~Καίος~

~Μίλησε μου...

έτσι για διαφορά μίλησε μου...

άνοιξε το στόμα σου και αντί για οχετό που φαντάζομαι...

πες μου κουβέντες που θα γεμίσουν την καρδιά μου...

κι όχι σαν τις άλλες που τις λες μα ανοίγουν τρύπες στον κάδο που με έχεις πετάξει να σαπίσω...

Κανένα κουτί δεν πάυει να είναι εγκλωβισμός...

όσες τρύπες κι αν έχει...

όσα κενά στις πλευρές του κι αν του ανοίξεις..

Μόνο κενά ανοίγεις...

Το κουτί δε θα πάψει να είναι κουτί ποτέ έτσι όπως βαδίζεις...

Όσο και να το σέρνεις,δε θα τρυπήσει αρκετά ώστε να ελευθερωθώ..

~Στο μνημείο του έρωτά μας οι Καρυάτιδες πέφτουν στο χώμα μία μία...

σαν κλωστές και νήματα που καταρρέουν στο ψαλίδι...

Και ξέρεις πόση δύναμη έχει το ψαλίδι....

Έχεις νιώσει το πάγωμά του στο λαιμό σου...

κι εγώ την κόψη του...

στο στομάχι, σαν στα μάτια με κοιτούσες και έλεγες ψέμματα πως η θλίψη σου δεν είναι πιο ισχυρή απο την κόψη....

Και μ'έκοψες πρώτη...

μ'έκοψες και έσπειρες μέσα μου αυτή σου τη θλίψη...

Κι ανακάλυψα,έμαθα πως η θλίψη είναι η γιορτή των ερεβώδων ψυχών..

μα εσύ δεν ήσουν ερεβώδης...

ερεβώδης έγινες και θέλησες να με μολύνεις κι εμένα με έρεβος...

Με έκοψες από την αρχή πρώτη....

με κόβεις,με κόβεις για όσο αίμα έχω να δώσω...

Είναι αχανές το χρώμα του ...

και Στείρο τ'όνομά του...

γόνοι μηδενικοί από την πλήρη απομύζησή του...

με γεύση μεταλική να θυμίζει τη λεπίδα-φορέα της αρρώστιας...

και ξεχύνεται μέσα από αιματοπτυσία κι όχι απο της φύσης την ευχή και την κατάρα του ανθρώπου να αιμοραγεί από ατυχήματα...

Γιατί δεν ατυχήσαμε....

Άρπαξες ένα μπουκάλι γεμάτο κώνιο...

κι αφού το άδειaσες στο στομάχι μου...

το έσπασες πάνω μου...

Έβγαλες ύστερα το μαχαίρι που τελετουργικά έιχε μεταμορφωθεί από κάτι κάποτε πανέμορφο και σπάνιο, έρωτα θαρρώ το ονόμαζαμε....

κι η ιστορία εκτυλίχθηκε όπως μόνο εσύ έγραψες και γνωρίζεις...

Έμεινα με μισόκλειστα μάτια να σε κοιτώ σιωπηρά να με βιάζεις με την κάθε σου κίνηση, να μου ανοίγει ουλές στον ψυχισμό μου....

Έμεινα με μισόκλειστα μάτια να σε κοιτώ να απομακρύνεσαι φωνάζοντας υστερικά να γυρίσω πίσω....

Έμεινα να σε κοιτώ να μιλάς στον καθρέφτη και να τον καταριέσαι για το κατακόκκινο κεφάλι μου που δεν τόλμησες να αγγίξεις παρά μόνο με μπουκάλι...

Δεν τόλμησες να χαιδέψεις....

να νιώσεις....

δεν τόλμησες να ακουμπήσεις ούτε ένα λεπτό την καρδιά σου στο τραπέζι να τη ρωτήσεις τί θελει...

ποιον θέλει...

για ποιον υποφέρει δικαίως και για ποιον αδίκως....

Όχι...

χτυπιόσουν στους τοίχους....

καρφωνόσουν στα καρφιά ορμώμενη από μελωδίες παράκρουσης που δεν απέρριπτες...

ενώ άκουγες τους κακοποιητές σου να τραγουδουν χαρωπά μέσα στη ζωή σου...

τραγούδια πένθιμα για εκείνη...

