~Αγαπη ειναι οταν ξυπνας και το παραμυθενιο σου ονειρο ηταν κοινος εφιαλτης~

~Σε προκαλω να βουτηξεις....

σ'αυτη την αβυσσαλεα λαοθαλασσα....

και να βρεις μαργαριταρι...

σαν το δικο μου...

Να σε βρισκει κατω στο χωμα να αιμοραγεις...

και να μπορει να σε κανει να αναπνευσεις σα να μη σε σκοτωσαν ποτε...

~Εκει στον οριζοντα των σκεψεων...

ειναι κρυμμενη μια πληγη...

που αναβλυζει ενα αστερι...

που μονο με την απόχη των παλιων σου ονειρων μπορεις να το παγιδευσεις...

Πιστεψε με...

ο λοιμος που επεσε στις χωρες μας....

ειναι κοινη μας αρρωστια της καρδιας...

κι αν με σκισμενους επιδεσμους πας να ξορκισεις το κακο...

εκεινο το δρομο του για την ψυχη σου θα τον βρισκει παντα...

~Σ'αυτην την φωλια φωλιαζουν μονο εις ματην φοβισμενοι ανθρωποι...

οι ανθρωποι των διωγμων...

Μα εγω δεν εδιωξα παρα μονο ενα δαιμονα που ειχε καρφωσει στο στηθος μου ενοχες...

Κι οταν ο πιο αιματηρος αγορασε τα σπλαχνα μου για ατελειωτα δακρυα....

Τον ρωτησα την τιμη του...

και το μαχαιρι του καρφωσα στο κεφαλι...

να μην κουνηθει και με ακολουθει σε οποιον δρομο κι αν διαβαινω...

~Σε χιλια σκλαβοπαζαρα κι αν πας να αναζητησεις...

Μονο σκλαβους και ψευτες θα συναντας...

κι οχι τα αυτοκρατορικα χερια...

που θα πρεπε να σου προσφερονται γιατι η αξια σου μετρηθηκε απ'τους θεους...

Σε προκαλω...

βρες τον κυκνο που θα σε πλησιασει...

και θα σου ζωγραφισει τον ερωτα πανω στο νερο χωρις να φυγει...

~Lilium~

~Θα μπορουσα να κατσω να γραψω επος πανω στον ερωτα μου και την αγαπη μου για σενα...

(Μεσα στη νυχτα και στ' ονειρο σου μιλαω...)

Εξομολογηση...

Οι ανασες που παιρνω οδηγουν ολο μου το ειναι σε εκστατικη παραλυση...

λογω της τασης σου να μ' επισκεπτεσαι οπου κι αν βρισκομαι...

Οταν δυο ανθρωποι σαν εμας ειναι τοσο ερωτευμενοι...καθονται σ'ενα πατωμα...

(σαν μικρα παιδια...)

κοιταζοντας τις σπιθες που βγαινουν σαν χορευτριες...

απο ενα αγγιγμα τους...

Νιωθω σαν η καρδια μου να χτυπα μεσα στο κεφαλι μου...

Το βλεμμα μου χαμενο στη στιγμη της τελετης,διονυσιας,οταν βρισκομαι μαζι σου...

Ο Ερωτας λεγεται Ερωτας...

και βρισκεται παντου...

Και το ερωτηματικο λεγεται ερωτηματικο και ο ερωτηθεις και οι ερωτησεις γιατι ερωτα κρυβουν μεσα και ειναι σαν αυτον...

Τα ερωτηματικα αν δεν τα πλησιασεις ερωτηματικα μενουν...

Τι δεν συγγενευει με τον Ερωτα ειναι ο φοβος...

Ναι....

ο φοβος υπαρχει στα παιδια...

αλλα οχι στους μεθυσμενους...

ποτε στους μεθυσμενους...

και σαν ερωτευμενα μεθας με τετοιο παιδικο τροπο που ο φοβος ειναι αμαχο σκοτωμενο τιποτα...

Το παιδι και η μεθη...

Η μεθη που διωχνει το φοβο και το παιδι που φερνει την αρχη...

που σαν πλυμενο μαξιλαρι απο αγγελους....

του ταξιδιου γιορτη...

Στεφανια απο τσαμπια σταφυλι στα κεφαλια μας...

Να χοροπηδαμε πατωντας τη φωτια που λιωνει το παρελθον...

