~Στα παλια μου Τα παπουτσια~

~Έχεις πολύ δρόμο ακόμα να υποφέρεις ψυχή μου...
Τις φωνές δεν άκουσες και μεθούσες κι εσύ....
Τώρα έχεις πόνο μπροστά σου...
Τα προσωπεία πέφτουν τις νύχτες...
Σου το χα πει τυφλό παιδάκι...
Μην πιστεύεις στα τραγούδια μασκοφόρων...
Έκλαιγα και ψιθύριζα για τις απάτες...
Αλλα δε σώζεις τα θύματα αν δε θέλουν να σωθούν....
~’Ασπλαχνες αλήθειες έχεις ν' αντικρούσεις....
Τα σωθικά σου θα τα δεις να τρέχουν τρομαγμένα...
Καρδια νόμιζα πως δεν είχες...
Την άφησες να φύγει και τώρα κοίτα...
Σ'εκδικείται....
~Κι έλεγα κάποιος αδίκειται....
Κοίταζα τον καθρέφτη....
Αυτός είχε το βλέμμα του κι αλλου...
Χωράνε πολλούς οι καθρέφτες βλέπεις...
Γελούσα υστερικά στο πρόσωπο του κόσμου....
Πρόσεχε...
Ίσως αντικατοπτρίζει εσένα και τις πράξεις σου....
~Μονοπάτι ανήλεο σ'ακολουθεί και κοροϊδεύει....
Να σταματούσες εύχεσαι....
Μα κάποιος σε σκλάβωσε σε βρώμικα παπούτσια...
Εγώ έπρεπε να χα τρέξει μόλις ξεφορτώθηκα τον τύραννο....
Αλλα τι ξέρουν οι γηραιότεροι ανάπηροι...
~Έτσι είδα το βήμα σου....
Και κρύφτηκα στις σκέψεις....
Γνώριζα μικρούλη μου...
μα εμενα θα πιστεύεις?
Εγώ μια υπερβολή και μια συνήθεια....
Ένας ωμος να αγγίζεις και να κλαις...
Μια πραγματικότητα που δε θέλεις να πιστεύει ο κόσμος σου....
~Ο χρόνος πέρασε....
μ' άφησε πίσω να κοιτώ τους θρήνους...
στοιβάχτηκα σε εδάφη κλεμμένα...
κι έμαθα να μεταφράζω ξένους αιθέρες...
Στο βάλτο...
ως τα γόνατα ν'αναζητώ χρυσόμυγες...
Εκεί στα μακρυά...
να κυνηγώ τα λάθη,να τα σβήσω...
τον ουρανό να ξαναγγίξω με τα δάχτυλα...
Καβαλα σ' ένα σύννεφο πάλι...
για μια ανάγκη να οργώσω τα πνιγμένα μου χωράφια...
~Μου το 'χε μηνύσει η ζωή μου...
πιάσου απ' τής κλωστές για να σωθείς...
’Ακου,μιλα,σεβάσου,ζήσε,κλάψε,θάψε,σκάσε,νιώσε,αγαπά...
θα ρθούν μέρες που με χαμόγελο και πληγές θ'ανεβείς στο βουνό και θα φωνάξεις...
στα παλιά μου Τα παπούτσια....