~Τα έχεις δει τα μαύρα δάκρυα της οργής...
να τρέχουν πάνω σε στήθος ανθρώπινο...
από σκυλίσιο βιασμό δαιμονικό...
σε βωμό ήταν...
Γνωστής προέλευσης...
Από πρώτο χέρι...
μέσα στην Αυγή...
ενώ όλο το βράδυ κοιτούσες νυχτοπούλια πάνω απ'το προσκεφάλι σου...
~Ήσουν εκεί όταν έσταζε το αίμα στο χαρτί...
κι αυτό ζωντάνευε τις σκέψεις...
Κατάπινες τη μοναξιά μου...
Τη γεύση της εμμονής χαϊδευες υπομονετικά...
Τραγουδούσες την αρρώστια σου στα φύλλα...
Σκια στο βρεγμένο μονόφθαλμο μαύρο παλτό που ανέμιζε...
Φλέρταρε με λεπίδες...
κι έκανε έρωτα με δαίμονες...
~Αναρωτιέμαι αν...
η σφαίρα στο κεφάλι...
που χρόνια τώρα έχει εξοστρακιστεί...
αλλά έσωσε δυο ψυχές...
πονάει τόσο...
που κάθε που αλλάζει ο καιρός σπέρνεις αγκάθια και στο δικό μου κρεβάτι...
~Ποιος δήμιος σε δίδαξε πως ο έρωτας χτυπάει τον εαυτό του...
Λύκος ψυχρός σου εκμυστηρεύτηκε πως αν σε βρει μια μικρή νεραϊδα Νέμεσης...
πρέπει στο δρόμο να τρέχεις...
και να κλωτσάς την αγάπη στην καρδιά με σκοπό να ξεχάσει...
Έμπλεξες με ψεύτες...
Το πολύ πολύ να κλάψει περισσότερο στ'όνομά σου...
Και τα δάκρυα θα είναι Ρόδινα...