Αστο πισω...

Αυτη η πορτα που τα ονοματα μας καλει λεγεται Αναγεννηση...

κι ειναι φαντασμαγορικη αλληγορια νεκρας διανοιας διαχρονικης...

Ο,τι και οπου κοιτω και γονατιζω απο δεος....

Σαν εσενα...

Δεν ποθω την υπαρξη σου στον αερα που αναπνεω σε δωματιο γεματο μυρωδιες ανθρωπων και αιθερίων...

Ποθω τα παντα που ερωτικα σ'αγγιζουν και σ'εχουν...

Μην περιμενεις κατανοηση αλλη απ'αυτη που εχω μαθει να'χω για σενα...

Χτυπους στην καρδια που μιλουν...

Ακινησια στο κρεβατι και σιωπη καβαλα σε ατι ηδονοβλεπον....

Στη μια πλευρα της κορυφης ο,τι πιο εντονο μπορει ανθρωπος να βιωσει στα ματια αλλου...

Να μην ειμαι ον ουτε στο ελαχιστο γιατι τα κυτταρα μου ειναι στον αερα ακολουθωντας την εμπιστη απο αυτα ψυχη μου...

Απο την αλλη πλευρα της κορυφης...

εκατομυριες πυγολαμπιδες ανατιναζαν αυτο που καποτε καλουταν σωμα...

(ακολουθος ψυχης μου...)

μονο γιατι....

Μονο γιατι τα χειλη μου αγγιξαν την καρδια καθε μελισταλαχτου ωκεανου που ξυπνησε...

Βουτηξα σ'αυτον τον ωκεανο...

κολυμπησα γυμνη...

ηταν τα δακρυα σου....

Πλυθηκα με ο,τι αφησε εσενα...

Ηπια απ'τον ωκεανο...

και μα το καθε αστερι που κοιταξα καταματα...

(ειδα αστερια-κομητες να πεφτουν,σε σκεφτηκα,ηταν θαυμα...

μεσα απ' τα ματια μου το ειδες...)

ωκεανοι πολυγευστοι...

μα ο δικος σου ηταν νερο....

Ξερεις τι παει να πει νερο;

Θα πει μοναδικο...

Μονο εκεινο θρεφει και ολοκληρωνει...

Αυτο θα ζητουν οι πλουσιοι και οι ζητιανοι παντα...

σαν το στομα στεγνωνει γιατι ειναι αδειο απο αγαπη...

Ερωτας ταξιδευτης...

το σπιτι καιγεται....

ο κοσμος καιγεται...

ο αρλεκινος στο κουτι του τρεχει...

Σου εμαθαν οι μοιρες πώς να σταματας το χρονο...

Μου λειπουν δαχτυλα....

μου λειπουν κομματια...

Το κατεχω το υλικο μου σωμα που κινειται αϋλο γυρω απο την κεκτημενη δι εμε ψυχη...

Μα Αγγελος ειμαι και εισαι τα φτερα...

Ζωη εχω χωρις φτερα...

Σαν Αγγελος ομως χανω την αξια μου διχως...

Ο Αγγελος σαν πετα...

δεν ειναι φοβος....

απειλη...

Ειναι θαυμα μιας ενωσης...

Ολα ειναι δυο...

ενας ανθρωπος και φτερα...

Ανθρωπος συναντησε φτερα...

Ανθρωπος ιπταται...

Εχεις βιωσει ποτε μια πτηση;

(Λατρευεις να πετας....)

Αν σταματησω...

δεσε σφιχτα τα ποδια μου στο χωμα....

και τα σκοινια να παρεις...

Κλεψε το Ρωμαιο απ'την Ιουλιετα σ'ενα βωμο λουσμενο σεληνοφως...

με σημειωμα ''εδω θα γυριζω...''

κι η Ιουλιετα στο βωμο θα ριζωσει μεθυσμενη και παιδιαστικη...

μεσα στην παραζαλη του Ρωμαιου της....

και αντιστροφως δοσμενο...

Για σενα....

θα σκισω το φεγγαρι με τα δοντια μου αν λιγο το βλεμμα του παρει απο πανω σου και σε κανει να λυπηθεις....

