~Caraangren~

~Κάτω από τις μηχανές των ατμών ταξίδεψα...
συρόμενη να μην αφήσω ίχνη...
και να αποδράσω από το μάρτυρ-ντομ...
Με χέρια σφραγισμένα με μώλωπες από την αιχμαλωσία...
Κάνοντας τη λάσπη δέρμα μου....
τις πέτρες πέλματα...
καλυμμένα σε πράσινο σκέπασμα από την υγρασία....
και για να μην ακούγονται τα βήματα μου...
στην έξοδο ενός καλά πλασμένου ...
και ομηρικά δομημένου τούνελ...
περιπετειώδης τραγωδία γαρ, δική μου και μόνο...
από τα δαιμόνια του μυαλού μου...
που έχουν επισήμως βαδίσει στην ενηλικίωση τους...
και δεν είναι πια μικρά να μου κρύβονται στους χάρτινους βράχους τους....
τόσο αληθοφανείς όμως...
Τυφλώνομαι από αυτό το σαν μοιρογνωμόνιο παράθυρο των συναισθημάτων...
που το τυλίγουν εξελίξεις...
~Πράξη δεύτερη...
Στο ξέφωτο...
με μισόκλειστα μάτια και κρατώντας στο χέρι μου...
ψωμί με ολοκληρωμένη ζύμωση...
και σάρκα από τέρατα...
πρώτης ποιότητος σάρκα....
που έπρεπε να γίνει αυτό που είναι...
κι έτσι την καταπίνω και με θρέφει...
κοιτώ τον ήλιο...
που τόσο μου έλειψε...
Με ύφος σκληραγωγημένο, αλλά έχοντας την ομορφιά και την ευαισθησία μου...
Βλέπω τους αθάνατους να απλώνονται στις ακτίνες του...
να με αγγίζουν....
Το βλέμμα μου σίγουρο στο έδαφος το χλοερό και μες στη λάμψη....
και ξανά ψηλά....
~Σκέφτομαι πάλι....
κάνω τους συνειρμούς  της φυλακής μου....
τότε που σου μιλούσα στο μπουντρούμι...
συνεχίζω ακράδαντα...
~Δεν ήταν οι θεοί που ζηλέψαν την αγάπη μας....
Θα ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία στο αμάρτημά μας....
Σίγουρα στο στο δικό σου αμάρτημα....
Έχω στιγματίσει τα χέρια μου στην αντιστοίχισή μου....
για να το κάνω κοινό....
Στου σκότους το κελί εγώ μπήκα...
σπρώχνοντας μαχητικά την πόρτα...
κρεμάστηκα και έβγαλα άχνες και ουρλιαχτά....
Ανεξάρτητα αν ακούστηκαν...
ήμουν εκεί....
Κι εσύ....
πίσω από την πόρτα...
έχοντας πάνω σου τα αποτυπώματά μου....
~Πράξη τρίτη....
Η ψυχοσύνθεσή μου...
ένα ολάνθιστο μαγευτικό δάσος...
και το περπατώ επιζήσασα...
με ένα κομμάτι βάλτο που απομυζούσε...
και τώρα απλώς ξερνά τα σαπισμένα του φρούτα και πτώματα όσων μιαρών έφτιαξα...
Την κατανομή μου την πάσχισα....
διαμοιράστηκα από τον καλό και τον κακό δαίμονα....
και καθένας πήρε το μερτικό του...
Σαν συμφωνία, μόνο ένα μέρος έχει τον τρόμο και τον οδυρμό...
και τώρα πια έχει στην ουσία δάκρυ και συνήθεια...
~Πράξη τέταρτη...
Σε κοίταξα στα μάτια...
είδα το άδικο να σε τρώει...
μαζί με τα μαρτύριά σου....
Δεν πέρασες το κατώφλι...
παρά φύσηξες στις ρωγμές μπροστά σου εφιάλτες...
Λυσσάνε τώρα και σαν φαντάσματα...
σε κυνηγούν γύρω από το κεφάλι σου...
Στρέφω την όψη μου αλλού σου λέω...
Δεν μου ανήκει η θέση του σφαγέα των δικών σου λαθών...
~Δεν ζήλεψαν οι θεοί την αγάπη μας....
Το καταλαβαίνεις;
Εσύ επέλεξες να πέσεις στο κενό...
~Πράξη....
μόνο η πράξη μετρά...
Κοιτώ το κενό και ακούω τις φωνές σου...
Το χέρι μου κρέμεται...
Το κορμί μου ίσιο....
Δεν περιμένω...
Τίποτα...
Τη φωνή μου δεν μπορείς να την ακούσεις...
Στο κενό δεν υπάρχουν ήχοι...
Στο μπουντρούμι που μιλάει....
οι σωστές λέξεις είναι μόνο μέσα σου....