~Καίος~

~Μίλησε μου...

έτσι για διαφορά μίλησε μου...

άνοιξε το στόμα σου και αντί για οχετό που φαντάζομαι...

πες μου κουβέντες που θα γεμίσουν την καρδιά μου...

κι όχι σαν τις άλλες που τις λες μα ανοίγουν τρύπες στον κάδο που με έχεις πετάξει να σαπίσω...

Κανένα κουτί δεν πάυει να είναι εγκλωβισμός...

όσες τρύπες κι αν έχει...

όσα κενά στις πλευρές του κι αν του ανοίξεις..

Μόνο κενά ανοίγεις...

Το κουτί δε θα πάψει να είναι κουτί ποτέ έτσι όπως βαδίζεις...

Όσο και να το σέρνεις,δε θα τρυπήσει αρκετά ώστε να ελευθερωθώ..

~Στο μνημείο του έρωτά μας οι Καρυάτιδες πέφτουν στο χώμα μία μία...

σαν κλωστές και νήματα που καταρρέουν στο ψαλίδι...

Και ξέρεις πόση δύναμη έχει το ψαλίδι....

Έχεις νιώσει το πάγωμά του στο λαιμό σου...

κι εγώ την κόψη του...

στο στομάχι, σαν στα μάτια με κοιτούσες και έλεγες ψέμματα πως η θλίψη σου δεν είναι πιο ισχυρή απο την κόψη....

Και μ'έκοψες πρώτη...

μ'έκοψες και έσπειρες μέσα μου αυτή σου τη θλίψη...

Κι ανακάλυψα,έμαθα πως η θλίψη είναι η γιορτή των ερεβώδων ψυχών..

μα εσύ δεν ήσουν ερεβώδης...

ερεβώδης έγινες και θέλησες να με μολύνεις κι εμένα με έρεβος...

Με έκοψες από την αρχή πρώτη....

με κόβεις,με κόβεις για όσο αίμα έχω να δώσω...

Είναι αχανές το χρώμα του ...

και Στείρο τ'όνομά του...

γόνοι μηδενικοί από την πλήρη απομύζησή του...

με γεύση μεταλική να θυμίζει τη λεπίδα-φορέα της αρρώστιας...

και ξεχύνεται μέσα από αιματοπτυσία κι όχι απο της φύσης την ευχή και την κατάρα του ανθρώπου να αιμοραγεί από ατυχήματα...

Γιατί δεν ατυχήσαμε....

Άρπαξες ένα μπουκάλι γεμάτο κώνιο...

κι αφού το άδειaσες στο στομάχι μου...

το έσπασες πάνω μου...

Έβγαλες ύστερα το μαχαίρι που τελετουργικά έιχε μεταμορφωθεί από κάτι κάποτε πανέμορφο και σπάνιο, έρωτα θαρρώ το ονόμαζαμε....

κι η ιστορία εκτυλίχθηκε όπως μόνο εσύ έγραψες και γνωρίζεις...

Έμεινα με μισόκλειστα μάτια να σε κοιτώ σιωπηρά να με βιάζεις με την κάθε σου κίνηση, να μου ανοίγει ουλές στον ψυχισμό μου....

Έμεινα με μισόκλειστα μάτια να σε κοιτώ να απομακρύνεσαι φωνάζοντας υστερικά να γυρίσω πίσω....

Έμεινα να σε κοιτώ να μιλάς στον καθρέφτη και να τον καταριέσαι για το κατακόκκινο κεφάλι μου που δεν τόλμησες να αγγίξεις παρά μόνο με μπουκάλι...

Δεν τόλμησες να χαιδέψεις....

να νιώσεις....

δεν τόλμησες να ακουμπήσεις ούτε ένα λεπτό την καρδιά σου στο τραπέζι να τη ρωτήσεις τί θελει...

ποιον θέλει...

για ποιον υποφέρει δικαίως και για ποιον αδίκως....

Όχι...

χτυπιόσουν στους τοίχους....