~Δεν αντεχω αλλο να στη χαριζω...~

~Σε καθε σελιδα που ανοιγεις....
τυπωνεις ιδιο προσωπο με αλλο ονομα...
Ο,τι στο νου σου κατεβαινει...
(και φυσικα κατεβαινει....γιατι ανοδος σ'εσενα δεν υπαρχει....)
το τραβας προς τα εξω και πεφτεις σε καταθλιψη...
Αν οι αναμνησεις σου ολες....
ειναι εφιαλτες του βυθου...
τοτε σταματα να ζεις γιατι ετσι που πας θα πνιγεις...
~Και θα μου πεις τί....
πεθαινουν οι νεκροι?
ναι και μαλιστα περπατουν γυρευοντας σαρκα...
Σ'αυτη θα φτανεις και θα λες παραμυθια με δικο σου τελος...
Γιατι σε καθε ιστορια που αφηνες πισω...
εσυ ησουν ο εκτελεστης....
~Πρεπει να πονεσε σε εξοργιστικο βαθμο...
που δε μου καρφωσες το βελος μήτε στην καρδια μήτε στο κουτελο...
Δε φταιω εγω που οταν βλεπω καποιον να σκαβει τον λακο αλλονων...
τον σπρωχνω με χαρα να πεσει μεσα...
Ειναι στη φυση μου να τρωω για πρωινο τη βλακεια των ανθρωπων....
ή εστω....
να τη θαβω για να μη βλαπτει μικρα παιδακια....
~Τα μονα σου αποθεματα αναπνοης...
ειναι τα απωθημενα...
αυτα που εδιωξες μανιωδως επειδη εσυ λατρεψες το δραμα σου...
κι οχι τα δωρα που επεφταν απο καλοχτισμενα καστρα...
Γι'αυτο το κεφαλι σου ειναι τοσο μεγαλο...
σε χτυπησαν ολα αυτα στο κεφαλι κι αυτο φουσκωσε...
Κι ετσι τον Ερωτα που ολοι τον λατρευουν για τη θεικη του φυση...
εσυ θες να τον πιασεις και να τον φυλακισεις ταϊζοντας τον κωνιο...
Μικροπρεπειες μικρου ανθρωπου...
~Τοσος καιρος μετα...
γιατί τα λεω τωρα...
Ειδα τα λογια σου για ατομο κοινο μας...
σκαλισμενα πανω σε κυβακια...
κι η θυμηση σου με δηλητηριασε...
Αμα δεν φτυσω το δηλητηριο....
θα γινω σαν εσενα...

~Αϊριν~

~Τα έχεις δει τα μαύρα δάκρυα της οργής...
να τρέχουν πάνω σε στήθος ανθρώπινο...
από σκυλίσιο βιασμό δαιμονικό...
σε βωμό ήταν...
Γνωστής προέλευσης...
Από πρώτο χέρι...
μέσα στην Αυγή...
ενώ όλο το βράδυ κοιτούσες νυχτοπούλια πάνω απ'το προσκεφάλι σου...
~Ήσουν εκεί όταν έσταζε το αίμα στο χαρτί...
κι αυτό ζωντάνευε τις σκέψεις...
Κατάπινες τη μοναξιά μου...
Τη γεύση της εμμονής χαϊδευες υπομονετικά...
Τραγουδούσες την αρρώστια σου στα φύλλα...
Σκια στο βρεγμένο μονόφθαλμο μαύρο παλτό που ανέμιζε...
Φλέρταρε με λεπίδες...
κι έκανε έρωτα με δαίμονες...
~Αναρωτιέμαι αν...
η σφαίρα στο κεφάλι...
που χρόνια τώρα έχει εξοστρακιστεί...
αλλά έσωσε δυο ψυχές...
πονάει τόσο...
που κάθε που αλλάζει ο καιρός σπέρνεις αγκάθια και στο δικό μου κρεβάτι...
~Ποιος δήμιος σε δίδαξε πως ο έρωτας χτυπάει τον εαυτό του...
Λύκος ψυχρός σου εκμυστηρεύτηκε πως αν σε βρει μια μικρή νεραϊδα Νέμεσης...
πρέπει στο δρόμο να τρέχεις...
και να κλωτσάς την αγάπη στην καρδιά με σκοπό να ξεχάσει...
Έμπλεξες με ψεύτες...
Το πολύ πολύ να κλάψει περισσότερο στ'όνομά σου...
Και τα δάκρυα θα είναι Ρόδινα...

