Η Νιοβη ηταν καινουρια στη Αθηνα...Νεο αιμα και πολυ μονο...Μολις που ειχε νοικιασει ενα διαμερισματακι στο κεντρο για να ειναι κοντα στη σχολη της...μικρο και ζεστο...ισα που να χωραει την ψυχη της,εστω κι αλλη μια,αν δεν ηταν απο εκεινες που με την παρουσια τους τα πνιγουν ολα.
Αποφασισε να επιβιβαστει στον ηλεκτρικο και να γνωρισει τα νεα εδαφη που την ειχαν υποδεχτει....αδιαφορα.Καθισμενη,εχοντας το βλεμμα στο παραθυρο,αποσκοπωντας στο να γνωρισει σιωπηλα τον κοσμο,βυθιζοταν στις εναρκτηριες σκεψεις του νεοσυλλεκτου...Παραξενη πολη...Μακρυνη και ψυχρη...οι ανθρωποι πλανουνται σαν οι γυρω τους να ειναι ανυπαρξια...Δεν απορουσε που η μοναξια γεννα αυτοχειρες μερα με τη μερα....Δεν απορουσε που πληθαινουν...
Οι πορτες ανοιγουν...Αν και σχεδον ξημερωματα δε δισταζει και κατεβαινει σε σταθμο που ενεπνεε σκοταδι...Ανεβαινει τα σκαλια και καθε βημα της αντηχει βαθια στο νου της σα να διεσχιζε απατητο διαδρομο,ερειπωμενο...Δε φοβαται....Παντα της αρεσε να ανακαλυπτει...Κι η ασφαλεια απο την μικρη της προελευση την εκανε μικρο παιδακι που κολυμπα εν αγνοια του εκει που συχναζουν τα σκυλοψαρα...
Αγγιγμα αδυναμο και τρεμαμενο δαμαζει τη φαντασια της και την επαναφερει...''Δε φοβασαι;''λεει μια νεαρη φωνη,καπως αντρικη,καπως εφηβικη...''Οχι...Πως σε λενε;'' λεει η Νιοβη με σιγουρια που εκπλησσει τους γηγενεις μας...''Με...με φωναζουνε Γερασιμο...καιιι....'' απαντα ο νεαρος εκπληκτος με τη δυναμη της κι η φραση του κοβεται...''Ελα μαζι μου...ελα....θα ταξιδεψουμε αποψε...''.Ο Γερασιμος σωπασε...της επιασε το χερι και περπατησαν μαζι...
Ολη την υπολοιπη νυχτα τριγυριζαν στην βοη της γκριζας πολης...Η Νιοβη διηγουταν ιστοριες κι ο Γερασιμος πλημμυρισμενος στη εκσταση ακουγε την καθε της λεξη σαν να μην ειχε ακουσει ξανα ανθρωπο να χρησιμοποιει το λογο...Νωρις το πρωι η Νιοβη τον οδηγησε στο διαμερισμα της...Μολις κλειδωσε την πορτα χαιδεψε τα λιγο σκονισμενα του μαλλια και αφηνοντας μια ελαφρια δοση ανασας τον φιλησε απαλα και γλυκα...
Εμειναν μερες μαζι στο διαμερισμα της χωρις να βγαινουν ουτε για να παρουν τα απαραιτητα...Συχνα τα βραδυα ο Γερασιμος ετρεμε...ενιωθε να κρυωνει...τα ματια του κοιτουσαν αστραπιαια το χωρο οπου βρισκονταν...Φαινοταν σα να υπεφερε απο καποια σοβαρη,καποια θανατηφορα ασθενεια που του μειωνε τα περιθωρια υπαρξης στο σπιτι...Μα...μολις την κοιτουσε,σα να γιατρευοταν απο ολα...Λες και η Νιοβη ηταν κατι το θεοσταλτο που εμφανιστηκε για να τον ξυπνα απο τους εφιαλτες που διαδραματιζονταν με τα ματια του ανοικτα....
