~Σάπιες Mέγαιρες~

~Μέγαιρα γνωρίζεις;
Την έννοια λέω...
Αυτη η πασίγνωστη...
γίνονται μνείες...
ξέρεις....
~Στο μπλε δωμάτιο το αδράχτι των στιγμών...
μελωδίες δίχως φίλους...
με πάνε πίσω σε σκοτεινές εποχές...
άσχημες ώρες...
Η επιλεγμένη σιωπηρή μοναξιά στο πλήθος...
Γεμάτη μούσες να επιπλέουν στον πολυτελή μας βάλτο...
~Κι η πλάση ναρκωτικό στην κατάθλιψη...
Αφημένη σ'ενα παράθυρο να επικαλούμαι και να διώχνω την ελπίδα δίχως αξία...
Στους κύκλους να κλείνομαι...
να μη μπορώ να σπάσω...
~Μα τί καταραμένη που είσαι...
να κυνηγάς το γονιό σου σε ξύλινες μαριονέτες...
και θαρρούσες ήταν ζωγραφία σου αυτή η φωνή...
~Ταξίδευα μόνη...
πάντα σε επαρχίες ξένες...
με άτομα δίχως αυτιά...
Σάπιες χείμαιρες είστε τόσο νεκρές...
Τόσο νεκρές και μακρινές...