~Σκότος στο βάθος ενός αέναου κομματιού της ψυχής~

~Έτσι είναι...

Την απάντησή σου στη δίνω στις γραμμές...

ενός τραίνου ίσως εύχομαι,έτσι που με καταντάς σ'αυτό το αέναο κομμάτι της ψυχής...

κι εσύ δίπλα με το μπλαβί σου δέρμα...

και τα κατακόκκινα από το κλάμα σου μάτια..

Ύστερα από τον Ωρίωμα...

ρήμα και αστερισμός το πρόσωπό σου...

~Ίσως θα ήταν καλό να ανατρέξεις...

να βρεις στις σπηλιές σκαλισμένο το μέλλον..

Στα σπίτια σου με τα εγκλωβιστικά δαιμόνια...

Αυτά που δε μου μοιάζουν...

~Τα πρωτεία τα έχεις στον πόλεμο...

μα και στη λιποταξία...

γι'αυτό η Αφροδίτη είναι η εξοργισμένη στο τέλος πάντα...

Η Αφροδίτη που γεννά τον Έρωτα...

και σαν μητέρα δε θέλει να την απογοητεύσει...

Μα είναι η μάνα το θέμα;

΄Η η πορεία του παιδιού;

Ποιούς απογοητεύει αληθινά ο Έρωτας;

~Τους ανθρώπους...

Οι άνθρωποι τον θρέφουν με την καρδιά τους...

με την πίστη τους...

Οι απόμακροι από τη ζωή είναι αυτοί που τον καταστρέφουν...

με θεωρίες...

θεωρίες που μένουν στην ιστορία...

Τί απέγιναν αυτοί;

Έμειναν στην ιστορία μόνοι...

Πού είναι το κέντρο αυτού του άδικου για τα μελλούμενα;

Στη θεωρία της προετοιμασίας για καταδίκη ονείρων και όμορφων ιστοριών...

Ο Έρωτας, όμως, είναι για τους ανθρώπους...

Και οι λέξεις σου δε μιλούν για πρόσωπα, αλλά για πλαστά προσωπεία...

~Στη συνέχειά σου εγώ προσθέτω...

Οι δαίμονες ως δαίμονες...

κάναν τη δουλειά του ονόματός τους...

και ως διαμοιραστές μοιράσαν...

Η μοίρα που λαμβάνεις απ'αυτούς...

ξεκινά στα παιδικά σου χέρια...

και σ'ακολουθεί δερματόστικτα ως και τις μέρες της ενηλικίωσης...

και της παρακμής...

Η μοίρα πιάνεται και μπλέκεται και με τα χέρια άλλων...

Και όλοι αφήνουν δαχτυλιές...

Κάποιες είναι κόκκινες...

Αυτό το χρώμα δίνει μηνύματα ανάλογα με τα μάτια που θα διαλέξεις να τα δεις...

Όμως, στην τελική, ναι...

Όλοι αγγίζουν και στιγματίζουν κομμάτια της δερματοστιξίας που φέρεις ως παιδί...

~Η καταδίκη και η οδύνη...

παρότι κι εγώ τα μπερδεύω...

δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή την ύστερη των δεκάτων-όγδοων χρόνων σου...

Εξακολουθείς να με συγχέεις...

Κι η σύγχυση φέρνει το μετέωρο...

Μερικές φορές, πρέπει να μάθεις, πως η πραγματικότητα και η επιφάνεια...

είναι η έξοδος προς την ευτυχία...

Απ'τις σπηλιές σου...

~Εκεί είναι η ζωή, κι όχι η κοινή περιφορά της ψυχής σου...

Φάντασμα εσύ τη μετατρέπεις...

Όχι εγώ...

που στη γη πατώ και τον Ήλιο στο άρμα του βλέπω με πρόσωπο λείο...

και συνοδηγό του τον Έρωτα που δεν απογοητεύει σε αυτόν τον κόσμο...

Σ'εκείνον μόνο δέχομαι να μιλώ...

μόνο αυτός με ακούει...

Μόνο αυτός ανταμείβει...

~Και τότε αφήνω τα ρούχα μου να κυλήσουν χαϊδεύοντας το σώμα μου γυμνό, την υπενθύμισή σου...

Χρησιμοποιώ το χώμα ως καμβά...

Το χώμα που πλάθει μεν...

όμως το κάνει με αγνότητα, εξιλέωση...

Την επιβεβαίωση του προορισμού μου...

Γιατί πάντα ήθελα να πλάθω...

μα οι ζωές και οι αποφάσεις των άλλων...

μου έδιναν τη λάσπη που ρουφά το αίμα...

Τώρα το χώμα μ'αγκαλιάζει...

και με την τρυφερότητα που το διακατέχει δε με θάβει...

Δε με πίνει...

Δε με καταναλώνει, μα προσφέρει...

Προσφέρει όσα αναζητώ...

Υπάρχουν νερά που σου δείχνουν πού περπατώ, τί κοιτώ, και πώς είμαι...

 Κοίταξέ τα στον πυρήνα...

~Το Άλφα στο όνομά μου...

δεν ήταν ποτέ στερητικό...

Ήταν η αρχή της λέξης Αναγέννηση...

Αν σε κάθε σώμα κατοικεί μια θεότητα...

αυτή ζει και πεθαίνει στο δικό μου...

Κι όταν αντικρίζει αδελφές...(ή και ψυχές)

τους φωνάζει...

κι ο αντίλαλος τις φτάνει...

Μα όπως ανάλογα τα μάτια, 

το κόκκινο είναι έρωτας και πάθος...

ή αίμα και οδύνη...

το ίδιο ισχύει και για τα αυτιά που θα λάβουν τις φωνές...

~Κώδικας γραφής που μια ιστορία Τέχνης θα μπορούσε να αναγνωρίσει...

ή μια επικοινωνία θεϊκή...

Όπως και να' χει...

ο πόθος είναι κάτι που στις λέξεις είναι απλά πι, όμικρον, θήτα, όμικρον, σίγμα, τίποτα...

Μα αν τον φέρεις στη ζωή...

και τον αφήσεις να τη ζήσει,είναι το νόημά της όλο...