~Στη Μαριαννα~

Αναρωτιέσαι που τα σκέφτομαι…

Οι αφορμές μου δίνονται από το σκοτάδι…

Και τώρα…

Μέσα από αυτό σου γράφω…

Μέσα από τη μόνιμη πλέον κατοικία μου…

Είχα το φως…

Και το έκρυβα καλά…

Μα μου το έκλεψαν

Με τύφλωσαν….

Και εγώ παααλι…

Αιμορραγώ…

Η ψυχή μου…

Βιάστηκε ξανά…

Από τις φωνές και τα ουρλιαχτά που με καταδιώκουν….

Έρχονται….

Έρχονται πάλι για μένα….

Και αυτή τη φορα….

Οι άγγελοι δεν θα έρθουν…
Μονη θα νικήσω σ' αυτή τη μάχη….

Κι ας έχω χάσει έδαφος πολύ…

Μονη…..

Με τις μικρές μου ανθρώπινες δυνάμεις….

Μέσα από το χάος θα περάσω….

Και τη γλυκιά αυτή…

Ιριδίζουσα και βελούδινη μαύρη βροχή….

Κι ας λερωθώ….

Αφού η ψυχή μου…

Είναι ήδη μαυρισμένη….

Τι να φοβηθεί το μαύρο??.....

Τι να φοβηθεί το κενό???

Τίποτα δεν το συμπληρώνει….

Τι με νοιάζει που θα βραχώ??