~...Και εν τελει,τα εβγαλα ολα...~

~Μου κρατουσες τα μαλλια καθως εκλαιγα..
πανω απο μια πορσελανη που συμβολιζε το πως βλεπω τη ζωη μου...
Δοκιμασα τα παντα,να επιβιωσω απ'οτι εκανε το σωμα μου να σωριαστει...
ο κοκκινος καναπες φιλοξενησε το φοβισμενο αγγελούδι μεσα στην αγγαλια σου...
Ολα αλλαζαν στο πλανο...
Εκλεινα τα ματια μου κι ενιωθα τα παντα να χειροτερευουν...
να μην εχω τιποτα να με σωζει πια...
ουτε καν εσυ....
Υπεκυψα...
εγειρα λιγο κι εβγαλα τα σωθικα μου σε δακρυα απελπισιας για την κατασταση μου...
~Οπου κι αν κατευθυνθεις...
εγω ξωπισω σου θα πολεμω...
δε θα αφησω καμια μοιρα να με γδαρει μεχρι να παραδωθω...
δεν εχει τελος το ταξιδι των ονειρων...
γιατι εγω τα καβαλαω...
Θες ζωη;
Δικη σου ειναι...
εγω ομως θα φωναζω...
Και μια μερα....
θα μ'αγαπησεις παλι...
οσο δεν το κανες ποτε ξανα...
Θα κλαις πανω στο στηθος μου για τη στιγμη που καποτε αναρωτιοσουν αν σου αξιζει...
θα απαντω μετανοια για οσα χαθηκαν οσο ελειπες...
~Αμα μιλησω θα με σκοτωσεις;
Αγαπη μου,θα με σκοτωσεις;
Ξερεις τι λενε οι κατοικοι της κολασης;
Αν στον κοσμο αλλο απ'το τιποτα δεν εχει απομεινει...
ριξου ο ιδιος στη φωτια γιατι και την ψυχη σου την εχεις ηδη χασει για τον ερωτα...

~Ανακατευομουν~

~Ανοησια μου που αναρωτηθηκα...
τουτες τις μαυρες μερες...
Σερνομαι με μια ανασα σ'ενα οικειο κατωφλι περιμενοντας...
Ειχα μια τσαντα μ'ενα λωτο και ενα μη αμαρτωλο μηλο...
Δεν πειναω,ομως,γιατι δεν το καταλαβαινεις;
Ο φοβος μας χαρακωνει...
κι εγω εχω αρχισει να ~πεθαινω~ απο την αιμοραγια...
για στιγμες...
για χρονια που φυγαν...
σκλαβωνοντας καθε τι ζωντανο...
~Αν το αγγιξεις θα γεμισεις με φωτια...
αν το νιωσεις θα πεταξεις οπως πρεπει...
οι φωνες μεσα σου μιλανε...
κι εσυ εσκεμμενα αρνεισαι να ακουσεις....
~Ο ουρανος γαλαζιος ειναι γλυκος...
μα μην ξεχνας τα ηλεκτροφορα συννεφα....
Και πρεπει να τα καβαλησεις...
μα απ'την αλλη.........................
δεν ξερω....

