~Τα λαθη της Πετουν~

~'Aνθη φαντάσματα κόκκινα και αιχμηρά...
δηλητηριώδη απαλύνουν και κατακρεουργούν...
ωθούν να ζεις και να βιώνεις με το νου και το πνεύμα...
ομορφιά στην ασχήμια στη φωτιά και στο ατσάλι...
τα αγγίζεις και σκορπίζεσαι στον άνεμο,στη βροχή,στο σκοταδι,στην ανασα...
τρέμεις ανεξήγητα....
βράζεις,δεν πολεμάς,φύσας πληγές να μην πονούν....
"παυσιπονας",νομίζεις πως χαίρεσαι....
ευδαιμονία το καλείς αλαζονικά....
δε γνωρίζεις.....
αλλα ξέρεις....
~Επειδή σκοτίζεσαι πολύ τρελαίνεσαι....
τρέχεις ιδρώνεις ξαγρυπνάς για να ξεφυγεις...
Εφιαλτική ονείρωξη,γλυκόπικρη μα άγνωστη...
Γιορτάζεις το κακό που πλησιάζει στο ημερολόγιο αναίσθητα...
’Αλλες στιγμές είναι που λες θέλω να σπιλώσω μνήμες...
Η θα νικήσω τη χαρά μου και ίσως να πεθάνω και λίγο...
Τώρα καταριέσαι...
~θες να σκοτώσεις την ελπιδα...
να την πληγώσεις και να τη σύρεις μέχρι να χαθεί....
Μπορεί να σε λυτρώσει είτε να σε πετάξει,πνίγεσαι....
δοκίμασες τα πάντα κι εκείνη πάντα ορθοποδούσε,στεκόταν,χαιρετούσε και κορόιδευε...
Της έριξες ανάθεμα...
αγιασμό....
Ζει ζει ζει ζει!!!!
Απελπίστηκες......
~Ένα βραδυ εκεί που περπατούσες ωρυόσουν στο κεφάλι σου πως θέλεις θάνατο...
κι η ελπίδα σ' έστρεψε στον κανιβαλισμό....
να την τρως αργά αργά και να χορταίνεις.....
αυτή θα χάνεται κι εσύ θα μεγαλώνεις....
Σα να μην ήθελες να μείνει γιατί τη μισουσες.....
τέλος ζητούσες,σωστά?
εδώ το έπλασες και πρέπει να το πάρεις....
τέτοια διψα για θάνατο,γυρίζεις πίσω...
απορείς...........
~κάποτε σου το χα πει σιγανά στο αυτί.....
.ποιος είπε ότι ο θάνατος φέρνει τη λύτρωση?