Η Νιοβη δε ρωτουσε ποτε τιποτα...Της εφτανε που ειχε μια συντροφια να τη γεμιζει...να την προκαλει να νιωσει ο,τι σε ολο της το ταξιδι μεσα σ'αυτο το βιο δεν καταφερε να βρει στα προσωπα των καλων,οπως αποκαλουνται,ανθρωπων...Αισθανοταν τον ερωτα να κατακλυζει καθε σπιθαμη των δωματιων και του ειναι της...Ειχε βρει την ψυχη που αντι να πνιγει,ζωντανευει...
Ενα πρωι ο Γερασιμος εξαφανιστηκε...Εκεινη περιμενε και περιμενε και περιμενε και περιμενε....Ο σωτηρας της δεν επεστρεφε....Τρομοκρατημενη βγηκε στο δρομο να τον αναζητησει...να τον φερει πισω....κοντα της....εκει που ανηκει η ουσια της και η δικη του...Γυρισε δρομους,στενα και λεωφορους...πουθενα...Λες και ο Γερασιμος ηταν μια μυθοπλασια...μια αναγκη που για να ναρκωθει γεννησε εναν ανδρα απ'τα πλευρα της να τη συντροφευει...
Ξαφνικα...στην τελευταια της επισκεψη στο σημειο εκκινησης και τερματισμου της εντρομης αναζητησης της,βλεπει μια φιγουρα να τρεχει καταπανω της και πριν προλαβει να καταλαβει τι ηθελε αυτη η φιγουρα και κατευθυνοταν τοσο αστραπιαια προς το μερος της,ενιωσε το πιο δυνατο σφιχταγκαλιασμα και τα πιο καυτα δακρυα που αγγιξαν ποτε ώμο..."Νιοβη μου...αγαπη μου....οι ουρανοι ανοιξαν και με πηραν στα καταστιχα,συγγνωμη!Πολεμησα Νιοβη μου,πολεμησα,με πιστευεις;Με πιστευεις αγαπη μου;'' Η Νιοβη εκπληκτη και μη καταλαβαινοντας λεξη απο το,επιεικως, παραληρημα του Γερασιμου τον φιλησε σα να την τραβουσαν μακρυα του και πασχιζε να τον χορτασει...''Γιατι με αφησες;''φωναξε δακρυσμενη μολις τα χειλη τους χωριστηκαν...''Εγινα θεατης μιας ολικης καταρευσης...Βρεθηκα να αιωρουμαι αναμεσα στο χαος και στα ερωτηματικα!Γιατι με αφησες;''Η αναπνοη της κοπηκε απο την ενταση των συναισθηματων που εκεινη τη στιγμη τα απελευθερωσε με ερωτοτροπη και εξαρτημενη λυσσα...
Ο Γερασιμος της χα'ι'δεψε το προσωπο και δακρυσμενος την κοιταξε στα ματια...''Δε μπορω να ερχομαι,γιατι δε μπορω να φευγω ερωτα μου...Δε μπορω να σε βλεπω γιατι μενω κι αυτο παει εναντια στο σωμα μου...'' Δεν καταλαβαινε....Δεν καταλαβαινε τιποτα απ'οσα της ελεγε...το μονο που καταφερε να πει ηταν ενα ''Τι εννοεις ψυχη μου;Μαζι ταξιδευουμε...''κι αμεσως της εκλεισε το στομα....δυο λεπτα σιωπης... κι υστερα εκεινος συνεχισε τους γριφους...''Εσυ την ελευθερια σου την εχεις....εγω επελεξα λαθος μονοπατι και με αποροφουσε σα δινη....Μεχρι που μια θεοτητα μου επιασε το χερι....εσπασε τα δεσμα μου και με πηρε μαζι της....Μια νεα εξαρτηση που αντι να με σβηνει απο το χαρτη,διευρυνει τα συνορα μου...Εισαι το τελος μιας αυτοκρατοριας που παρακμαζε...Σ'αγαπω....'' ψιθυρισε ''μονο αυτο εχει σημασια...Σ'αγαπω''...
Περασε το χερι του γυρω απο τη μεση της...Ακουμπησε ελαφρα το μαγουλο της με τα χλωμα του χειλη...Την εσφιξε ξανα...Η Νιοβη δε ρωτησε τιποτα...Δε χρειαζοταν....Απλως περπατουσαν....περπατουσαν....περπατουσαν για παντα μαζι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου