~Desiderium Lacrimosus~

~Ειναι η ζωη μου...
δε θα το ξεχνω για να μην το ξεχνατε...
Γι'αυτο και το γραφω οπου βρω...
να το βλεπουν ολοι...
να μην μπλεκουν τα δαχτυλα τους στα μαλλια μου και μολις σκονταψουν να με ριξουν κατω...
~Η ειρωνια ειναι πως...
πανω απο το ψηλο μου καστρο οταν κοιτουσα τον κοσμο να περνα...
και οσο προχωρουσε με προκαλουσε να πηδηξω στην αγκαλια του...
καταληγοντας σε χερια ομαλα....
οταν την πηρα την αποφαση...
και ακουσα μια γλυκεια φωνη να με ωθει δειλα δειλα...
για να απαλλαγει απο το επιμονο ματι μου πανω της...
βουτηξα στης θαλασσης το κενο...
και καπου στα μεσα της πτωσης μου...
ειδα πως η φωνη....
ειχε ηδη φυγει....
Δεν ειχε μεινει ουτε για να με δει να πεφτω...
~Κι οσο πλησιαζα το εδαφος....
ολα θολωναν....
σα νερο που μολις το αγγιξαν χιλιαδες φυλλα και ταραχτηκε...
κρυβοντας μου το βυθο...
Αβεβαιοτητα....
Ο αερας ψεκαζε τους πνευμονες μου ψευδαισθησεις...
καθως επεφτα αναμεσα στη φωτια που το σωμα μου ειχε μαζεψει καπου στον δρομο του προς τα κατω...
που ο κοσμος στοματα ανοιχτα...
και με περιμεναν με δοντια ειδικευμενα στην κοψη...
~Γυρω μου ξαφνικα να πεφτουν βαρια αντικειμενα με συρταρια που ανοιγαν...
ξεκλειδωναν οσα στο παρελθον ειπωθηκαν απο τα χειλη μου...
οσα χαραξα με κλαμα και γελωτα...
Υποσχεσεις που ημουν διατεθειμενη να κρατησω...
Μονο που επισκιαζονταν απο αλλες υποσχεσεις....
ξενες μα οικιες...
Κατι μεσα μου μου εξηγουσε πως....
ο,τι ειπα,ψελλισα,φωναξα,ψιθυρισα...
μπορει να ελευθερωθει αν τα λογια καταφερουν να βρεθουν...
και ενωσουν τις ψυχες τους...
~Ενα ονομα....
που δεν καταφερα μεχρι τωρα να αναγνωρισω...
με συνοδευε διασκελισμενο...
μα ετοιμο να με πλακωσει αν σταματουσα να ακολουθω τη βαρυτητα...
~Πεφτω....
για ποσο θα συνεχισω να πεφτω...
Κομματια πλασματος τριγυρω...
μπαινω στον πειρασμο να τα αγγιξω...
ομως την τελευταια φορα...
ποια ηταν αραγε η τελευταια φορα...
εμεινα διχως οξυγονο...
Πεφτω και διχως εμενα πεφτουν τα φτερα μου...
Πως βρεθηκαν τα φτερα μου εδω;
Τι κανουν χωρις εμενα;
Οι φωνες εχουν χερια και προτου απομακρυνθουν φαινεται...
μου πετανε συνειδητοποιησεις...
Ειναι τοσο μακρυα...
Τιποτα δε φτανω πια...
~Βρεθηκα να ουρλιαζω απο φοβο...
εγκλειστη σ'ενα δωματιο μεγαλο οσο καποιοι εφιαλτες...
που καβαλησαν φελλους και βγηκαν στην επιφανεια...
Τα πλακακια ρεουν πανω στα ποδια μου...
Τρεχω απο τοιχο σε τοιχο και τον χτυπαω με οτι βρω μπροστα μου...
Τα επιπλα μου σηκωνονται και με περικυκλωνουν...
απο εκδικηση...
Στη γωνια μου...
με το προσωπο μου μεσα της και τα ματια σφιγμενα...
να γινω αορατη...
Κοκκινησαν τα πλακακια...
το κεφαλι μου υποφερει απ'τα τριξιματα στους σκουριασμενους μεντεσεδες που ερχονται ολο και πιο κοντα...
~Το πατωμα ανοιξε...
η καταποση μου ηταν ευκολη...
και τωρα γλυστραω σε πορφυρη δινη...
Μα ειναι τοσο γλοιωδης και επιπονη...
στενη...
δε μπορω να κουνηθω καλα καλα....
Ασφυκτιω....
κι οταν ασφυκτιω εκρηγνημαι...
Ο κοσμος ακουγεται γιατι ειναι ηχηρος...
Μπηγω τα νυχια μου και σκιζω ο,τι με περικυκλωνει για τη λυτρωση...
~Κατι δυνατο με επιασε απο την κορυφη μου και με τραβηξε εξω σχεδον λιποθυμη...
Με εδειξε στον κοσμο...
κι υστερα με πεταξε κατω...
Αυτη ηταν η τελευταια εικονα...
Κι οταν ξυπνησα...
η κυνηγετικη περιοδος ειχε τελειωσει...
κι ημουν μονη καταραμενη φωνη...
Δεν υπηρχε κανεις....