~Και στέκομαι πάλι εδώ……
Βυθισμένη στην τραγικότητα της μικρής μου ζωής…
~Οι άγγελοι χάθηκαν….
Στο πέρασμα της θανατηφόρας μου θλίψης…
Τους ξεγέλασε και τους πήρε μαζί……
~Έφυγαν….
Νομίζοντας…
Πως τα χέρια που με άφησαν…
Ήταν ασφαλή και καθαρά….
~Αλλά…
Σαν την πλάτη τους γύρισαν….
Εκείνα άνοιξαν….
Και βρέθηκα να πέφτω στο ίδιο κενό….
~Όσο και αν ουρλιάξω….
Όσο και να βαλαντώσω στο κλάμα….
Οι άγγελοι δεν θα με ακούσουν…
Γιατί η Νοσταλγία…
Με έχει απομονώσει από αυτούς….
~Και τώρα πέφτω μόνη…
Και οι άγγελοι….
Δεν είναι πια εκεί για να με πιάσουν….
(Άγγελοί μου, αυτό δεν τα έγραψα γιατί δεν είστε δίπλα μου και δεν μου στέκεστε… Απλώς φαίνεται το πόσο η κακή αρνητική μου πλευρά με επηρεάζει, με στιγματίζει και με κάνει να σας νοσταλγώ….Σας αγαπώ όσο λίγα πράγματα στον κόσμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου