~Θεατρικο μιας φιγούρας τραγικής~

Απ'το κλουβί μου...
Ειχα δει τι ήταν ικανός να κάνει...
ετούτος...
ο σάπιος...
ως τα έγκατα θεός...
Μ'είχε κλειδώσει...
τόσο καλά...
η ψυχή μου όμως...
που κάθε μου κραυγή...
ακουγόταν σαν νεογέννητο...
γεράκι....
που έκλαιγε...
απο πείνα...
-Της έσκισε τα ταλαιπωρημένα της ρούχα...
και έβαλε το σώμα της...
να χορεύει μέσα...
σε μπορντώ...
και έρωτα...
Στην αίθουσα χορού...
έστησε συμφωνία...
γραμμένη ειδικά...
για το πρόσωπό της...
την άδειασε...
για να της ανήκει...
-Στην μέση των πολυελαίων...
κρέμεται η φυλακή μου...
ανύπαρκτες...
οι φωνές που βγάζω...
κάτω απ'την μουσική...
Υπο το φώς χιλιάδων κεριών...
μαγεύεται...
χαλιά στο πάτωμα...
φτιαγμένα απο χιόνι και ζάχαρη...
Τοίχοι πλασμένοι...
απο μέλι που κατρακυλά...
Τα πορτραίτα ζωντανεύουν...
ζευγαρώνουν...
και χορεύουν...
Τραπέζι με αγγελικές λεπτομέρειες....
γεμίζει με παράδεισο...
να θρέψει....
κάθε της επιθυμία...
με ο,τι ονειρέυτηκε...
Μέσα απο τις ολόχρυσες πολυθρόνες...
αναδύονται νεραϊδες....
που τραγουδούν....
Οι νότες...
που αιωρούνται...
σχηματίζουν μια μορφή...
που πλησιάζει...
την ψυχή μου...
και τη στέφει...
με λογότυπο ενα κύκλο...
ολοκλήρωση στην κορυφή της...
Μελωδία που φέρνει την θύμηση...
θαλάσσιες σειρήνες...
αντηχεί...
και το κονσέρτο κλείνει...
-Το χειροκρότημά το αργό...
μέσα απο ελαφρύ αεράκι...
την άγγιξε...
Βαριά η ανάσα του...
στον ώμο της...
πέφτει...
Τα χέρια του...
σχηματίζουν το κορμί της...
στον αιθέρα...
Ένα φιλί πάνω στα χείλη της...
την κάνει να καίει...
-Το φορεμά φλέγεται....
και κουρελιάζει...
Το χιόνι,πίσσα...
τα πέλματά της τα γατζώνει με ορμή...
σαν τέρατα...
που ξεπροβάλλουν...
την κρατά ως τα γόνατα...
Οι κουρτίνες πέφτουν...
και θέσεις γεμάτες....
απο μάζες...
πανομοιότυπες ανθρώπων...
παρακολουθούν...
σε έκσταση....
-Το ξίφος του...
σκίζει...
τρυφερά...
το δέρμα της...
Το αίμα στάζει...
και την πίσσα δυναμώνει...
Αργά κυλάει και η ζωή της...
κι εκγλωβισμένη...
καταπίνεται...
Μέσα στο τέλος...
όμως...
το συναίσθημα αντιτάσσεται...
-Ο άκαρδος θεός....
απτόητος...
συνεχίζει να απορροφά...
ο,τι απέμεινε...
και γελά...
πάνω απο το σώμα που διπλώνει...
Βρήκε το γνώριμο πόνο...
η ψυχή μου...
μ'αυτή τη φορά...
το κεφάλι της σκύβει...
και τον δέχεται...
-Το προσποιητό...
διάλεξε την πλευρά...
του δυνατότερου...
και μέσα απ'αυτην τη συμαχία...
ο,τι υλικό...
τώρα κείτεται...
κι ο,τι πνευματικό...
τώρα ταξιδεύει...
-Χαϊδεψε....
τον κάθε σπόνδυλο στην πλάτη της...
αφήνοντας...
νεκρά κύτταρα...
έτοιμα να αποχωριστούν τη σάρκα...
Την παράτησε...
με δυό μαχαιριές...
στο λαιμό και στον σβέρκο..
Έτσι...
αν το ξίφος του σήκωνε....
να μπορούσε να δείξει...
το τρόπαιο...
στους ακόλουθους ανόητους...
και να φωνάξουν πανυγυρικά...
το δυστυχές ονομά του....
-Οτιδήποτε ψεύτικο δημιούργησε...
γκρεμίζεται...
Το νόημα της πλάνης του...
τελείωσε....
Την πέταξε....
κενή...
και βυθισμένη στην τυφλότητα...
να συνεχίσει...
την αβέβαιη της μοίρα...
Κρατώντας το στιλέτο του...
γεμάτος νεκταρική ευχαρίστηση...
αποχωρεί...
Τράφηκε κι απόψε...
το πολυαγαπημένο του...
εγώ...