσα στο παρελθον ειπωθηκαν απο τα χειλη μου...
οσα χαραξα με κλαμα και γελωτα...
Υποσχεσεις που ημουν διατεθειμενη να κρατησω...
Μονο που επισκιαζονταν απο αλλες υποσχεσεις....
ξενες μα οικιες...
Κατι μεσα μου μου εξηγουσε πως....
ο,τι ειπα,ψελλισα,φωναξα,ψιθυρισα...
μπορει να ελευθερωθει αν τα λογια καταφερουν να βρεθουν...
και ενωσουν τις ψυχες τους...
~Ενα ονομα....
που δεν καταφερα μεχρι τωρα να αναγνωρισω...
με συνοδευε διασκελισμενο...
μα ετοιμο να με πλακωσει αν σταματουσα να ακολουθω τη βαρυτητα...
~Πεφτω....
για ποσο θα συνεχισω να πεφτω...
Κομματια πλασματος τριγυρω...
μπαινω στον πειρασμο να τα αγγιξω...
ομως την τελευταια φορα...
ποια ηταν αραγε η τελευταια φορα...
εμεινα διχως οξυγονο...
Πεφτω και διχως εμενα πεφτουν τα φτερα μου...
Πως βρεθηκαν τα φτερα μου εδω;
Τι κανουν χωρις εμενα;
Οι φωνες εχουν χερια και προτου απομακρυνθουν φαινεται...
μου πετανε συνειδητοποιησεις...
Ειναι τοσο μακρυα...
Τιποτα δε φτανω πια...
~Βρεθηκα να ουρλιαζω απο φοβο...
εγκλειστη σ'ενα δωματιο μεγαλο οσο καποιοι εφιαλτες...
που καβαλησαν φελλους και βγηκαν στην επιφανεια...
Τα πλακακια ρεουν πανω στα ποδια μου...
Τρεχω απο τοιχο σε τοιχο και τον χτυπαω με οτι βρω μπροστα μου...
Τα επιπλα μου σηκωνονται και με περικυκλωνουν...
απο εκδικηση...
Στη γωνια μου...
με το προσωπο μου μεσα της και τα ματια σφιγμενα...
να γινω αορατη...
Κοκκινησαν τα πλακακια...
το κεφαλι μου υποφερει απ'τα τριξιματα στους σκουριασμενους μεντεσεδες που ερχονται ολο και πιο κοντα...
~Το πατωμα ανοιξε...
η καταποση μου ηταν ευκολη...
και τωρα γλυστραω σε πορφυρη δινη...
Μα ειναι τοσο γλοιωδης και επιπονη...
στενη...
δε μπορω να κουνηθω καλα καλα....
Ασφυκτιω....
κι οταν ασφυκτιω εκρηγνημαι...
Ο κοσμος ακουγεται γιατι ειναι ηχηρος...
Μπηγω τα νυχια μου και σκιζω ο,τι με περικυκλωνει για τη λυτρωση...
~Κατι δυνατο με επιασε απο την κορυφη μου και με τραβηξε εξω σχεδον λιποθυμη...
Με εδειξε στον κοσμο...
κι υστερα με πεταξε κατω...
Αυτη ηταν η τελευταια εικονα...
Κι οταν ξυπνησα...
η κυνηγετικη περιοδος ειχε τελειωσει...
κι ημουν μονη καταραμενη φωνη...
Δεν υπηρχε κανεις....