έσκαβες έσκαβες....

να την πετάξεις κι εκείνη κι εσένα κι εμένα...

πήρες ένα κακό πουλί με ράμφος αιχμηρό και μολυσμένο...

και το έκανες σωτήρα...

το αγάπησες με έναν τρόπο βγαλμένο από τρομολαγνεία και σαδισμό...

Κατάπιες τα αφοδεύματά του...

σκληρά και παθητικά τα κατάπιες...

συνεχίζεις...

εγώ αιμοραγώ...

Πλένεσαι στο αίμα μου...

εγώ αιμοραγώ...

είμαι στο κουτί μου...

αιμοραγώ...

με σέρνεις...

Δεν ξέρεις που με πας...

απλώς φωνάζεις και κρύβεσαι όταν ακούγεται ο αντίλαλος σου...

Παίρνεις φωτογραφίες που αναβλύζουν καρκίνο...
κόλαση και καζάνια....

τις χαζεύεις...

σου γελάνε παρανοϊκά...

γελάς πίσω...

λες μέσα σου, έτσι με έκαναν..

έτσι με όρισαν...

έτσι μένω,παραμένω...

Ο κόσμος ναρκώνεται...

εσύ παραλύεις...

εγώ πεθαίνω..

έγω φωνάζω,κλαίω για μας,μιλώ την αλήθεια, παρά την κατάστασή μου παλεύω με το αίμα,το πνεύμα,τα δαιμόνια...
~Σηκώνεσαι...

τα καταφέρνεις...

μειδίαμα στο πρόσωπό μου που σ'έφτασαν οι κραυγές μου...

Παίρνεις το μαχαίρι...

κόβεις τ'αυτιά σου...

παίρνεις μαχαίρι...

ξεσκίζεις τον εαυτό σου και ό,τι αγάπησες...

Το παραδίδεις στου Χάρου τα δόντια...

να το μασήσουν κι άλλο μήπως σου δώσουν την σωστή απάντηση για εμάς...

κάτι που ήδη γνωρίζεις...

αλλά δεν πράττεις...

γιατί στον κόσμο που επιλέγεις οι μόνες πράξεις είναι οι απάνθρωπες και οι σοδομικές...

λέγοντας...

επαναλαμβάνοντας...

πως σε κλείσανε...

σε κλείσανε οι φόβοι και οι άνθρωποι...

Κι εγώ δίπλα σου βλέπω το κλειδί γι'αυτό το γαμωκούτι που πήγες και μ'εκλεισες...και κλείστηκες...και μας εγκλώβισες...

να κρέμεται στο λαιμό σου....

και μυρίζω την αγάπη μας να ζέχνει απο το αμάρτημά σου που συγκεντρώνει τα δάκρυα όλης της πλάσης...

και πιάνοντας το κεφάλι μου...

προσπαθώ να επαναφέρω στα μάτια μου,για να μην ξεχάσω και πανικοβληθώ και παραιτηθώ από την αλήθεια που γνώριζα...

την εικόνα ενός δημιουργήματος...

που ήταν γεννημένο να είναι στο φως...

γιατί μέσα σε κουτιά....

μπαούλα και εξαφάνιση...

γίνεται στιλέτο...

και δίνει στους ιδιοκτήτες του την επιλογή να το πιάσουν...

και να κόψουν μέσα στην απελπισία τις φλέβες τους για να σκοτώσουν τις ερωτευμένες τους ψυχές...

~Καταδικάζει...

στο πυρ το ενδότερον το τρισκατάρατο..

~Στην κατάντια σου να σέρνεσαι...

πίσω από οθόνες νεκρές και ψυχρές...

εκεί με πήρες και μ'εκλεισες...

εσύ και το αιματηρό στιλέτο των επιλογών σου..

