~Ξημερωμα στο κεντρο~(ICL:some of her necrotic-poetic parts)

6/9/2008


Θησειο 2:05 π.μ.

''Έλα Δαναη...παρε να διαβασεις αυτο..''και το πηρε και το διαβασε λιγο,αλλα ηρθε ο Γιωργος και σταματησε...''Δαναη οταν το ολοκληρωσω θα στο δωσω να το δεις...''Μην ανησυχεις Δαναη θα στο δωσω...θα φροντισω να διαβασεις το ποιημα μου και θα μου πεις τη γνωμη σου...Μ' αρεσει να τα διαβαζεις...
Έφυγε μετα απο λιγο η Αναστασια και περπατησε στους δρομους του Θησειου με τις βρωμιαρες κατσαριδες,τις εμετικες,που σιχαινοταν...Τα φωτα χαμηλωναν...Η μουσικη της διασπουσε τη σιωπη...κι η ανασα της,που επεφτε βαρια απ' τα τσιγαρα που εσβηνε τρια χρονια...στους πνευμονες της φυσικα...τα ''τρυφερουδια'' οπως ελεγε η μανα της, η σοφη που ηξερε...
Δυο σκαλια μαρμαρινα την κερδισαν κι ετσι εκατσε σ' αυτα...''Το Καρναβαλι Της Σκουριας'' στ' αυτια της, της θυμιζε τη Jennifer Schecter απ' την αγαπημενη της σειρα...μα φοβοταν περισσοτερο...Εβγαλε την καρδια της απο την τσαντα κι αρχισε να γραφει τη συνεχεια...Σελιδες να γεμιζουν σταγονες θλιψης αποκρυφης...Μυστικα που μονο εκεινη ξερει καταγραφονται ασυντονιστα...Βυθιστηκε...Χαθηκε στον φανταστικο κοσμο της πραγματικοτητας..."Κρατς!" Ενας αστεγος λιγδιαρης που μοσχοβολαει υπονομο ελιωσε μια κατσαριδα...Την προειδοποιησε η ατυχη μα εκεινη κουφη...
Ενα αγγιγμα στο σβερκο και χνωτα αλκοολισμου στο προσωπο της...Γελουσε αυτος...εκεινης η καρδια χτυπουσε για να σπασει...Το στυλο πεφτει στο δρομο τελειωμενο...Η Αναστασια πεφτει απ' τη μαχαιρια στο στομαχι...Αυτος χανεται με τα υλικως πολυτιμα υπαρχοντα της...
''Δαναη θα το δεις το ποιημα...μα οχι απο το μελανι μου... Το στυλο τελειωσε κι εγω μαζι του...Υποσχεθηκα...Δαναη σου υποσχεθηκα..." Τα δακρυα σπαρακτικα και το σαλιο τρεχουν...Υποσχεσεις ιερες...ομως ατηρητες...συνεπαγονται την κολαση...Εκεινη ομως αναζητουσε την Εδεμ...
Αιμα αιωνιο που ρεει κι οπου πλυνει στιγματιζει...Το δαχτυλο της πλημμυριζει και ακουμπα το χαρτι...
"~Αν στο δασος βρεθεις...
κι ακουσεις τη διχονοια...
αυτη τη μαγισσα...
που μ' απειλει κι εμενα κι εκεινη...
αφεσου στα χερια των λυκων...
Αυτοι κατασπαραζουν σωθικα...
κι ο σπαραγμος των ψυχων σβηνει...
Αυτοι σεληνιασμενοι τον πνιγουν...
~Μακαρι τη βορα να λατρευα κι εγω...
και τον εαυτο μου να ξεσκιζα...
και να ξαναγεννουσα...
Αν ημουν sucubus στον υπνο μου θα εισεβαλλα...
Καρπο θα φυτευα...
Εμενα...
Και μολις γεννιομουν...
θ' αυτοκτονουσα τη μανα μου...''
Τ' αποτυπωματα επισφραγισαν το δημιουργημα της...Εκλεισε τα ματια παραδομενη στο Θεριστη...
Ναι...ναι πεθανε...Κι η Δαναη δεν το ειδε το ποιημα ποτε...