~Δεν αντεχω αλλο να στη χαριζω...~

~Σε καθε σελιδα που ανοιγεις....
τυπωνεις ιδιο προσωπο με αλλο ονομα...
Ο,τι στο νου σου κατεβαινει...
(και φυσικα κατεβαινει....γιατι ανοδος σ'εσενα δεν υπαρχει....)
το τραβας προς τα εξω και πεφτεις σε καταθλιψη...
Αν οι αναμνησεις σου ολες....
ειναι εφιαλτες του βυθου...
τοτε σταματα να ζεις γιατι ετσι που πας θα πνιγεις...
~Και θα μου πεις τί....
πεθαινουν οι νεκροι?
ναι και μαλιστα περπατουν γυρευοντας σαρκα...
Σ'αυτη θα φτανεις και θα λες παραμυθια με δικο σου τελος...
Γιατι σε καθε ιστορια που αφηνες πισω...
εσυ ησουν ο εκτελεστης....
~Πρεπει να πονεσε σε εξοργιστικο βαθμο...
που δε μου καρφωσες το βελος μήτε στην καρδια μήτε στο κουτελο...
Δε φταιω εγω που οταν βλεπω καποιον να σκαβει τον λακο αλλονων...
τον σπρωχνω με χαρα να πεσει μεσα...
Ειναι στη φυση μου να τρωω για πρωινο τη βλακεια των ανθρωπων....
ή εστω....
να τη θαβω για να μη βλαπτει μικρα παιδακια....
~Τα μονα σου αποθεματα αναπνοης...
ειναι τα απωθημενα...
αυτα που εδιωξες μανιωδως επειδη εσυ λατρεψες το δραμα σου...
κι οχι τα δωρα που επεφταν απο καλοχτισμενα καστρα...
Γι'αυτο το κεφαλι σου ειναι τοσο μεγαλο...
σε χτυπησαν ολα αυτα στο κεφαλι κι αυτο φουσκωσε...
Κι ετσι τον Ερωτα που ολοι τον λατρευουν για τη θεικη του φυση...
εσυ θες να τον πιασεις και να τον φυλακισεις ταϊζοντας τον κωνιο...
Μικροπρεπειες μικρου ανθρωπου...
~Τοσος καιρος μετα...
γιατί τα λεω τωρα...
Ειδα τα λογια σου για ατομο κοινο μας...
σκαλισμενα πανω σε κυβακια...
κι η θυμηση σου με δηλητηριασε...
Αμα δεν φτυσω το δηλητηριο....
θα γινω σαν εσενα...