~Ψυχρο Νυχτερινο Παραθυρο~

~Στο χαμό τόσων μηνών...
το μόνο που με εξέφραζε ήταν η απελπισία...
Τί να σου γράψω να επιστρέψεις...
Ποιούς στίχους να σου αφιερώσω να συγκινηθείς...
Όλα...
Όλα για να σε φέρω πίσω...
~Σήμερα έκλαψα τέσσερις φορές...
άλλες δυο χρειάζομαι για λίγο να σ'αγγίξω...
Τα λόγια τρίτων υστερικά μετράνε...
Έχασα τα πάντα...
Πέθανα,έγινα στάχτη...
~Η μόνη μου ανάγκη...
να ζω μες στη μέθη...
κι αναίσθητη στο σκληρό μου κρεβάτι...
Πώς τα 'κανα έτσι...
Πως τα 'φερε έτσι η μοίρα...
Σε άγονες φλέβες πετάχτηκα αφιλοκερδώς...
~Μη ρωτάτε πόσες φορές αυτοκτόνησα...
Μόνο μια...
Μια και φαρμακερή...
Για ένα λάγνο κι ανόητο ψευτοφίλημα...
~Στην αισχρά μου καταδίκη του χρόνου...
σε ανήλιαγες σπηλιές...
στα ύψη τους πέφτω...
κατακρημνίζομαι...
Μ'ένα Μ πάνω απ' τον αστράγαλό μου...
για πιο γερά πατήματα...
~Ποτέ ξανά το ίδιο λάθος...
Αλλά είναι ανόητες λέξεις...
Μες στο βάλτο να ψάχνεις δεύτερη ευκαιρια....
Τραγικά ανόητο...