~Μωρο στη φωτια~

~Αν η επικληση γινει συναισθημα...
ο ψιθυρος που ακουσες...
ηταν η φωνη μου κρυμμενη στις σιωπες της νυχτας....
Ειμαι εγω που σ αναζητω ακομα...
Σαν με σκεφτεσαι κι αναρωτιεσαι πώς η ιδεα μου στο νου σου ταξιδευει...
η αναμνηση μου το ξυπνα...
Προσπαθει να επιβιωσει στη διαγραφη...
να κερδισει εδαφος...
στην κλειδωμενη σου καρδια που με γεμιζει γριφους...
κοντρα στο θανατο μου...
και εναντια στα εμποδια που βαλαμε με επιπονη δειλια...
~Αγγιξα τους φοβους μου διπλά...
Τη στερνη κεινη φορα που ετρεξα...
αφηνοντας εκκρεμοτητες και αναφιλητα στο διαβα μου...
το οπλο της τρελας μου εκπυρσοκροτησε στον κροταφο μου...
κι εξι σταγονες ολοκληρωσης θρυψαλα γιναν και χωριστηκαν στην μνημη...
Στο βαθυ το σκοταδι μην ψαχνεις για τα κομματια σου στο πατωμα....
μου το πανε μα με ξεγελασε η πικρα...
~Αχ,ποσο καταριεμαι το ατελες μοιρογνωμονιο μου...
κι ειχα μαθει να μη σκονταφτω πια στα στερφα δεντρα...
Το κανα και ριζωσα στο νησι των λωτοφαγων....
Ξεχασα τ'ονομα και το σκοπο μου...
το φωτοστεφανο που λυτρωνε την υπαρξη μου...
ο,τι νυχτα περνουσε μακρυα σου και σωπαινα επιτελους...
Απλως καθομουν σ'ενα παραθαλασσιο Γολγοθα...
θαυμαζοντας το Λεβιαθαν να κατατρωει τις ωρες...
Ολα εσβηναν εσβηναν εσβηναν...
Ο ευλογητος παραδοθηκε σε παθη που μαθηματα θ'αποβαιναν....
Μουδιασμα που κρυβε το ανυποφορο....
Χωρις εσενα....
~Πνιγμενη στο ξυδι και στο αλατι...
που καποτε βαθια στον καρπο σου θα στιγματισεις...
ξυπνω απο τον εφιαλτη γραφοντας σου...
η αγαπη σου δεν ειναι σαν καμια αλλη...
στιχος απλο'ι'κος και πολυ μικρος για να σ' εκφρασει...
Δεν ξερω το αντιδοτο της λησμονιας,λυπαμαι...
Δες με,λοιπον,παλευω να σε αλλαξω πισω...
με ενα ελπιζω να κρεμεται καπου στο σωμα μου...
~Μα εσυ μαλλον απομακρυνθηκες...
και το αγκιστρι δε σε φτανει εκει που εισαι...
Ειναι αποκαρδιωτικο....
γιατι ενας αθλιος και απανθρωπος ψευτης...
μου ειπε πως τα θαυματα δεν τελειωνουν ποτε...
αφου καποιος ξεκινησε να τα δημιουργει...