καρφωνόσουν στα καρφιά ορμώμενη από μελωδίες παράκρουσης που δεν απέρριπτες...

ενώ άκουγες τους κακοποιητές σου να τραγουδουν χαρωπά μέσα στη ζωή σου...

τραγούδια πένθιμα για εκείνη...

έσκαβες έσκαβες....

να την πετάξεις κι εκείνη κι εσένα κι εμένα...

πήρες ένα κακό πουλί με ράμφος αιχμηρό και μολυσμένο...

και το έκανες σωτήρα...

το αγάπησες με έναν τρόπο βγαλμένο από τρομολαγνεία και σαδισμό...

Κατάπιες τα αφοδεύματά του...

σκληρά και παθητικά τα κατάπιες...

συνεχίζεις...

εγώ αιμοραγώ...

Πλένεσαι στο αίμα μου...

εγώ αιμοραγώ...

είμαι στο κουτί μου...

αιμοραγώ...

με σέρνεις...

Δεν ξέρεις που με πας...

απλώς φωνάζεις και κρύβεσαι όταν ακούγεται ο αντίλαλος σου...

Παίρνεις φωτογραφίες που αναβλύζουν καρκίνο...
κόλαση και καζάνια....

τις χαζεύεις...

σου γελάνε παρανοϊκά...

γελάς πίσω...

λες μέσα σου, έτσι με έκαναν..

έτσι με όρισαν...

έτσι μένω,παραμένω...

Ο κόσμος ναρκώνεται...

εσύ παραλύεις...

εγώ πεθαίνω..

έγω φωνάζω,κλαίω για μας,μιλώ την αλήθεια, παρά την κατάστασή μου παλεύω με το αίμα,το πνεύμα,τα δαιμόνια...
~Σηκώνεσαι...

τα καταφέρνεις...

μειδίαμα στο πρόσωπό μου που σ'έφτασαν οι κραυγές μου...

Παίρνεις το μαχαίρι...

κόβεις τ'αυτιά σου...

παίρνεις μαχαίρι...

ξεσκίζεις τον εαυτό σου και ό,τι αγάπησες...

Το παραδίδεις στου Χάρου τα δόντια...

να το μασήσουν κι άλλο μήπως σου δώσουν την σωστή απάντηση για εμάς...

κάτι που ήδη γνωρίζεις...

αλλά δεν πράττεις...

γιατί στον κόσμο που επιλέγεις οι μόνες πράξεις είναι οι απάνθρωπες και οι σοδομικές...

λέγοντας...

επαναλαμβάνοντας...

πως σε κλείσανε...

σε κλείσανε οι φόβοι και οι άνθρωποι...

Κι εγώ δίπλα σου βλέπω το κλειδί γι'αυτό το γαμωκούτι που πήγες και μ'εκλεισες...και κλείστηκες...και μας εγκλώβισες...

να κρέμεται στο λαιμό σου....

και μυρίζω την αγάπη μας να ζέχνει απο το αμάρτημά σου που συγκεντρώνει τα δάκρυα όλης της πλάσης...

και πιάνοντας το κεφάλι μου...

προσπαθώ να επαναφέρω στα μάτια μου,για να μην ξεχάσω και πανικοβληθώ και παραιτηθώ από την αλήθεια που γνώριζα...

την εικόνα ενός δημιουργήματος...

που ήταν γεννημένο να είναι στο φως...

γιατί μέσα σε κουτιά....

μπαούλα και εξαφάνιση...

γίνεται στιλέτο...

και δίνει στους ιδιοκτήτες του την επιλογή να το πιάσουν...

και να κόψουν μέσα στην απελπισία τις φλέβες τους για να σκοτώσουν τις ερωτευμένες τους ψυχές...

~Καταδικάζει...

στο πυρ το ενδότερον το τρισκατάρατο..

~Στην κατάντια σου να σέρνεσαι...

πίσω από οθόνες νεκρές και ψυχρές...

εκεί με πήρες και μ'εκλεισες...

εσύ και το αιματηρό στιλέτο των επιλογών σου..