~Αποδιοπομπή~

~Κι αν αύριο κλαίω...
Τί θα πω στη μάνα μου;
Να πω πως τάχα έχασα μια φρούδα ελπίδα;
Για ποιόν;
Να βάλω μάσκα...
Προσωπείο όπως πάντα...
Αναρωτιέμαι...
Έγω είμαι εδώ;
~Στον καθρέφτη που αγάπησα να μιλώ με απέχθεια...
Ο περίγυρος δε βλέπει παρά μόνο ψυχραιμία...
Θέλω να φυλακίζομαι...
Το πεπρωμένο βοηθά...
Πλέκει την κατάντια μου...
κι αφήνεται...
~Αύριο,λοιπόν,θα κλαίω...
Αύριο,λοιπόν,να δούμε τί θα πω...
Θα ρίξω ευθύνες...
σ'αυτούς που με μαγέψαν...
Θα τσακίσω κόκκαλα και καρδιές...
με τη γλώσσα μου που πέτρωσε...
Θα φωνάζω...
Θα τραγουδώ...
~Θα το βουλώσω...
Γιατί όταν κλωτσήσεις την καμήλα που μαντεύει...
εκείνη πάντα θα θυμάται...
σε ποιανού το πρόσωπο να φτύσει...