~Caraangren~

~Κάτω από τις μηχανές των ατμών ταξίδεψα...
συρόμενη να μην αφήσω ίχνη...
και να αποδράσω από το μάρτυρ-ντομ...
Με χέρια σφραγισμένα με μώλωπες από την αιχμαλωσία...
Κάνοντας τη λάσπη δέρμα μου....
τις πέτρες πέλματα...
καλυμμένα σε πράσινο σκέπασμα από την υγρασία....
και για να μην ακούγονται τα βήματα μου...
στην έξοδο ενός καλά πλασμένου ...
και ομηρικά δομημένου τούνελ...
περιπετειώδης τραγωδία γαρ, δική μου και μόνο...
από τα δαιμόνια του μυαλού μου...
που έχουν επισήμως βαδίσει στην ενηλικίωση τους...
και δεν είναι πια μικρά να μου κρύβονται στους χάρτινους βράχους τους....
τόσο αληθοφανείς όμως...
Τυφλώνομαι από αυτό το σαν μοιρογνωμόνιο παράθυρο των συναισθημάτων...
που το τυλίγουν εξελίξεις...
~Πράξη δεύτερη...
Στο ξέφωτο...
με μισόκλειστα μάτια και κρατώντας στο χέρι μου...
ψωμί με ολοκληρωμένη ζύμωση...
και σάρκα από τέρατα...
πρώτης ποιότητος σάρκα....
που έπρεπε να γίνει αυτό που είναι...
κι έτσι την καταπίνω και με θρέφει...
κοιτώ τον ήλιο...
που τόσο μου έλειψε...
Με ύφος σκληραγωγημένο, αλλά έχοντας την ομορφιά και την ευαισθησία μου...
Βλέπω τους αθάνατους να απλώνονται στις ακτίνες του...
να με αγγίζουν....
Το βλέμμα μου σίγουρο στο έδαφος το χλοερό και μες στη λάμψη....
και ξανά ψηλά....
~Σκέφτομαι πάλι....
κάνω τους συνειρμούς  της φυλακής μου....
τότε που σου μιλούσα στο μπουντρούμι...
συνεχίζω ακράδαντα...
~Δεν ήταν οι θεοί που ζηλέψαν την αγάπη μας....
Θα ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία στο αμάρτημά μας....
Σίγουρα στο στο δικό σου αμάρτημα....
Έχω στιγματίσει τα χέρια μου στην αντιστοίχισή μου....
για να το κάνω κοινό....
Στου σκότους το κελί εγώ μπήκα...
σπρώχνοντας μαχητικά την πόρτα...
κρεμάστηκα και έβγαλα άχνες και ουρλιαχτά....
Ανεξάρτητα αν ακούστηκαν...
ήμουν εκεί....
Κι εσύ....
πίσω από την πόρτα...
έχοντας πάνω σου τα αποτυπώματά μου....
~Πράξη τρίτη....
Η ψυχοσύνθεσή μου...
ένα ολάνθιστο μαγευτικό δάσος...
και το περπατώ επιζήσασα...
με ένα κομμάτι βάλτο που απομυζούσε...
και τώρα απλώς ξερνά τα σαπισμένα του φρούτα και πτώματα όσων μιαρών έφτιαξα...
Την κατανομή μου την πάσχισα....
διαμοιράστηκα από τον καλό και τον κακό δαίμονα....
και καθένας πήρε το μερτικό του...
Σαν συμφωνία, μόνο ένα μέρος έχει τον τρόμο και τον οδυρμό...
και τώρα πια έχει στην ουσία δάκρυ και συνήθεια...
~Πράξη τέταρτη...
Σε κοίταξα στα μάτια...
είδα το άδικο να σε τρώει...
μαζί με τα μαρτύριά σου....
Δεν πέρασες το κατώφλι...
παρά φύσηξες στις ρωγμές μπροστά σου εφιάλτες...
Λυσσάνε τώρα και σαν φαντάσματα...
σε κυνηγούν γύρω από το κεφάλι σου...
Στρέφω την όψη μου αλλού σου λέω...
Δεν μου ανήκει η θέση του σφαγέα των δικών σου λαθών...
~Δεν ζήλεψαν οι θεοί την αγάπη μας....
Το καταλαβαίνεις;
Εσύ επέλεξες να πέσεις στο κενό...
~Πράξη....
μόνο η πράξη μετρά...
Κοιτώ το κενό και ακούω τις φωνές σου...
Το χέρι μου κρέμεται...
Το κορμί μου ίσιο....
Δεν περιμένω...
Τίποτα...
Τη φωνή μου δεν μπορείς να την ακούσεις...
Στο κενό δεν υπάρχουν ήχοι...
Στο μπουντρούμι που μιλάει....
οι σωστές λέξεις είναι μόνο μέσα σου....