~Πανω απο τη σκια του Προκρουστη των φτερων~

~Τ'ονομα του ηταν Δαιμων...
και καποτε με εκανε να αγαπησω καθε σπιθαμη της καταρας που κουβαλουσε...
Εβλεπα το προσωπο του με τα μικρα μου ματια πισω απο λιβαδια αγνοτητας...
κι ετρεχα κατα πανω του για να τον ριξω κατω...
Ειχε τη δυναμη να με πιανει με τα δυο του δαχτυλα...
και να με σηκωνει στον αερα...
δινοντας μου την αισθηση του να πετω οπως ο κοσμος που μου ειχε δειξει μεσα απ'τις ιστοριες του...
~Σαν νυχτωνε...
ενα ορθιο τερατακι σ'ενα τεραστιο κρεββατι τον περιμενε να τον αντιμετωπισει σαν ομοιο του...
Του εφερνε οπλα...
Ηξερε πως μια μερα...
το δωρο του θα ηταν μεγαλυτερο απ'οτι προοριζοταν...
Κι ετσι....
εμαθα να κρυβομαι πισω απο επιπλα οπλισμενη...
και να σκοτωνω ο,τι βλαβερο πηγαινε ν'αγγιξει τα ονειρα μου που τον ειχαν αγκαλιασει...
~Μα ενα πρωι...
η πορτα δεν ανοιξε ξανα...
εμενε κλειδωμενη....
κι οσο κι αν τη χτυπουσα εκεινη αντιστεκοταν...
Μεσα στα τραγουδια μου και περιπετειες παραλληλες με τη δικη μου εκρυψα την παιδικη ψυχη μου...
Γιατι αν ο Δαιμων εμφανιζοταν...
επρεπε να καταφερει να τη δει...
για την ολοκληρωση ολων μου των μοχθων να τον φερω στα ματια μου ξανα...
~Κυλουσαν οι μερες...
κι ο κοσμος κατω απ'το μπαλκονι...
Κυλουσαν τα δακρυα στο καγκελο και παγωναν αφηνοντας πισω μια κακη κληρονομια...
το στενο δωματιο των τραγικων μου βιωματων προσκολληθηκε πανω μου...
και μ'ακολουθουσε τα βραδυα που ξοδευα κατω απο το παντοδυναμο παπλωμα...
Αυτος...
αυτος που τον λατρεψα και χαθηκε στα ασματα της νυχτας...
Δαιμων με προσωπο που χαραζα μερα με τη μερα να το σβησω με οργη...
~Σ'ενα δρομο αναμνησεων και μελαγχολιας...
τα συννεφα με περικυκλωσαν αφηνοντας το βλεμμα του ηλιου στην καρδια μου...
Ειδα μια ανδρικη φιγουρα να μου κλεινει το δρομο...
με ραμματα σκισμενα στα χειλη του...
Αγγιξε η αληθεια του τ'αυτια μου...
κι ηταν το πληρωμα του χρονου και της αναβασης μου απο τα βαθη του Καιαδα...
Αυτος...
ο εξορκιστης του ιδιου του του εαυτου...
Τ'ονομα του ηταν Δαιμων...
τωρα πια ειναι Επιτελους...



.........καταφερα να σε βρω Επιτελους...