~Θεατρικο μιας φιγούρας τραγικής~

Απ'το κλουβί μου...
Ειχα δει τι ήταν ικανός να κάνει...
ετούτος...
ο σάπιος...
ως τα έγκατα θεός...
Μ'είχε κλειδώσει...
τόσο καλά...
η ψυχή μου όμως...
που κάθε μου κραυγή...
ακουγόταν σαν νεογέννητο...
γεράκι....
που έκλαιγε...
απο πείνα...
-Της έσκισε τα ταλαιπωρημένα της ρούχα...
και έβαλε το σώμα της...
να χορεύει μέσα...
σε μπορντώ...
και έρωτα...
Στην αίθουσα χορού...
έστησε συμφωνία...
γραμμένη ειδικά...
για το πρόσωπό της...
την άδειασε...
για να της ανήκει...
-Στην μέση των πολυελαίων...
κρέμεται η φυλακή μου...
ανύπαρκτες...
οι φωνές που βγάζω...
κάτω απ'την μουσική...
Υπο το φώς χιλιάδων κεριών...
μαγεύεται...
χαλιά στο πάτωμα...
φτιαγμένα απο χιόνι και ζάχαρη...
Τοίχοι πλασμένοι...
απο μέλι που κατρακυλά...
Τα πορτραίτα ζωντανεύουν...
ζευγαρώνουν...
και χορεύουν...
Τραπέζι με αγγελικές λεπτομέρειες....
γεμίζει με παράδεισο...
να θρέψει....
κάθε της επιθυμία...
με ο,τι ονειρέυτηκε...
Μέσα απο τις ολόχρυσες πολυθρόνες...
αναδύονται νεραϊδες....
που τραγουδούν....
Οι νότες...
που αιωρούνται...
σχηματίζουν μια μορφή...
που πλησιάζει...
την ψυχή μου...
και τη στέφει...
με λογότυπο ενα κύκλο...
ολοκλήρωση στην κορυφή της...
Μελωδία που φέρνει την θύμηση...
θαλάσσιες σειρήνες...
αντηχεί...
και το κονσέρτο κλείνει...
-Το χειροκρότημά το αργό...
μέσα απο ελαφρύ αεράκι...
την άγγιξε...
Βαριά η ανάσα του...
στον ώμο της...
πέφτει...
Τα χέρια του...
σχηματίζουν το κορμί της...
στον αιθέρα...
Ένα φιλί πάνω στα χείλη της...
την κάνει να καίει...
-Το φορεμά φλέγεται....
και κουρελιάζει...
Το χιόνι,πίσσα...
τα πέλματά της τα γατζώνει με ορμή...
σαν τέρατα...
που ξεπροβάλλουν...
την κρατά ως τα γόνατα...
Οι κουρτίνες πέφτουν...
και θέσεις γεμάτες....
απο μάζες...
πανομοιότυπες ανθρώπων...
παρακολουθούν...
σε έκσταση....
-Το ξίφος του...
σκίζει...
τρυφερά...
το δέρμα της...
Το αίμα στάζει...
και την πίσσα δυναμώνει...
Αργά κυλάει και η ζωή της...
κι εκγλωβισμένη...
καταπίνεται...
Μέσα στο τέλος...
όμως...
το συναίσθημα αντιτάσσεται...
-Ο άκαρδος θεός....
απτόητος...
συνεχίζει να απορροφά...
ο,τι απέμεινε...
και γελά...
πάνω απο το σώμα που διπλώνει...
Βρήκε το γνώριμο πόνο...
η ψυχή μου...
μ'αυτή τη φορά...
το κεφάλι της σκύβει...
και τον δέχεται...
-Το προσποιητό...
διάλεξε την πλευρά...
του δυνατότερου...
και μέσα απ'αυτην τη συμαχία...
ο,τι υλικό...
τώρα κείτεται...
κι ο,τι πνευματικό...
τώρα ταξιδεύει...
-Χαϊδεψε....
τον κάθε σπόνδυλο στην πλάτη της...
αφήνοντας...
νεκρά κύτταρα...
έτοιμα να αποχωριστούν τη σάρκα...
Την παράτησε...
με δυό μαχαιριές...
στο λαιμό και στον σβέρκο..
Έτσι...
αν το ξίφος του σήκωνε....
να μπορούσε να δείξει...
το τρόπαιο...
στους ακόλουθους ανόητους...
και να φωνάξουν πανυγυρικά...
το δυστυχές ονομά του....
-Οτιδήποτε ψεύτικο δημιούργησε...
γκρεμίζεται...
Το νόημα της πλάνης του...
τελείωσε....
Την πέταξε....
κενή...
και βυθισμένη στην τυφλότητα...
να συνεχίσει...
την αβέβαιη της μοίρα...
Κρατώντας το στιλέτο του...
γεμάτος νεκταρική ευχαρίστηση...
αποχωρεί...
Τράφηκε κι απόψε...
το πολυαγαπημένο του...
εγώ...

Feelings are with us,as long as we want....and i'll keep them all...I am true and non selfish at all....And not drunk for the first time...

~Do you see this untouchable paraDies...
Drops of perfection in your...
so called dirty face...
I choose to believe...
what i felt to believe...
and what i want...
Beneath this so seen numb body...
there's a soul who paraLies...
maybe...
This is your flag in my mind...
Yeah,it paraLies...
And the only way...
is the one of paroDies...
After three years...
I touched signs of an M...
in you...
So you are true...


There's a huge chance you read this and understand it all wrong....But they're the greatest words....