~Τα αγαθα κοπής κτωνται~

~Το κουρδιστο βιολι...
που καποτε επλασα για οσα μου'χεις κανει...
ειναι στο ραφι του και κλαιει...
Ακους τη μουσικη του;
Κλαιει...
Μου λεει πως ντρεπομαι...
Ντρεπομαι που ξεχασα τη μελωδια του...
κι αφεθηκα πανω σε πλεουσες σανιδες...
βαθια στους υπονομους των φοβων...
~Ειχα πει ειναι αργα για ολα...
τελος...
Η ασφαλτος με ακουγε οταν την ποδοπατουσα σε καθε γυρισμο...
καταπινοντας οσα της εριχνα...
Τρομαζω...
Ειναι ολα τοσο μεγαλα...
κι ενω μου μιλουν πολυ γλυκα...
εγω εχω μια Εχιδνα να γεννα κτηνη στα σωθικα μου...
Υποφερω στα βασανα των σκεψεων...
και καθε μου κραυγη...
μια Εξιλεωση...
~Ποσο ευχομαι να μπορουσαν ολοι να δουν και να γνωρισουν...
διχως κινδυνους να παραφυλανε στις σκιες...
Δεν το θελω το βαρος της λεπιδας στα χερια μου...
Προοριζω ολο μου το ειναι να μεταμορφωθει σε Αγγελο...
Απεχθεια για το φονο...
Απεχθεια και πληγη...
~Το χερι μου ο φονιας...
Θα το κοψω να γλυτωσουν ολοι την οδυνη...
Μακρυα...
Σας τρεμω...μακρυα....
Μη μου ακουμπας την καρδια σου στο μετωπο...
μονο εκεινη θα μπορω να σκεφτω αν το κανεις...
Εχω γεμισει το δωματιο με θρυψαλα...
ειναι ακατορθωτο για μενα να περπατω και να ματωνω...
Κι ολα εχουν την αισθηση του για παντα...